Η δική μας άνοιξη θα είναι η Ελευθερία – Mantakas Vive

28 Φεβρουαρίου 1975, ο Έλληνας φοιτητής Μίκης Μάντακας, αφήνει την τελευταία του πνοή ξαπλωμένος σε μία κλίνη του νοσοκομείου Santo Spirito στην Ρώμη πληγωμένος θανάσιμα από βλήμα μεγάλου βεληνεκούς. Πρόκειται για ένα μόνο κεφάλαιο μιας απ’ τις πιο αιματηρές περιόδους της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής ιστορίας του Εθνικισμού, αυτήν των λεγόμενων “μολυβένιων χρόνων”, κατά την οποία η κοινοβουλευτική παντοδυναμία των αριστερών δυνάμεων στην Ιταλία (1968-1980) είχε ως συνέπεια την συνεπακόλουθη τρομοκρατία των αντιφρονούντων σε όλους τους τομείς του δημοσίου βίου. Το παράγγελμα των δολοφόνων ήταν: “δεν είναι έγκλημα να σκοτώσεις έναν φασίστα”.

Μέσα στην δίνη των συγκρούσεων βρέθηκε και ο νεαρός Έλλην σπουδαστής ιατρικής, Μίκης Μάντακας. Έχοντας μεγαλώσει στην περιοχή του Παπάγου Αττικής, μεταβαίνει στην Μπολόνια και αργότερα στην Ρώμη προκειμένου να λάβει ανωτέρα ακαδημαϊκή μόρφωση. Εκεί εντάχθηκε στη νεολαία του Εθνικιστικού Ιταλικού κόμματος MSI, FUAN αλλά και στο ΕΣΕΣΙ (Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών και Νέων Επιστημόνων Ιταλίας και Δυτικής Ευρώπης – γνωστός και σαν Lega Greca). Η συμμετοχή του στον εθνικιστικό αγώνα στο πλευρό των Ιταλών συναγωνιστών του, τον φέρνουν συνεχώς αντιμέτωπο με τις δυνάμεις τις αριστεράς, ακόμα και με ελληνικής καταγωγής φοιτητές που είχαν μολυνθεί απ’ τις κομμουνιστικές ιδέες.

Στις 16 Απριλίου του 1973 αριστεροί, πυρπολούν το σπίτι του Γραμματέα του MSI προκαλώντας τον θάνατο των δύο παιδιών του! Στις 24 Φεβρουαρίου του 1975 ξεκινά η δίκη των τριών κατηγορούμενων με τις αριστερές οργανώσεις να ανακοινώνουν συγκεντρώσεις υπέρ των δολοφόνων. Το αποτέλεσμα, κάθε ημέρα έξω από το δικαστήριο σημειώνονται σφοδρές συγκρούσεις με πολλούς τραυματίες μεταξύ των κόκκινων συμμοριών και των Εθνικιστών που ζητούν απόδοση δικαιοσύνης.

Τη μοιραία μέρα, ωστόσο, η κατάσταση ξεφεύγει καθώς υπάρχουν και αρκετοί οπλισμένοι. Τα επεισόδια είναι αιματηρά αλλά ο Μάντακας μαζί με μια ομάδα συναγωνιστών του καταφέρνουν να απεμπλακούν και να φτάσουν στα γραφεία του MSI, κοντά στην Piazza Risorgimento. Όμως μέχρι εκεί τους ακολουθεί ομάδα αριστερών και αναρχικών που επιτίθενται με πέτρες, τούβλα και βόμβες μολότοφ. Οι επιτιθέμενοι έχοντας πυρπολήσει την κεντρική είσοδο προσπαθούν να εισβάλουν στα γραφεία του MSI και οι λίγοι αγωνιστές που έχουν παραμείνει στο κτήριο επιχειρούν να διαφύγουν, τότε οι αριστεροί απαντούν με καταιγισμό πυροβολισμών προς το μέρος τους. Είναι εκείνη την στιγμή που μια από τις σφαίρες διαπερνά το κρανίο του Μάντακα και σφηνώνεται εσωτερικά του δεξιού κροτάφου ρίχνοντας τον αιμόφυρτο στο δρόμο.

Ο νεαρός Εθνικιστής μεταφέρεται σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο Santo Spirito, εκεί οι γιατροί κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να τον κρατήσουν στη ζωή αλλά αργά το απόγευμα της ίδιας ημέρας ο Έλληνας φοιτητής αφήνει την τελευταία του πνοή.

Δράστης της δολοφονίας του Μάντακα, σύμφωνα με την Ιταλική αστυνομία, ήταν ο Alvaro Lojacono, ακροαριστερός, μέλος της οργάνωσης Potere Operaio (Εργατική Δύναμη) κι μετέπειτα περιφερειακό στέλεχος της τρομοκρατικής οργάνωσης των Ερυθρών Ταξιαρχιών καθώς φέρεται να είχε, μεταξύ άλλων, εμπλοκή στην απαγωγή και δολοφονία του Άλντο Μόρο. Παρά την καταδίκη του σε 16ετή φυλάκιση και εν συνεχεία σε ισόβια ο δολοφόνος δεν φυλακίστηκε ποτέ καθώς διαφεύγει στην Αλγερία και από εκεί σε διάφορες άλλες χώρες, ακόμα και όταν εντοπίστηκε στην Κορσική το 2000 δεν εκδόθηκε στην Ιταλία παραμένοντας έτσι ατιμώρητος.

