“LGBTQ” συμπεριφορές και παιδεραστία – Τι λένε οι αριθμοί

Σε προηγούμενα άρθρα αποκαλύψαμε την οργανωτική σύνδεση που υπάρχει εδώ και δεκαετίες μεταξύ «LGBTQ ακτιβιστών» και γνωστών παιδεραστών. Η ευρεία απήχηση αυτής της αποκάλυψης ανάγκασε την οργάνωση «Thessaloniki Pride» να καταργήσει βιαστικά σύμβολα ευθέως συνδεδεμένα με την οργανωμένη παιδεραστία, τα οποία χρησιμοποιούσε προκλητικά και ανενόχλητα από τις αρχές. Υπό άλλες συνθήκες αυτό ίσως και να αποτελούσε ένα δείγμα καλών προθέσεων. Όμως, ελλείψει της παραμικρής καταδικαστικής ανακοίνωσης των κυκλωμάτων τύπου NAMBLA, από την κατά τα άλλα λαλίστατη οργάνωση, δυστυχώς συμπεραίνει κανείς ότι δεν πρόκειται παρά για μια άτακτη κίνηση υποκρισίας.

Μετά την διερεύνηση της ιστορικής σύνδεσης των δύο «κινημάτων»(δικαιώματα ομοφυλοφίλων/δικαιώματα παιδεραστών), στο παρόν άρθρο θα εξετάσουμε κατά πόσο υπάρχει και στατιστική σύνδεση, πάντοτε βάσει των διαθέσιμων επιστημονικών δεδομένων. Και επ’ αυτού του ζητήματος η κατάσταση είναι τόσο φορτισμένη ώστε οποιοσδήποτε τολμήσει ακόμα και να υπονοήσει ότι μπορεί να υπάρχει σχέση μεταξύ ομοφυλοφιλίας και παιδεραστίας, χαρακτηρίζεται αυτομάτως «ομοφοβικός» και τα συναφή. Ισχυρά κέντρα εξουσίας αντιδρούν ενστικτωδώς όταν τέτοιου είδους πληροφορίες βλέπουν το φως της δημοσιότητας δυσφημώντας και αγνοώντας συστηματικά όσους τολμούν να εκφέρουν άποψη.

Προφανώς, μια αποδεδειγμένη σχέση μεταξύ του ομοφυλοφιλικού προσανατολισμού και της σεξουαλικής παρενόχλησης παιδιών θα έβλαπτε την προσεκτικά διαμορφωμένη δημοσιοσχετίστικη εικόνα των «LGBTQ» οργανώσεων. Επομένως, αντί να συζητούν ήρεμα και ορθολογικά, οι επικεφαλής αυτών των ομάδων παραμένουν σε μια κατάσταση διαρκούς επίθεσης κατά των αντιφρονούντων. Όμως, αυτή η συστηματική απόρριψη τεκμηριωμένων γεγονότων, με την επακόλουθη άρνηση να συζητηθεί ακόμη και η πιθανότητα σύνδεσης ενός φαινομένου με την σεξουαλική κακοποίηση, αποτελεί σοβαρό πλήγμα πρωτίστως για τα θύματα αλλά και για ολόκληρη την κοινωνία.

Δεν υπάρχει τρόπος να μπει φραγμός στο εγκληματικό φαινόμενο της παιδικής κακοποίησης, αν δεν λάβει χώρα μια μεθοδική και ολιστική μελέτη του προβλήματος. Ως κοινωνία οφείλουμε να εξετάσουμε τα γεγονότα, να μελετήσουμε αντικειμενικά κάθε παράμετρο που μπορεί να σχετίζεται με αυτή την νοσηρή συμπεριφορά και, τελευταίο αλλά σημαντικότερο, να έχουμε το θάρρος να απαντήσουμε με τα κατάλληλα μέτρα. Αν δεν γίνουν όλα τα παραπάνω, οποιαδήποτε προσπάθεια, ανεξάρτητα από το πόσο καλές προθέσεις διαθέτει, είναι άνευ ουσίας.

