Ο διαχρονικός Εθνικιστικός Αγώνας για την Μακεδονία
Στα μέσα του 19ου αιώνα, καθώς το νεοσυσταθέν ελληνικό κράτος έψαχνε τα πατήματα του και άρχιζε τις προσπάθειες αναδιοργάνωσης και ανασυγκρότησης προς επίτευξη νέων λαμπρών επιτυχιών στο πεδίο των μαχών για την απελευθέρωση των τότε σκλαβωμένων εδαφών, υπήρξαν τοπικές εξεγέρσεις και επαναστάσεις σε πολλές περιοχές που υπενθύμιζαν συνεχώς στην Οθωμανική αυτοκρατορία που έπνεε τα λοίσθια πως η πραγμάτωση του ονείρου της Μεγάλης Ιδέας είναι ο πλέον σημαντικός και ιερός πόθος του έθνους μας.
Τα έτη 1854 και 1867 σημειώθηκαν τα δυο πρώτα μεγάλα κύματα εξεγέρσεων, υπό την ηγεσία ξακουστών οπλαρχηγών όπως λ.χ. ο Θεόδωρος Ζιάκας και ο Ιωάννης Αργυρόπουλος, που εν μέσω σκληρών μαχών με τους Οθωμανούς διεκδίκησαν την ελευθερία της ελληνικής Μακεδονίας μας. Ήταν απόπειρες καταδικασμένες να αποτύχουν εν τέλει λόγω της γεωγραφικής απομονώσεως και των πιέσεων που ασκούσαν οι Μεγάλες Δυνάμεις στο Βασίλειο της Ελλάδος για κατάπαυση του πυρός.
Στον απόηχο της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου, το Ελληνικό Βασίλειο κηρύσσει τον πόλεμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και οι Έλληνες της πολύπαθης Μακεδονίας ξεκινούν την επανάσταση με επικεφαλής τον Κοσμά Δουμπιώτη στο Λιτόχωρο τον Φεβρουάριο του 1878. Ο αγώνας των φλογερών εκείνων πατριωτών μπορεί να πνίγηκε στο αίμα από τις κατοχικές αρχές, αλλά επέτυχε να μην προσαρτηθεί η Μακεδονία στο κράτος της Μεγάλης Βουλγαρίας και να παραμείνει υπό Οθωμανική διοίκηση μέχρι νεωτέρας.
Ο ένδοξος αγώνας των παλληκαριών του Παύλου Μελά τα έτη 1904 έως 1908 που διαδέχτηκε άλλη μια εξέγερση των Μακεδόνων ανταρτών στον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, έμεινε στην ιστορία. Τελικώς η εθνική εξέγερση λήγει άδοξα, καθώς οι νεότουρκοι το 1908 παραχωρούν με το σύνταγμα τους κάποια επίπλαστα δήθεν “ίσα” δικαιώματα στους πολίτες από τις διάφορες εθνοτικές ομάδες εντός της Αυτοκρατορίας. Η απελευθέρωση παίρνει παράταση. Η θυσία του ήρωα αυτού Μακεδονομάχου αξιωματικού πυροβολικού που παραμέρισε τα πλούτη και τις ανέσεις του και κινήθηκε ενάντια στον «Μεγάλο Ασθενή», έδειξε τον δρόμο στην τότε κρατούσα ελληνική αστική τάξη, έναν δρόμο ζόρικο και ανηφορικό μα συνάμα όμορφο και δοξασμένο.
Οι Βαλκανικοί πόλεμοι αποτελούν το πολύτιμο επίτευγμα ενός έθνους που με τον τακτικό του στρατό και τον τρομερό του στόλο πλέον στην θέση του ατέρμονου αντάρτικου αγώνα και της κλέφτικης καταφυγής στο βουνό, καταφέρνει να αντεπιτεθεί αδυσώπητα και με εκκωφαντικό τρόπο ενάντια στους καταρρέοντες Τούρκους. Σε συνασπισμό με τα λοιπά κράτη της Χερσονήσου του Αίμου μαχόμενοι, οι Έλληνες προσφέρουν μετά από μισή χιλιετία τον καρπό της ελευθερίας στον αλύτρωτο ελληνισμό της ιερής Μακεδονίας, με μπροστάρηδες ένα πλήθος ευπατρίδων αξιωματικών όπως ο Δούσμανης, ο Τσολάκογλου, ο Μεταξάς και άλλοι, των οποίων η ανεκτίμητη προσφορά έχει αποτυπωθεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία και στα ματωμένα χώματα του Σαραντάπορου, των Γιαννιτσών και του Μπιζανίου.
Κατά την τριπλή γερμανοϊταλοβουλγαρική κατοχή και την ανθελληνική δράση πρακτόρων όπως ο Αλκιβιάδης Διαμαντής την τριετία 1941-1944, οι συντονισμένες προσπάθειες του στρατηγού Αθανασίου Χρυσοχόου και τα διαβήματα των κατοχικών πρωθυπουργών στις γερμανικές αρχές -που τόνιζαν τις βουλγαρικές ραδιουργίες και την πλήρως ανθελληνική δράση τους που στόχο είχε τον εκβουλγαρισμό του πληθυσμού, τον εποικισμό και τελικώς την προσάρτηση της Μακεδονίας-, κράτησαν την Μακεδονία στο ύψος της σε διπλωματικό επίπεδο, σε συνδυασμό με το ξεσκέπασμα της προπαγάνδας και την συνεχή τόνωση του ηθικού των ντόπιων Ελλήνων που πλήττονταν πανταχόθεν. Είναι πρόδηλο στον καθένα που μελετάει την περίοδο εκείνη πως δεν απείχε μακριά η απώλεια των όσων κέρδισε με αίμα το έθνος κατά τους Βαλκανικούς πολέμους, στους χαλεπούς εκείνους καιρούς.
