Η Σπαρτιατική Αγωγή ως διαχρονικό πρότυπο

Ζούμε σε μια εποχή στην οποία η παιδεία, ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της πνευματικής ταυτότητας του Έθνους μας, βάλλεται από τους αχυρανθρώπους και τα ιδεολογήματα του φιλελεύθερου αποδομητισμού και του αριστερού ισοπεδωτισμού.

Παρά τα φληναφήματα περί του αντιθέτου, στόχος της σημερινής δημοκρατικής παιδείας-καρικατούρας δεν είναι να δημιουργήσει πολίτες πραγματικά ενεργούς, ευσυνείδητους και ευνομούμενους. Πρωτίστως, αποφεύγει μετά βδελυγμίας να εμφυσήσει πατριωτικά ιδεώδη και να συμβάλλει στην σφυρηλάτηση της εθνικής συνείδησης των μαθητών. Αυτό το σύστημα ωθεί την νεολαία να υιοθετεί νοοτροπίες απαξίωσης προς κάθε αξία εθνική και θρησκευτική, νοοτροπίες αδιαφορίας, χαοτισμού και οκνηρίας.

Ένα μεγάλο ιστορικό θύμα της μεταπολιτευτικής παιδείας είναι το Σπαρτιατικό Ιδεώδες και η Σπαρτιατική Αγωγή, τα οποία οι μπολσεβίκοι ινστρούχτορες αποσιωπούν εσκεμμένα ή διαστρεβλώνουν σκοπίμως όταν σπανίως καταπιάνονται με αυτά. Αξίζει όμως να γίνει μια συνοπτική ιστορική αναφορά στις κυρίαρχες κοινωνικές δομές οι οποίες αποτέλεσαν το καύχημα της Δωρικής κληρονομιάς.

Όμοιος, ήτοι Σπαρτιάτης πολίτης, γινόταν αυτός ο οποίος είχε γονείς Σπαρτιάτες, ήταν αρτιμελής, είχε ολοκληρώσει επιτυχώς και τα τρία στάδια της αγωγής, συμμετείχε στα συσσίτια και πειθαρχούσε στους νόμους της Πόλεως. Οι Φυλέτες ήταν μία επιτροπή η οποία απαρτιζόταν από τους γεροντότερους της Σπάρτης, οι οποίοι συνεδρίαζαν για να αποφανθούν για την αρτιμέλεια και την γνησιότητα της καταγωγής του παιδιού. Εάν το τέκνο περνούσε την εξέταση των γερόντων επιτυχώς, του διένειμαν έναν από τους εννέα χιλιάδες κλήρους.

Σε περίπτωση που το παιδί κρινόταν μη αρτιμελές, το εναπόθεταν στους Αποθέτες (Αποθέται). Αυτή η σπαρτιατική μέθοδος ήταν μια σκληρή αλλά απαραίτητη επιλογή επιβίωσης. Δεν είχε καμία σχέση με το φαινόμενο της εγκατάλειψης αρτιμελών βρεφών για κοινούς οικονομικούς λόγους, που εντοπίζεται αλλού. Οι ψευδοηθικολόγοι ιστορικοί και λοιποί μετέχοντες του αριστερίζοντος ουμανιστικού συναφιού των ακαδημαϊκών, εκφράζουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν τον αποτροπιασμό τους απέναντι στην Σπάρτη λόγω του θεσμού της αποθέσεως των δύσμορφων βρεφών. Βεβαίως, οι ίδιοι υπερασπίζονται φανατικώς το υποτιθέμενο “καθολικό δικαίωμα στην άμβλωση” και υποκρινόμενοι δήθεν λησμονούν την ρίψη αρτιμελών βρεφών στις υπόλοιπες πόλεις.

Σε αντίθεση με την δημοκρατική Αθήνα, η εκπαίδευση διαρκούσε μέχρι την ηλικία των είκοσι ετών και αποτελούσε υπόθεση του Φυλετικού κράτους. Οι γονείς ήταν υπεύθυνοι για την αγωγή των παιδιών τους μέχρι το έβδομο έτος, υπό προϋποθέσεις και κανόνες που πάντα έθετε και επόπτευε η Σπαρτιατική Πολιτεία. Στην Σπάρτη, εν αντιθέσει με την Αθήνα, η αγωγή των παίδων διενεργούνταν δημοσία δαπάνη και οριζόταν ένας άνδρας άμεσα υπεύθυνος για την αγωγή των νέων, ο παιδονόμος. Άνθρωπος με ευρύ γνωστικό πεδίο και με προοπτικές ανέλιξης στα αξιώματα της πόλεως, ο παιδονόμος είχε μαζί του τους μαστιγοφόρους, οι οποίοι αποτελούσαν ένα είδος πειθαρχικού σώματος το οποίο συνέτιζε τους μαθητές. Στην “προνομιακή” κατά τα άλλα Αθήνα, η εκπαίδευση ήταν ιδιωτική υπόθεση και την ανέθεταν σε δούλους παιδαγωγούς ή άνδρες χαμηλής κοινωνικής θέσης.