Έτσι, στο παρόν άρθρο δεν εκφράζεται η παραμικρή προσωπική άποψη, πέρα από την κατηγορηματική και αυτονόητη εναντίωση σε κάθε μορφή κακοποίησης ανηλίκου. Αντιθέτως, παρατίθενται αποκλειστικά επιστημονικές πηγές επί του ζητήματος και θέσεις προσώπων ή οργανώσεων που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν την «LGBTQ κοινότητα» ^[1], έτσι ώστε ο καθένας να εξάγει ελεύθερα τα δικά του συμπεράσματα.

Μελέτες επί της ομοφυλοφιλικής σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων

Οι «LGBTQ» οργανώσεις ανά τον κόσμο αρνούνται σθεναρά οποιαδήποτε σχέση μεταξύ του ομοφυλοφιλικού σεξουαλικού προσανατολισμού και σεξουαλικής παρενόχλησης παιδιών. Ισχυρίζονται επανειλημμένα ότι «Όλα τα αξιόπιστα στοιχεία απορρίπτουν οποιαδήποτε σχέση μεταξύ της παρενόχλησης παιδιών και της ομοφυλοφιλίας»^[2]. Ωστόσο, τέτοιου είδους ισχυρισμοί αποφεύγουν να αναφερθούν συγκεκριμένα σε «αξιόπιστα στοιχεία» ή να παραθέσουν την πλήρη εικόνα των μελετών που έχουν διεξαχθεί επί του ζητήματος.

Δυστυχώς, μια σειρά από μελέτες που διεξήχθησαν μέσα σε περισσότερα από 50 χρόνια (και από ομοφυλόφιλους ή «LGBTQ συμμάχους») δείχνουν ότι ένα εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό σεξουαλικά ενεργών ομοφυλόφιλων συμμετέχει επίσης στην σεξουαλική παρενόχληση παιδιών. Αυτό δεν είναι «ομοφοβία» ή «μίσος», είναι ένα επιστημονικό γεγονός που παρατηρείται ως εξής:

