Η αιματοβαμμένη «σωστή πλευρά της ιστορίας»
Στην επαρχία της Σαξωνίας στην Γερμανία, βρίσκεται μία πόλη με 600 χιλιάδες κατοίκους. Η πόλη αυτή, σύμβολο της γερμανικής αναγέννησης, ήταν κάποτε γνωστή για την μοναδική ομορφιά της και την γοητεία των αναρίθμητων μνημείων, μουσείων, βιβλιοθηκών, υπαίθριων χώρων πρασίνου και αιθουσών ζωγραφικής της. Ονομαζόταν Δρέσδη, γνωστή και ως “Φλωρεντία του Έλβα”, μια πόλη κόσμημα στην καρδιά της Ευρώπης…
Το σκηνικό διαδραματίζεται εν τω μέσω της δίνης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και πιο συγκεκριμένα στον απόηχο της λήξης της Διάσκεψης της Γιάλτας, κατά την οποία οι ηγήτορες των μεγάλων δυνάμεων των Συμμάχων, συνευρέθηκαν προκειμένου να συναποφασίσουν και να μοιράσουν τις σφαίρες επιρροής της μεταπολεμικής υποδουλωμένης Ευρώπης. Το βράδυ της 13ης Φεβρουαρίου του μοιραίου για την Γηραιά Ήπειρο έτους 1945, τα σοβιετικά στρατεύματα βρισκόντουσαν κάποιες δεκάδες χιλιόμετρα έξω από το Βερολίνο. Η δυτική φιλελεύθερη Σκύλλα διαγκωνιζόταν με την ανατολική μπολσεβικική Χάρυβδη για το ποιος θα προφτάσει να κυριαρχήσει πρώτος στην Ευρώπη, καταλαμβάνοντας την πρωτεύουσα της Γερμανίας. Ήταν μόλις το ίδιο βράδυ μια γενοκτονική λύσσα της «σωστής πλευράς της ιστορίας» ξεκινούσε να πλήττει την μαρτυρική Δρέσδη.
Περισσότερα από χίλια αεροπλάνα ρίχνουν μέσα σε 14 ώρες στην πόλη χιλιάδες βόμβες. Πραγματοποιείται ρίψη περισσότερων από τέσσερις χιλιάδες τόνων εμπρηστικής ύλης. Πέφτουν φωτοβολίδες μαγνησίου από τα βρετανικά Lancaster, ενώ ομάδες πιλότων ρίχνοντας βλήματα εκπομπής έντονης κόκκινης σήμανσης, φωτίζουν την περιοχή για να στοχεύσουν τα βομβαρδιστικά. Καταστρέφονται σπίτια, νοσοκομεία, κοινωνικές δομές, ενώ το πάλαι ποτέ ιστορικό κέντρο της Δρέσδης ισοπεδώνεται. Μέσα σε μια μόνο νύχτα η πόλη ερημώνεται σε ακτίνα 6 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Οι βόμβες μένουν μακριά από το βόρειο τμήμα της πόλης που βρίσκονται τα εργοστάσια και οι όποιοι στρατιωτικοί στόχοι, και πέφτουν σχεδόν ολοκληρωτικά στο παλαιό τμήμα της πόλης όπου κατοικούν οι πρόσφυγες και τα γυναικόπαιδα. Η φωτιά καταπίνει γρήγορα ολόκληρες συνοικίες και περισσότεροι από 130 χιλιάδες πολίτες χάνουν την ζωή τους μέσα στις φλόγες. Μια πόλη χωρίς αντιαεροπορική άμυνα ή στόχους για χτύπημα (όπως όριζε και η σχετική συνθήκη της Γενεύης), δέχεται ένα χτύπημα ίδιον της ύπουλης φύσης των δολοφόνων. Η κάμψη του φρονήματος όσων συνειδητά συνέχιζαν να αντιστέκονται και η προσπάθεια πρόκλησης εσωτερικού κλονισμού, δεν κατορθώθηκε ακόμα και με τα πιο βάρβαρα μέσα που επιστράτευσαν εν είδει ψυχολογικού πολέμου οι εγκληματίες νικητές. Η τεχνική αναλογία του είδους των βομβών, δείχνει από την αρχή ποιος είναι ο στόχος των βομβαρδιστικών. Το 75% των βομβών είναι βραδυφλεγείς βόμβες φωσφόρου, ενώ μόνο το 25% είναι μεγάλης ισχύος εκρηκτικές βόμβες, ικανές να πλήξουν θεωρητικά έναν στρατιωτικό στόχο. Στόχος της εμπρηστικής μανίας, είναι η πλήρης εξολόθρευση του πληθυσμού, των αμάχων που έχουν απομείνει στην πόλη, ήτοι ο ολοκληρωτικός αφανισμός.
