1996: Το χρονικό της προδοσίας των Ιμίων

Σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά την κρίση των Ιμίων, ελάχιστα έχουν αλλάξει στους χειρισμούς των δοτών κυβερνήσεων σε μια σειρά μείζονων εθνικών θεμάτων. Η κυρίαρχη πολιτική γραμμή κινείται μεταξύ ολικής απάθειας και αηδιαστικής ενδοτικότητας. Σχετικά με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις ο καθηγητής Παναγιώτης Κονδύλης είχε εύστοχα γράψει στο έργο του με τίτλο “Θεωρία του Πολέμου”: «Οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες, που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους ίσως να καταρρεύσουν ακόμα και στην περίπτωση όπου θα βρεθούν μπροστά στη μεγάλη απόφαση να διεξαγάγουν έναν πόλεμο γιατί, αν o πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής, ποιος πόλεμος θα συνεχίσει μια σπασμωδική πολιτική;».

Η κρίση των Ιμίων κορυφώθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 31ης Ιανουαρίου του 1996, σε μια εποχή που η κυβέρνηση Σημίτη μόλις ξεκινούσε το ολέθριο έργο της, με σωρεία σκανδάλων και αντεθνικών πολιτικών. Το επεισόδιο αυτό εντάσσεται στο πλαίσιο των διαχρονικών τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο πέλαγος, οι οποίες εμφανίστηκαν εντονότερα στο προσκήνιο στα χρόνια της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Η τουρκία αμφισβητεί ευθέως τον εναέριο χώρο μας, ενώ δεν έχει πάψει να αποζητά μανιωδώς την αποστρατιωτικοποίηση των νήσων του Αιγαίου. Αυτό που πέτυχε ο νεοοθωμανισμός με το συμβάν των Ιμίων είναι να θέσει εν αμφιβόλω το καθεστώς κάποιων βραχονησίδων, μια συνθήκη η οποία συμπυκνώνεται με τον περίφημο γεωπολιτικό όρο «Γκρίζες Ζώνες».

Τα Ίμια είναι δυο μικρές ακατοίκητες βραχονησίδες μεταξύ του νησιωτικού συμπλέγματος των Δωδεκανήσων και των νοτιοδυτικών ακτών της τουρκίας. Απέχουν πεντέμισι ναυτικά μίλια από την Κάλυμνο και δυο ναυτικά μίλια από το πλησιέστερο Ελληνικό έδαφος, την βραχονησίδα Καλόλιμνος. Οι νησίδες αυτές επέστρεψαν στην Ελλάδα το 1947 με την συνθήκη των Παρισίων, ακολουθώντας την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων μετά το τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, με το τουρκικό κράτος να αποδέχεται φαινομενικά στην αρχή το καθεστώς της Ελληνικής επικυριαρχίας πάνω στα νησιά.

Η απαρχή για την έμπρακτη αμφισβήτηση της Ελληνικότητας των Ιμίων δεκαετίες αργότερα ήταν ένα ναυτικό ατύχημα το οποίο συνέβη μετά από σχεδόν πενήντα έτη. Οι τούρκοι προσδίδοντας μια αυθαίρετη ερμηνεία στην συνθήκη της Λωζάνης, σύμφωνα με την οποία είχαν παραχωρηθεί τα Δωδεκάνησα στην Ιταλία, προσπάθησαν να αμφισβητήσουν την Ελληνική κυριαρχία κάποιων βραχονησίδων. Σύμφωνα με την συνθήκη της Λωζάνης, οι νησίδες οι οποίες απέχουν έως και τρία ναυτικά μίλια από τις ακτές της Ανατολίας, ανήκουν στην τουρκία. Εκτός όμως από την σκόπιμη “παράλειψη” εκ μέρους της τουρκικής πλευράς πως το σύμπλεγμα των Ιμίων απέχει περισσότερο από τρία ναυτικά μίλια από την ασιατική ακτή, το ίδιο το τουρκικό κράτος είχε παραιτηθεί των δικαιωμάτων του επί των νήσων ως κατοχική δύναμη, όταν αυτά προσαρτήθηκαν στο Βασίλειο της Ιταλίας.