• Ο Alfred Kinsey, εξέχων σεξουαλικός ερευνητής στην ιστορία της σεξουαλικής έρευνας και ομοφυλόφιλος ο ίδιος, κατέγραψε το 1948 ότι το 37% όλων των ομοφυλόφιλων ανδρών παραδέχτηκε ότι έχει συνευρεθεί σεξουαλικά με παιδιά κάτω των 17 ετών.^[3]
• Μια πολύ πιο πρόσφατη μελέτη (2000) που δημοσιεύτηκε στο Archives of Sexual Behavior διαπίστωσε ότι «Τα καλύτερα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι μόνο το 2-4% των ανδρών που έλκονται από ενήλικες προτιμούν τους άνδρες. Αντίθετα, περίπου το 25-40% των ανδρών που έλκονται από παιδιά προτιμούν ανήλικα αγόρια. Έτσι, το ποσοστό της ομοφυλοφιλικής έλξης είναι 620 φορές υψηλότερο μεταξύ των παιδεραστών».^[4]
• Μια άλλη μελέτη του 2000, επίσης στο Archives of Sexual Behavior, διαπίστωσε ότι «[…]όλοι πλην 9 εκ των 48 ομοφυλόφιλων αντρών προτιμούσαν τις δύο νεότερες ηλικιακές κατηγορίες συντρόφων» για σεξουαλική δραστηριότητα. Οι εν λόγω ηλικιακές κατηγορίες ήταν αυτές των 15 και 20 ετών. ^[5]
• Ακόμη μια πρόσφατη μελέτη στο Archives of Sexual Behavior διαπίστωσε ότι «Η παιδεραστία φαίνεται να συσχετίζεται, περισσότερο από όσο θα μπορούσε να θεωρηθεί τυχαίο, με δύο άλλα στατιστικά σπάνια φαινόμενα: Το πρώτο από αυτά είναι η ομοφυλοφιλία […] Πρόσφατες έρευνες εκτιμούν τα ποσοστά ομοφυλοφιλίας μεταξύ των ανδρών που έλκονται από ενήλικες, πέριξ του 2%. Αντίθετα, τα ποσοστά ομοφυλοφιλίας μεταξύ των παιδεραστών μπορούν να φτάσουν έως και το 30-40%».^[6]
• Μια μελέτη του 1989 στο ακαδημαϊκό περιοδικό Journal of Sex Research σημείωσε ότι «[…]το ποσοστό των σεξουαλικών παραβατών κατά αρσενικών παιδιών μεταξύ των ομοφυλόφιλων ανδρών είναι σημαντικά μεγαλύτερο από το ποσοστό των σεξουαλικών παραβατών κατά των θηλυκών παιδιών μεταξύ των ετεροφυλόφιλων ανδρών […] η ανάπτυξη της παιδεραστίας είναι πιο στενά συνδεδεμένη με την ομοφυλοφιλία παρά με την ετεροφυλοφιλία.»^[7]
• Μια μελέτη του 1988 σε 229 καταδικασμένους παιδεραστές που δημοσιεύτηκε στο Archives of Sexual Behavior αποκάλυψε ότι το 86% των παιδεραστών αυτο-προσδιορίζονται ως ομοφυλόφιλοι ή αμφιφυλόφιλοι.^[8]
• Σε άρθρο του επιστημονικού περιοδικού Journal of Sex and Marital Therapy το 1984, οι ερευνητές διαπιστώνουν ότι «Η αναλογική εξάπλωση των κακοποιητών σε βάρος των αρσενικών παιδιών σε αυτήν την ομάδα των 457 παιδεραστών ήταν 36%».^[9]
• Οι ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές Karla Jay και Allen Young αποκάλυψαν στην το 1979, σε μια έκθεση υπό τον τίτλο «Gay Report», ότι το 73% όλων των ομοφυλόφιλων έχουν προσεγγίσει σεξουαλικά εφήβους ή νεότερα αγόρια.^[10]
• Σε μια μελέτη του 1992 που δημοσιεύτηκε στο Journal of Sex and Marital Therapy, οι ερευνητές K. Freud και R. I. Watson διαπίστωσαν ότι οι ομοφυλόφιλοι άνδρες είναι τρείς φορές πιθανότερο να εμπλακούν σε παιδεραστία, συγκριτικά με τους στρείτ άνδρες, και ότι ο μέσος παιδεραστής καταφέρνει να κακοποιήσει από 20 έως και 150 αγόρια πριν συλληφθεί.^[11]
• Μια μελέτη από τους ερευνητές Alan Bell και Martin Weinberg διαπίστωσε ότι το 25% των λευκών ομοφυλόφιλων ανδρών είχαν συνευρεθεί σεξουαλικά με παιδιά 16 ετών και κάτω.^[12]
• Όσον αφορά την συχνότητα σεξουαλικής κακοποίησης κατ’ άτομο, η πιο εκτεταμένη μελέτη που διεξήχθη σχετικά κατέγραψε ότι 153 παιδεραστές ομοφυλόφιλου προσανατολισμού κακοποίησαν σεξουαλικά 22.981 αγόρια σε μια μέση περίοδο 22 ετών, ενώ 224 παιδεραστές ετεροφυλόφιλου προσανατολισμού κακοποίησαν 4.435 κορίτσια σε μια μέση περίοδο 18 ετών.^[13] Αυτό σημαίνει ότι κάθε παιδεραστής κακοποίησε κατά μέσο όρο 150 αγόρια έναντι του αντίστοιχου μέσου όρου 20 κοριτσιών, μια αναλογία 7,5 προς 1.