Στο πολεμικό πεδίο, πλήθος Πόντιων πραγματικών αντιστασιακών (και όχι υποτελών στην Ε.Σ.Σ.Δ.), αντικομμουνιστών μπαρουτοκαπνισμένων οπλαρχηγών με πιο γνωστό τον Αντώνη Φωστερίδη (κατά κόσμον Τσαούς Αντών), πολέμησαν όσο κανείς ενάντια στον ζυγό που καταδυνάστευε την πατρίδα μας. Δόθηκαν τρομεροί αγώνες από τους Έλληνες Εθνικιστές της ΥΒΕ-ΠΑΟ ενάντια τόσο στους Βούλγαρους, όσο και ενάντια στους συνεργάτες τους Κομμουνιστές του ΕΛΑΣ, οι οποίοι φυσικά όχι μόνο επιθυμούσαν και επιδίωξαν να διαλύσουν κάθε άλλη αντιστασιακή οργάνωση πλην του ΕΑΜ, αλλά υπέγραψαν και συμφωνίες με τον βουλγαρικό στρατό κατοχής(!). Αποκορύφωμα της δράσης της ΥΒΕ-ΠΑΟ υπήρξε η μάχη στην γέφυρα των Παπάδων τον Μάιο του 1944 όπου προκλήθηκαν βαρύτατες απώλειες στους βάρβαρους σφετεριστές των εδαφών και της ιστορίας μας, αλλά και άλλες μάχες όπως λ.χ. αυτή του Κοτζά Ορμάν τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους ή αυτή του Καρά Ντερέ τον Αύγουστο.
Η πλούσια δράση των βιολογικών και ιδεολογικών προγόνων μας, των Ελλήνων Εθνικιστών, και η αστείρευτη προσήλωση τους στον Αγώνα και στα ιδανικά του, δείχνουν τον δρόμο στο σήμερα εν μέσω προδοτικών συμφωνιών και ενδοτικών πρακτικών που αγνοούν την ιστορική πραγματικότητα και αμαυρώνουν την μνήμη των νεκρών Ηρώων οι οποίοι ενεφορούντο από αξίες εθνικές και παραδοσιακές, σε πλήρη αντιδιαστολή με τους σημερινούς υπάλληλους της πλουτοκρατίας και του νεοφιλελεύθερου κατεστημένου. Έχοντας λοιπόν τέτοια παραδείγματα ανδρείας πίσω μας ως νέοι Εθνικιστές δε θα μπορούσαμε ποτέ να εγκαταλείψουμε τον αγώνα εξαιτίας των υπογραφών κάποιων πολιτικάντηδων.
Το εθνικό και λαϊκό κίνημα των Εθνικιστών της Χρυσής Αυγής έχει ήδη δείξει τον δρόμο από το αφετηριακό πρωτοσέλιδο της εφημερίδας του κινήματος ήδη από το 1992, όταν η πολιτικάντικη ποταπότητα εκφραζόταν γλαφυρά μέσα από την κυνική φράση «σε 10 χρόνια το θέμα θα ξεχαστεί». Το εύγλωττο και εναργές μήνυμα δεν είναι φυσικά άλλο από το “ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ”! Και η πολυετής ιστορία του πολιτικού σκηνικού στον τόπο μας, έχει δείξει ότι μόνο οι Έλληνες Εθνικιστές της Χρυσής Αυγής αποτελούν άξιοι συνεχιστές ένδοξων προγόνων, μαχητών, στρατηγών και οπλαρχηγών που υπεράσπιζαν μέσα στους αιώνες την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας, σε δρόμους και πλατείες, με πορείες και δυναμισμό, με ανιδιοτελή αγώνα και συμμετοχή σε παλλαϊκές κινητοποιήσεις, με ματαιώσεις ανθελληνικών εκδηλώσεων, και πληθώρα λοιπών δράσεων που το μισελληνικό καθεστώς αποκρύπτει ή ακόμη χειρότερα υπονομεύει. Η πίστη στο καθήκον και το ιστορικό χρέος μας καλεί σε εγρήγορση και μας δίνει κουράγιο για να συνεχίσουμε να παλεύουμε για την πατρίδα μας και τα ιστορικά δίκαια της.
«Τίνος καὶ πηλίκης δεῖ τιμῆς ἀξιοῦσθαι Μακεδόνας, οἳ τὸν πλείω τοῦ βίου χρόνον οὐ παύονται διαγωνιζόμενοι πρὸς τοὺς βαρβάρους ὑπὲρ τῆς τῶν Ἑλλήνων ἀσφαλείας; ὅτι γὰρ αἰεί ποτ᾽ ἂν ἐν μεγάλοις ἦν κινδύνοις τὰ κατὰ τοὺς Ἕλληνας, εἰ μὴ Μακεδόνας εἴχομεν πρόφραγμα;»
~ Πολύβιος