Τα Χριστούγεννα του 1995 ένα τουρκικό φορτηγό πλοίο προσαράζει σε αβαθή ύδατα κοντά στην Ανατολική Ίμια και εκπέμπει σήμα κινδύνου. Ο πλοίαρχος του αρνείται βοήθεια από το Ελληνικό λιμενικό σώμα, υποστηρίζοντας ότι βρισκόταν σε τουρκική περιοχή και ότι οι μόνες αρμόδιες υπηρεσίες για να τον βοηθήσουν είναι οι αρχές της χώρας του. Το λιμεναρχείο της Καλύμνου επικοινωνεί το συμβάν στο υπουργείο εξωτερικών, από όπου και μεταφέρεται στο τουρκικό υπουργείο εξωτερικών η προειδοποίηση ότι εάν δεν παρέμβει ρυμουλκό, το τουρκικό πλοίο θα κινδυνεύσει.

Στις 28 του μήνα δυο Ελληνικά ρυμουλκά αποκολλούν το φορτηγό πλοίο και το οδηγούν στο λιμάνι Kiuluk της τουρκίας. Το πρωί της ίδιας ημέρας ένα τουρκικό μαχητικό αεροσκάφος συντρίβεται στα Ελληνικά χωρικά ύδατα, στην περιοχή της Λέσβου, ύστερα από εμπλοκή με Ελληνικά μαχητικά, με την συνδρομή των οποίων μάλιστα διασώζεται ο τούρκος πιλότος. Τέσσερις ημέρες μετά, το τουρκικό υπουργείο εξωτερικών εκμεταλλευόμενο την κατάσταση επιδίδει ρηματική διακοίνωση στο αντίστοιχο ελληνικό, στην οποία αναφέρεται ότι οι βραχονησίδες Ίμια είναι καταχωρημένες σε κτηματολόγιο ενός νομού στην Αλικαρνασσό και ανήκουν στην τουρκία!

Στις 9 Ιανουαρίου του 1996 το υπουργείο εξωτερικών της Ελλάδος απαντά με καθυστέρηση, απορρίπτοντας την διακοίνωση, και μια εβδομάδα αργότερα αιτείται αυξημένων μέτρων επαγρύπνησης στην περιοχή των Ιμίων από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Όλα αυτά τα γεγονότα διαδραματίζονται τις ημέρες στις οποίες τρέχει και η εκλογή του νέου πρωθυπουργού της χώρας από την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος-εγκληματικής συμμορίας ΠΑΣΟΚ, καθώς ο τότε κλινήρης Ανδρέας Παπανδρέου παραιτείται των καθηκόντων του.

Στις 26 του μήνα, ο δήμαρχος Καλύμνου θορυβημένος από το γεγονός της αμφισβήτησης της Ελληνικότητας των Ιμίων υψώνει την Ελληνική σημαία σε ένα από τα δυο νησιά, συνοδευόμενος από τον αστυνομικό διευθυντή, τον ιερέα και δυο κατοίκους του νησιού. Αργότερα επικρίθηκε σκληρά από τους “συντρόφους” στο ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι τον κατηγόρησαν ότι ήταν αυτός που έριξε λάδι στην φωτιά επιδεινώνοντας την κατάσταση. Στις 27 Ιανουαρίου δυο δημοσιογράφοι της εφημερίδας Hurriyet μεταβαίνουν με ελικόπτερο από την Σμύρνη στην Μεγάλη Ίμια, υποστέλλουν την Ελληνική σημαία και υψώνουν την τουρκική, μια επιχείρηση η οποία βιντεοσκοπείται και προβάλλεται από το τηλεοπτικό κανάλι της τουρκικής εφημερίδος. Την επόμενη ημέρα ένα περιπολικό του Πολεμικού Ναυτικού κατεβάζει την τουρκική σημαία και υψώνει ξανά την Ελληνική. Το βράδυ Έλληνες βατραχάνθρωποι αποβιβάζονται στην Μεγάλη Ίμια, δίχως να γίνουν αντιληπτοί από τα παραπλέοντα εκεί τουρκικά πολεμικά, αλλά η πολιτική εντολή προς τους Έλληνες στρατιωτικούς είναι να αποφευχθεί κάθε κλιμάκωση της έντασης.