Περιστασιακά εμφανίζονται ορισμένες επιστημονικές προσπάθειες άρνησης των παραπάνω καταγραφών, ότι ένα δυσανάλογα υψηλό ποσοστό ενεργών ομοφυλόφιλων φέρεται να κακοποιεί παιδιά. Τέτοιου είδους μελέτες εμπεριέχουν ένα ή περισσότερα καίρια σφάλματα που τις καθιστούν αντικειμενικά ακατάλληλο μέτρο σύγκρισης. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, που αναφέρεται συχνά από « LGBTQ ακτιβιστές», είναι το άρθρο των Jenny, Roesler και Poyer (Ιούλιος 1994) που ισχυρίζεται ότι «[…] τα παιδιά που θα εντόπιζαν εμφανώς ομοφυλόφιλους ενήλικες ως τον δυνητικό κακοποιητή τους, είναι από 0% έως 3,1%. Αυτά τα ποσοστά είναι εντός των ορίων της τρέχουσας εκτίμησης για την εξάπλωση της ομοφυλοφιλίας στον γενικό πληθυσμό». ^[14]

Το σφάλμα αυτής της μελέτης είναι ότι μελέτησε σεξουαλικά κακοποιημένα παιδιά με μέση ηλικία τα 6,1 έτη. Τα παιδιά τόσο νεαρής ηλικίας είναι συνήθως στόχοι των πιο ακραίων παιδεραστών, εκείνων των ατόμων που δεν έχουν σεξουαλική έλξη για ενήλικες κανενός φύλου. Αντίθετα, οι παιδεραστές ομοφυλόφιλου σεξουαλικού προσανατολισμού, των μελετών που παρατέθηκαν νωρίτερα, ταξινομούνται συνήθως σαν «εφηβόφιλοι», δηλαδή άτομα που «απλά» έλκονται σεξουαλικά από ανήλικους εφήβους. Με μια απλή σύγκριση των μελετώμενων ηλικιών διαπιστώνεται εύκολα πως οι περισσότεροι εκ των παραβατών δεν συμπεριλαμβάνονται σε αυτή την έρευνα των Jenny, Roesler και Poyer.^[1]

Ο μύθος του 10%

Ένα από τα επικοινωνιακά εργαλεία, που χρησιμοποιούνται για να «αμβλύνουν» το αντίκτυπο των παραπάνω αριθμών, είναι ο ισχυρισμός ότι οι ομοφυλόφιλοι αποτελούν περίπου το 10% του πληθυσμού στις ΗΠΑ και άρα σε ολόκληρο τον κόσμο. Ακόμη και τα ονόματα πολλών «LGBTQ» οργανώσεων χρησιμοποιούν αυτόν τον αριθμό, π.χ. «The Ten Percent Foundation», «Project Ten» και «One in Ten Club». Ορισμένοι επιφανείς ομοφυλόφιλοι συγγραφείς συνεχίζουν να επιμένουν ότι ένα στα δέκα άτομα γεννιούνται «γκέι».

Οι Marshall Kirk και Hunter Madsen ισχυρίζονται στο βιβλίο τους After the Ball: How America Will Conquer Its Fear & Hatred of Gay in the 90’s: «…είναι απλώς θέμα πιθανοτήτων —μία στις δέκα— για το ποιος θα αποδειχθεί ομοφυλόφιλος, και ποιος στρέιτ. Κάθε ετεροφυλόφιλος πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι μπορεί εύκολα να είχε γεννηθεί ομοφυλόφιλος».^[15] Στη συνέχεια, ο Kirk καυχιέται για το πόσο αποτελεσματική ήταν αυτή η επικοινωνιακή εκστρατεία λέγοντας «Όταν οι στρέιτ ερωτώνται για μια επίσημη εκτίμηση, το ποσοστό που απαντούν συχνότερα είναι αυτό το 10% το οποίο οι προπαγανδιστές μας βάζουν στα κεφάλια τους εδώ και χρόνια».^[16]