Λίγες μέρες μετά την δολοφονία του Μάντακα, χιλιάδες Ιταλοί εθνικιστές συγκεντρώθηκαν στην Piazza Risorgimento φωνάζοντας το ιστορικό πλέον σύνθημα «Avete ucciso l’uomo ma non l’idea» (Σκοτώσατε τον Άνθρωπο αλλά όχι την Ιδέα). Η κοπέλα του Μίκη, η Sabrina, έγραψε ένα γράμμα, που δημοσιεύθηκε την επόμενη μέρα της δολοφονίας του, στην εφημερίδα Secolo d’ Italia. Από αυτό ενεπνεύσθησαν οι «Amici del Vento» και έγραψαν ένα τραγούδι «Nel suo nome» (Στο όνομά του)

Το τραγούδι αυτό ήταν για πολλά χρόνια στα χείλη των συναγωνιστών μας στην Ιταλία:

Κορίτσι τι περίμενες, μια μέρα όπως τόσες
Σ’ ένα σινεμά, μια πλατεία, να βρεθείς λίγο μαζί του;
Άνοιξε την πόρτα σου, πρέπει να σου μιλήσω.
Ξέρεις, απόψε στην πλατεία… ήταν πολλοί και…
το αγόρι σου είναι νεκρό… σκοτώθηκε απόψε…

Είκοσι χρόνια είναι λίγα για να σου ανοίξουν το κεφάλι
Από το μίσος εκείνων που ζηλεύουν την Νεολαία μας
Αυτών που ένα κουρέλι κόκκινο έκαναν σημαία
Γιατί δεν είχαν το κουράγιο να υπηρετήσουν μια αληθινή
Η Νεολαία της Ευρώπης απόψε θα κλάψει
Γι’ αυτόν που πέθανε την άνοιξη για την Πίστη του

Οι ιδέες φοβίζουν αυτή την κοινωνία
Αλλά πιο πολύ φοβίζει η Πίστη
Η Πίστη σε μια πατρίδα, η Πίστη σε μια αγάπη
Είναι πράγματα πολύ μεγάλα για όποιον δεν έχει πια καρδιά
Άνθος κερασιάς βάλε στα μαλλιά σου
Βλέποντας σε να περνάς θα σε αναγνωρίσω και
Ήλιε της Δύσης που τώρα δέχεσαι τον φίλο μας
Γύρνα να φωτίσεις τον αρχαίο μας κόσμο
Από τους Αιώνιους λόφους επιστρέφουν τ’ άλογα
Που κουρασμένα φέρουν τους ήρωες αυτού του κόσμου

Κορίτσι του φίλου μου, που πέθανε απόψε
Το άνθος στα μαλλιά σου όχι, δεν θα μαραθεί
Από τον πόνο σου, εμείς θα κάνουμε σημαία
Στο σκοτάδι της νύχτας μια Φλόγα θα λάμψει
Θα είναι η δική μας Φλόγα… θα είναι τα δικά σου είκοσι χρόνια.
Η δική μας άνοιξη θα είναι η Ελευθερία…»

Για τους Έλληνες εθνικιστές του σήμερα, η θυσία του Μίκη και των δεκάδων άλλων Ευρωπαίων συναγωνιστών έχει διπλή σημασία. Αφενός, τονίζει την έννοια της προσωπικής θυσίας που οφείλει να καταβάλει στο νοητό βωμό της φυλής του ο Εθνικιστής, σε κάθε επίπεδο της δημοσίας του ζωής και αφετέρου μας καλεί σε εγρήγορση κατά του εχθρού του αίματος μας, του μαρξισμού, ο οποίος είναι διατεθειμένος να εκτελέσει και με τον πιο αισχρό τρόπο τις ραδιουργίες κατά του Έθνους είτε έξω στον δρόμο μέσω των κονδυλοφόρων ταξιαρχιών του, είτε εντός κοινοβουλίου στο πλάι του ετεροθαλούς του αδερφού, του φιλελευθερισμού.

Με την μνήμη των πεσόντων μας συντρόφων πάντα ζωντανή οι νέοι Εθνικιστές συνεχίζουμε τον Αγώνα του Μάντακα, του Φουντούλη, του Καπελώνη, του Κατσίφα. Με το βλέμμα πάντα προς την Νίκη προχωρούμε με βήμα σταθερό χωρίς να κοιτάμε του διπλανού μας την κλονισμένη πορεία, αυτό μας προστάζει η συνείδηση της Φυλής και οι Αθάνατες ψυχές των Ηρώων.