Τα αγόρια ήταν χωρισμένα κατά ηλικία σε αγέλες, βουές και ίλες. Σε κάθε βουή ή αγέλη οριζόταν το πιο ικανό, πολυμήχανο και θαρραλέο αγόρι ως βουαγόρας ή αγελάρχης. Εκτός από ανάγνωση και γραφή, διδάσκονταν μουσική, χορό, και αυλό μεταξύ άλλων, διότι αυτά είχαν εκτός των άλλων και θρησκευτική εφαρμογή. Η θρησκεία αποτελούσε ένα αναπόσπαστο κομμάτι της σπαρτιατικής κοινότητας.

Η καινοτομία της Σπάρτης δεν έγκειται μόνο στην ίδια την ποιότητα της αγωγής, αλλά και στην συμμετοχή των νεαρών Σπαρτιατισσών σε αυτήν.Οι γυναίκες απολάμβαναν ιδιαίτερης εκτίμησης στην Σπάρτη λόγω της τεκνοποιίας. Συμμετείχαν στην αγωγή και γυμνάζονταν για λόγους ευγονικούς, διότι η κοπιαστική φυσική άσκηση αποσκοπούσε στην ανατροφή γυναικών οι οποίες θα γίνονταν ρωμαλέες μάνες και θα γεννούσαν τους αυριανούς πολεμιστές της Σπάρτης. Η συνεχής και σκληρή εκγύμναση καταλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της εκπαίδευσης όλων των νεαρών Σπαρτιατών.

Τα Σπαρτιατόπουλα διδάσκονταν την καρτερία μέσω της σκληραγώγησης και τον σεβασμό στους ανωτέρους και μεγαλυτέρους μέσω της πειθαρχίας. Δεν χρησιμοποιούσαν υποδήματα, ενώ ήταν ολιγαρκείς και στην ένδυσή τους. Χρησιμοποιούσαν μόνο ένα συγκεκριμένο ιμάτιο, όλες τις εποχές για να αντέχουν εξίσου σε όλες τις καιρικές συνθήκες. Η τροφή τους ήταν επίσης λιτή διότι βοηθούσε στην διατήρηση της φυσικής τους κατάστασης, αλλά και διότι η πείνα θα τους ωθούσε να κλέψουν. Η κλοπή εθεωρείτο μέθοδος εξάσκησης ικανοτήτων και επιβίωσης. Εάν συνελάμβαναν όμως κάποιον επ’ αυτοφώρω τον τιμωρούσαν αυστηρότατα με μαστίγωμα. Το στρώμα που κοιμόντουσαν, φτιαχνόταν από καλάμια που έκοβαν από τις όχθες του ποταμού Ευρώτα.

Διδάσκονταν την εγκράτεια και την ολιγάρκεια μέχρι και στον λόγο τους. Το λακωνίζειν αποτελούσε σύντομο, περιεκτικό, έντονο και ευφυή λόγο. Η πλειονότητα των Σπαρτιατόπουλων στα δεκαοκτώ έτη τους όταν ολοκλήρωναν τον κύκλο αυτών των μαθημάτων, περνούσαν ένα είδος στρατιωτικής θητείας η οποία τους προετοίμαζε για την είσοδό τους με την συμπλήρωση του εικοστού έτους τους στον μόνιμο στρατό της Σπάρτης, όπου θήτευαν μέχρι τα εξήντα τους χρόνια.

Ορισμένοι συμμετείχαν και στην Κρυπτεία, η οποία ήταν σώμα επιλέκτων που τον περισσότερο χρόνο της υπηρεσίας τους τον περνούσαν μακριά από την Σπάρτη. Την τροφή τους την εξασφάλιζαν μόνοι τους, δεν τους παρεχόταν δηλαδή τίποτα από την πόλη. Προκειμένου να προληφθούν ενδεχόμενες εξεγέρσεις, επιτίθονταν την νύχτα σε όποιον είλωτα συναντούσαν.

Ο Λυκούργος, ο θρυλικός νομοθέτης της Σπάρτης, έλεγε ότι τα τείχη της Σπάρτης είναι τα στήθη των ανδρών της. Αυτός ήταν και ο στόχος της Σπαρτιατικής αγωγής: η Φιλοπατρία και η Συλλογικότητα.

Σήμερα υπάρχουν στο Μέτωπο Νεολαίας, πολλά σύγχρονα Σπαρτιατόπουλα, τα οποία γαλουχούνται στις τάξεις της Χρυσής Αυγής. Νεαροί συναγωνιστές που έχουν το σθένος, το κουράγιο, την καρτερία να αγωνίζονται και να ελπίζουν, αντιστεκόμενοι σε έναν κόσμο ερειπίων, κίβδηλων και ραγιάδων.

Αυτός ο ανθός της νεολαίας φυλώντας τις δικές του Θερμοπύλες, μάχεται σθεναρά αντιμετωπίζοντας κάποιους ρυπαρούς, διορισθέντες από την μεταπολιτευτική φιλελεύθερη κλεπτοκρατία καθηγητίσκους, που προσπαθούν να αμαυρώσουν, να αποκαρδιώσουν και να βρωμίσουν με τα νεκρά ιδεολογήματά τους τις ζωντανές Ελληνικές συνειδήσεις. Αυτή η νεολαία, το πιο υγιές κομμάτι του λαού μας, παραλαμβάνει την σκυτάλη της Φυλής μας για να την κληροδοτήσει ακέραια στην επόμενη γενιά, στο Αύριο!

Μέτωπο Νεολαίας – Τομέας Ιστορίας