Η αρχική πηγή της στατιστικής του «δέκα τοις εκατό» είναι ο Alfred Kinsey, ίσως ο πιο διάσημος σεξολόγος στον κόσμο. Στο πιο γνωστό «εύρημά» του υποστήριξε ότι το 10% του ανδρικού πληθυσμού είναι «περισσότερο ή λιγότερο αποκλειστικά ομοφυλόφιλοι για τουλάχιστον τρία χρόνια μεταξύ 16 και 55 ετών». Ο Kinsey ισχυρίστηκε επίσης ότι το 4% όλων των ανδρών είναι αποκλειστικά ομοφυλόφιλοι σε όλη τους τη ζωή.^[17] Αυτό το ποσοστό είναι η βάση του ισχυρισμού του «δέκα τοις εκατό» των ομοφυλόφιλων δικαιωματιστών και ταυτόχρονα χρησιμοποιείται διεθνώς σε μαθήματα σεξουαλικής αγωγής σαν θέσφατο.

Ο βιολόγος, ερευνητή στον τομέα του AIDS, και ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, Bruce Voeller, σχολίαζε επ’ αυτού:
«Έκανα εκστρατεία με ομάδες ομοφυλόφιλων και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε όλη τη χώρα για τη διαπίστωση, βασισμένη στον Kinsey, ότι “Είμαστε παντού”. […] Μετά από χρόνια εκπαίδευσης αυτών που ενημερώνουν το κοινό και φτιάχνουν τους νόμους, η ιδέα ότι το 10% του πληθυσμού είναι γκέι έχει γίνει ένα γενικά αποδεκτό «γεγονός». Αν και κάποιες υπενθυμίσεις φαίνονται πάντα αναγκαίες, το ποσοστό του 10% χρησιμοποιείται τακτικά από μελετητές, από τον Τύπο και από τις κυβερνητικές στατιστικές. Όπως συμβαίνει με τόσες γνώσεις και μύθους, η συνεχής επανάληψη το έκανε πραγματικότητα».^[18]

Όμως, οι αληθινοί αριθμοί φαίνεται πως είναι κατά πολύ μικρότεροι. Έχουν γίνει πολλές σημαντικές μελέτες που μετρούν το ποσοστό των ομοφυλόφιλων στον γενικό πληθυσμό. Τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα αυτών των μελετών συμμετείχαν σε περισσότερους από 218.000 άνδρες σε διάφορες χώρες και δείχνουν ότι μόλις το 2,6% του ανδρικού πληθυσμού είχε την οποιαδήποτε μια ομοφυλοφιλική επαφή στη ζωή του.^[19]

Μερικές απόψεις για την παιδεραστία

Σε άρθρο του San Francisco Sentinel, μέλος της Εθνικής Ένωσης Λεσβιών & Γκέι Δημοσιογράφων, ισχυρίστηκε ότι:
«Η αγάπη μεταξύ ανδρών και αγοριών αποτελεί θεμέλιο της ομοφυλοφιλίας. Είναι γελοίο να υπονοεί η γκέι κοινότητα ότι η αγάπη για τα αγόρια δεν είναι ομοφυλοφιλική αγάπη. Δεν πρέπει να παρασυρθούμε να πιστέψουμε την παραπληροφόρηση του Τύπου και της κυβέρνησης. Η παιδική παρενόχληση συμβαίνει, αλλά υπάρχουν και θετικές σεξουαλικές σχέσεις. Πρέπει να υποστηρίξουμε τους άνδρες και τα αγόρια σε αυτές τις σχέσεις.» ^[20]

Η ιδέα ότι ορισμένοι ενήλικες μπορούν νόμιμα να συνευρίσκονται σεξουαλικά με παιδιά εντοπίζεται και στην ομάδα A1fred Kinsey, του ανθρώπου που καθιέρωσε τον ισχυρισμό περί 10%. Ο συν-ερευνητής του Kinsey, ονόματι Wardell Pomeroy ισχυρίστηκε ότι:
«Οι άνθρωποι φαίνεται να πιστεύουν ότι οποιαδήποτε [σεξουαλική] επαφή μεταξύ παιδιών και ενηλίκων έχει κακή επίδραση στο παιδί. Εγώ λέω ότι αυτή μπορεί να είναι μια στοργική, σκεπτόμενη και υπεύθυνη σεξουαλική δραστηριότητα.» ^[21]