Αυτοί που δεν εκάησαν ζωντανοί, πέθαναν από ασφυξία. Και αυτοί οι οποίοι προσπάθησαν να γλυτώσουν από την κόλαση της φωτιάς, πολυβολήθησαν από τα αμερικανικά καταδιωκτικά Mustang που πετώντας ελάχιστα πάνω από το έδαφος, θέριζαν το πλήθος. Ο διευθυντής της αστυνομίας της πόλεως εκτίμησε τα θύματα σε 250 χιλιάδες, και υπολογισμοί πολλών ιστορικών προσδιορίζουν το ύψος του αριθμού σε 300 χιλιάδες ψυχές. Επί μια εβδομάδα η φωτιά συνεχιζόταν, ο δε καπνός ήταν ορατός από 300 χιλιόμετρα μακρυά. Εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα ισοπεδώθηκαν. Για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία κατά τον ιστορικό και συγγραφέα Ντέιβιντ Ίρβινγκ, ένας βομβαρδισμός ήταν τόσο καταστροφικός, που δεν βρέθηκαν αρκετοί ζωντανοί για να θάψουν τους νεκρούς. Τα δεκάδες χιλιάδες πτώματα που συνελέγησαν ήσαν φρικτά απανθρακωμένα. Οι κομμουνιστικές ορδές του Στάλιν σύμφωνα με δυτικές πηγές απαίτησαν τον βομβαρδισμό, η διοίκηση της RAF τον εκτέλεσε και οι αμερικανικές αεροπορικές δυνάμεις συνέδραμαν. Η αστερόεσσα και το σφυροδρέπανο φέρουν από κοινού το στίγμα ενός ακόμα εγκλήματος πάνω στο κορμί της ημιθανούσης Ευρώπης, βυσσοδομώντας εις βάρος της και διχοτομώντας την για σχεδόν μισό αιώνα.
Το εν λόγω έγκλημα πολέμου προκαλεί σφοδρές αντιδράσεις ακόμα και στην κοινή γνώμη της Μεγάλης Βρετανίας. Η κατακραυγή είναι τέτοια, που πολιτικοστρατιωτικοί ιθύνοντες μετακυλίουν τις ευθύνες αναμεταξύ τους, η μία δύναμη στην άλλη, ο ένας αξιωματούχος στον άλλον. Δεν έλειψαν όμως και οι δηλώσεις υπερηφάνειας από αυτουργούς όπως ο αποκαλούμενος «Bomber Harris» που δήλωνε έτοιμος να ισοπεδώσει όλες τις πόλεις της χώρας και συμπλήρωνε πως όσοι νιώθουν τύψεις για την Δρέσδη χρειάζονται ψυχίατρο! Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως οι βομβαρδισμοί απροστάτευτων γερμανικών πόλεων υπήρξαν κυρίως πράξεις φανατικής αντεκδίκησης και τυφλού ταλμουδικού μίσους για την Ευρώπη και τον Πολιτισμό. Για τα όσα συνέβησαν στο συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός, η «μεγαλοσύνη» των δημοκρατών μακελάρηδων έκρινε πως δεν χρειαζόταν να απονεμηθεί δικαιοσύνη, συνεπώς καμία δίκη δεν πραγματοποιήθηκε και καμία τιμωρία δεν επιβλήθηκε στους ενόχους αυτού του στυγερού μπαράζ καταστροφής και θανάτου, καμία αποζημίωση δεν καταβλήθηκε, κανένας δεν φυλακίστηκε, κανένας δεν εκτελέστηκε.
Παραδοσιακά, πραγματοποιείται για περισσότερο από δυο δεκαετίες από τους Γερμανούς Εθνικιστές συγκέντρωση και πορεία Τιμής και Μνήμης των μαρτύρων συμπατριωτών τους. Ενίοτε οι εκδηλώσεις αυτές συνοδεύονται από επεισόδια, στα οποία συμμετέχουν συνασπισμένοι αντιφασίστες, συνεπικουρούμενοι από τις αστυνομικές κατοχικές αρχές του δουλικού γερμανικού κράτους, που επιτίθενται από κοινού στους συγκεντρωμένους. Χαρακτηριστικές είναι και οι εικόνες που έχουν αποτυπωθεί στον τηλεοπτικό φακό κατά καιρούς, με τα μιαρά παρακρατικά σκύβαλα της αριστεράς να κραδαίνουν σημαίες των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ(!), ενώ δεν λείπουν και τα πανό «ευχαριστιών» στον αρχιγενοκτόνο υφιστάμενο του Τσώρτσιλ, Άρθουρ Χάρις, που προθυμότατα προχώρησε σε αυτές τις αποτρόπαιες πράξεις. Συναγωνιστές από ολόκληρη την Ευρώπη παρευρίσκονται στην πορεία παρά τις απαγορεύσεις, με την χώρα μας εκπροσωπείται συχνά από κλιμάκια της Χρυσής Αυγής, δηλώνοντας την έμπρακτη στήριξη των Ελλήνων Εθνικιστών στους κοινούς αγώνες που ενώνουν τους λαούς της Ευρώπης.
Η Δρέσδη προστίθεται σε μια μακρά λίστα αδικαίωτων θυμάτων των εγκληματικών ενεργειών των Συμμάχων, οι οποίοι εκτελώντας αρρωστημένα πλάνα αυτάρεσκων προδοτών της Φυλής, γέμισαν με ερείπια την Ήπειρό μας, βιάζοντας την Ψυχή της. Πρόκειται για επίδειξη μίσους από ανθρωπάκια τα οποία υπέκυψαν στις σειρήνες της ανίερης συμμαχίας καπιταλιστών και μπολσεβίκων, γράφοντας τις μελανότερες των σελίδων στην πολυτάραχη ιστορία του περασμένου αιώνα. Οι νεκροί ξεπερνούν σε αριθμούς ακόμα και τα θύματα της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι τον Αύγουστο του 1945, στον θλιβερό επίλογο του φονικότερου πολέμου που υπήρξε ποτέ. Οι φλόγες που δραματικά τυλίγουν την λυρική όπερα της πόλης, τα ανάκτορά της, τους Ναούς της και πλείστα όσα καταπιστεύματα κάλλους και υπεροχής του Λευκού ανθρώπου πάνω σε αυτή την Γη, επισφραγίζουν το τραγικό τέλος μιας εποχής. Η Δρέσδη δεν θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια…
Μέτωπο Νεολαίας – Τομέας Ιστορίας