Η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία (APA), αποτελεί σημείο αναφοράς στην ιστορία της «LGBTQ κοινότητας» καθώς στις 15 Δεκεμβρίου του 1973 ψήφισε την αφαίρεση της ομοφυλοφιλίας από τον κατάλογο των ψυχιατρικών διαταραχών (DSM). Ο ίδιος φορέας χρηματοδότησε ένα επιστημονικό συμπόσιο στο οποίο οι συμμετέχοντες συζήτησαν την και την αφαίρεση της παιδεραστίας από τον κατάλογο των ψυχιατρικών διαταραχών σε μια επόμενη έκδοση του ψυχιατρικού εγχειριδίου. Την ίδια περίπου εποχή, τον Δεκέμβριο του 2002, και το Archives of Sexual Behavior δημοσίευσε μια ειδική έκδοση, όπου αμφισβητούσε το αν η παιδεραστία πρέπει να παραμείνει ψυχική διαταραχή.^[22]

Τέλος, ήδη από το 1988, ένα κορυφαίο αμερικανικό ψυχολογικό περιοδικό, το Behavior Today, υποστήριζε, «Η παιδεραστία μπορεί να είναι σεξουαλικός προσανατολισμός και όχι σεξουαλική απόκλιση. Αυτό εγείρει το ερώτημα για το αν οι παιδεραστές μπορεί να έχουν δικαιώματα.»^[23]

Βιβλιογραφία

1 Συγκέντρωση πηγών Brian W. Clowes, Ph D and David L. Sonnier. “Child Molestation by Homosexuals and Heterosexuals” as published in https://www.catholicculture.org, Ignatius Press, May 2005.

2 Dignity USA Web site at http://www.dignityusa.org/news/021107dc-media.html, February 6, 2004.

3 Alfred Kinsey data described in P.H. Gebhard and A.B. Johnson. The Kinsey Data. Saunders Publishing, 1979 Table 443, “Homosexual Sample: Age at First Post pubertal Homosexual Contact,” and Table 444, “Homosexual Sample: Age of Partner in First Postpubertal Homosexual Contact.”

4 Ray Blanchard, et al. “Fraternal Birth Order and Sexual Orientation in Pedophiles.” Archives of Sexual Behavior, Volume 29, Number 5 (2000), pages 463 to 478.

5 A. Zebulon, Z.A. Silverthorne and Vernon L. Quinsey. “Sexual Partner Age Preferences of Homosexual and Heterosexual Men and Women.” Archives of Sexual Behavior, February 2000 [Volume 29, Number 1], pages 67 to 76.

6 Ray Blanchard, et. al. “Pedophiles: Mental Retardation, Maternal Age, and Sexual Orientation.” Archives of Sexual Behavior, Volume 28, Number 2, pages 111 to 127.

7 Kurt Freund, Robin Watson and Douglas Rienzo. “Heterosexuality, Homosexuality, and Erotic Age Preference.” Journal of Sex Research, February 1989 [Volume 26, Number 1], pages 107 to 117.

8 W.D. Erickson, et al. “Behavior Patterns of Child Molesters.” 17 Archives of Sexual Behavior 77, 83 (1988).

9 K. Freund, G. Heasman, I.G. Racansky, and G. Glancy. “Pedophilia and Heterosexuality vs. Homosexuality.” Journal of Sex and Marital Therapy, Fall 1984 [Volume 10, Number 3], pages 193 to 200.

10 Homosexual activists Karla Jay and Allen Young. The Gay Report: Lesbians and Gay Men Speak Out About Sexual Experiences and Lifestyles [Simon and Schuster, 1979], page 275.

11 K. Freund & R.I. Watson. “The Proportions of Heterosexual and Homosexual Pedophiles Among Sex Offenders Against Children: An Exploratory Study.” 18 34, Journal of Sex and Marital Therapy 34-43 (1992).

12 Alan P.Bell, et. al., Institute for Sex Research. Homosexualities: A Study of Diversity Among Men and Women [Simon and Schuster, 1980].

13 Paul Cameron. “Homosexual Molestation of Children/Sexual Interaction of Teacher and Pupil.” Psychological Reports, 1985, 57, pages 1,227 to 1,236.

14 C. Jenny, T.A. Roesler, and K.L. Poyer, Kempe Children’s Center, Department of Pediatrics, University of Colorado Health Sciences Center, Denver. “Are Children at Risk for Sexual Abuse by Homosexuals?” Pediatrics, July 1994 [Volume 94, Number 1], pages 41 to 44]

15 Marshall Kirk and Hunter Madsen. After the Ball: How America Will Conquer Its Fear & Hatred of Gays in the 90’s. New York: Plume Books, 1989. This book is an expansion of the article by Marshall K. Kirk and Erastes Pill entitled “The Overhauling of Straight America,” published in the October and November 1987 issues of Guide Magazine.

16 Marshall Kirk, quoted in J. Gordon Muir. “Homosexuals and the 10% Fallacy.” The Wall Street Journal, March 31, 1993.

17 Alfred C. Kinsey, Wardell B. Pomeroy and Clyde E. Martin. Sexual Behavior in the Human Male [Philadelphia: W.B. Saunders Company], 1948, page 651.

18 Bruce Voeller. “Some Uses and Abuses of the Kinsey Scale.” Homosexuality, Heterosexuality: Concepts of Sexual Orientation. The Kinsey Institute Series, June Machover Reinisch (general editor), Oxford University Press, 1990, pages 35 and 36.

19 Κατά σειρά τα άρθρα [τοποθεσία, έτος, αριθμός ανδρών και γυναικών με την οποιαδήποτε ομοφυλοφιλική επαφή καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής τους]: (1) J.M. Sundet, et.al. “Prevalence of Risk-Prone Sexual Behaviour in the General Population of Norway.” Περιγραφή από Georg Liss, Global Impact of AIDS, 1988, pages 53 to 60 [Norway, 1987, 221 of 3,150 men and 189 of 3,150 women]; (2) K.W. Schmidt, et.al. “Occurrence of Sexual Behaviour Related to the Risk of HIV-Infection.” Danish Medical Bulletin 1989:36, pages 84 to 88 [Denmark, 1987, 46 of 1,155 men]; (3) M. Melbye and R.J. Biggar. American Journal of Epidemiology 1992, 135 pages 593 to 602 [Denmark, 1989, 92 of 1,589 men and 86 of 1,589 women]; (4) G.M. Breakwell and C. Fife-Shaw. “Sexual Activities and Preferences in a United Kingdom Sample of 16 to 20-Year Olds.” Archives of Sexual Behavior, 1992:21, pages 271 to 293. Επιπλέον, D. Forman and C. Chilvers. “Sexual Behaviour of Young and Middle-Aged Men in England and Wales.” British Medical Journal, 298, 1989, pages 1,137 to 1,142 [Great Britain, 1989, 54 of 1,086 men and 52 of 1,085 women]; (5) G. Ramafedi, et.al. “Demography of Sexual Orientation in Adolescents.” Pediatrics, 1992:89, pages 714 to 721 [United States, 1987, 700 of 18,370 men and 700 of 18,371 women]; (6) S. Roberts and C. Turner. “Male-Male Sexual Contact in the USA: Findings From Five Sample Surveys, 1970-1990.” Journal of Sexual Research 1991:28, 491-519 [United States, 1989, 47 of 904 men]; (7) Deborah Dawson. “AIDS Knowledge and Attitudes for January-March, 1990, Provisional Data From the National Health Interview Survey;” Joseph E. Fitti and Marcie Cynamon, op. cit. for April-June, 1990; Pamela F.Adams and Ann M. Hardy, op. cit. for July-September, 1990. All in Advance Data, numbers 193, 195, and 198, National Center for Health Statistics, Centers for Disease Control, Public Health Service, United States Department of Health and Human Services. Page 11 in all three documents [United States, 1992, 3,070 of 109,654 men]; (8) Μελέτη έως τον Ιούνιο του 1992, από τον Alfred Spira of the Bicetre Hospital of Paris, περιγραφή από Peter Aldhous. “Sexual Behavior: French Venture Where U.S. Fears to Tread.” Science Magazine, July 3, 1992, page 25 [France, 1992, 410 of 10,000 men and 260 of 10,000 women]; (9) Αποτελέσματα exit-poll Νοεμβρίου 1992, περιγραφή από Murray Edelman. “The Gay Issues.” The New York Times, November 5, 1992, pages B8 and B9 [United States, 1992, 205 of 7,745 men and 167 of 7,745 women]; (10) Alan Guttmacher Institute. Family Planning Perspectives. April 15, 1993. Study quoted in Kim Painter. “Only 1% of Men Say They Are Gay.” USA Today, April 15, 1993, pages 1A and 8D [United States, 1993, 76 of 3,321 men]; (11) Leger Marketing. Canadian Perceptions of Homosexuality, July 16, 2001. Downloaded from http://www.legermarketing.com [Canada, 2001, 39 of 753 men and 39 of 754 women]; (12) “Canadian Community Health Survey.” The Daily, June 15, 2004. Statistics Canada. Downloaded from http://www.statcan.ca/Daily/English/040615/d040 615b.html. Το 1,3% των ανδρών και το 0,7% των γυναικών που συμμετείχαν στην έρευνα περιέγραψαν τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό ως ομοφυλοφιλικό. Ωστόσο, πουθενά στη βιβλιογραφία του CCHS δεν εξηγείται η διαφορά μεταξύ του αριθμού των ερωτηθέντων ανδρών και γυναικών. Μετά από επικοινωνία των Brian W. Clowes, Ph.D. και David L. Sonnier, ο Harold Rennie της Statistics Canada, δήλωσε ότι ερωτήθηκαν συνολικά 60.514 άνδρες και 70.366 γυναίκες (τηλεφωνική επικοινωνία της 12ης Ιουλίου 2004) [Canada, 2004, 787 of 60,514 men and 493 of 70,366 women]. Συνοψίζοντας τους αριθμούς των παραπάνω μελετών, το σύνολο των ανδρών και των γυναικών που ανέφεραν ομοφυλοφιλική εμπειρία ανά πάσα στιγμή στη ζωή τους ήταν 2,6% για τους άνδρες (5.747 από τους 218.241 άνδρες που ερωτήθηκαν) και 1,8% για τις γυναίκες (1.986 από τις 113.060 γυναίκες που συμμετείχαν στην έρευνα). Για όλες τις περιπτώσεις στις οποίες μελετήθηκαν και άνδρες και γυναίκες, αλλά δεν δόθηκε διαχωρισμός μεταξύ ανδρών και γυναικών, θεωρείται ότι οι μελέτες και οι έρευνες επικεντρώθηκαν σε έναν πληθυσμό που κατανεμήθηκε ομοιόμορφα μεταξύ ανδρών και γυναικών.

20 Point of View. “No Place for Homo-Homophobia.” San Francisco Sentinel, March 26, 1992.

21 Sex educator and Alfred Kinsey co-researcher Wardell Pomeroy, quoted in Michael Ebert. “Pedophilia Steps Into the Daylight.” Focus on the Family Citizen, November 16, 1992, pages 6 to 8.

22 Lawrence Morahan. “Psychiatric Association Debates Lifting Pedophilia Taboo.” CNSNews.com, June 11, 2003; ASB article discussed in Linda Ames Nicolosi. International Academy of Sex Research Joins the Debate: Is Pedophilia a Mental Disorder? NARTH, June 26, 2003.

23 Behavior Today, December 5, 1988, page 5.