Η πρωθυπουργός της τουρκίας Tansu Ciller ζητάει διαπραγματεύσεις για το καθεστώς των βραχονησίδων του Αιγαίου, παρά τα κάλπικα μηνύματα του Σημίτη από βήματος βουλής για μια δήθεν “άμεση και δυναμική” απάντηση της Ελλάδος στις προκλήσεις. Τα τουρκικά πολεμικά παραβιάζουν τα Ελληνικά χωρικά ύδατα και πλησιάζουν στα Ίμια, ενόσω η Ελληνική πλευρά αρκείται απλά στην αποστολή διαβημάτων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η εξωτερική πολιτική της εποχής του λεγόμενου “εκσυγχρονισμού” δεν θα μπορούσε όμως να ξεφύγει από τα κελεύσματα των αμερικανονατοϊκών αφεντικών, τα οποία επιχειρούσαν ανέκαθεν μια ολόθερμη προσέγγιση με την Άγκυρα, υλοποιώντας μια ιδιότυπη πολιτική κατευνασμού και υπονόμευσης των Εθνικών μας συμφερόντων.

Στις 30 Ιανουαρίου ο Σημίτης έρχεται σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον αμερικανό πρόεδρο Bill Clinton, στον οποίον εκφράζει την “ελληνική” θέση μειοδοσίας ότι η χώρα μας δεν επιθυμεί την ένταση. Η κυβέρνηση δηλώνει έτοιμη να αποσύρει το άγημα, όχι όμως και την Ελληνική σημαία. Στα Ίμια σπεύδουν δυο πολεμικά μας πλοία, ενώ ο αυθάδης τούρκος υπουργός εξωτερικών δηλώνει ότι υπάρχουν και άλλα νησιά του Αιγαίου με ασαφές νομικό καθεστώς και δεν αποδέχεται την ελληνική πρόταση περί αποχώρησης μόνο του αγήματος και όχι και της σημαίας.

Τα μεσάνυχτα συγκαλείται σύσκεψη στο πρωθυπουργικό γραφείο. Ο υπουργός εξωτερικών Θεόδωρος Πάγκαλος φθάνει καθυστερημένα μετά από παρουσία του σε τηλεοπτική εκπομπή, γεγονός ενδεικτικό της φαιδρότητος του. Σχεδόν δυο ώρες μετέπειτα καταφθάνουν πληροφορίες στο ΓΕΕΘΑ ότι τούρκοι στρατιώτες αποβιβάζονται στην Μικρή Ίμια. Στις 4.30 ελικόπτερο του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού απονηώνεται εν μέσω άσχημων καιρικών συνθηκών από την φρεγάτα “Ναυαρίνο” για να επιβεβαιώσει την πληροφορία.

Είκοσι λεπτά μετά, το πλήρωμα του ελικοπτέρου αναφέρει ότι εντόπισε δέκα τούρκους καταδρομείς με την σημαία τους. Οι Έλληνες αξιωματικοί λαμβάνουν εντολή να επιστρέψει το ελικόπτερο στην βάση του και ενώ εκείνο πετάει μεταξύ των βραχονησίδων Πίτα και Καλόλιμνος, χάνεται από τα ραντάρ. Αργότερα θα ανασυρθούν νεκρά και τα τρία μέλη του πληρώματος, ο υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και ο αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός. Αναφορικά με τις αιτίες πτώσης του ελικοπτέρου έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις.

Η επίσημη εκδοχή που παρουσιάστηκε από το “ελληνικό” κράτος ήταν ότι το σκάφος κατέπεσε λόγω κακοκαιρίας και απώλειας προσανατολισμού του πιλότου, το γνωστό αφήγημα περί “vertigo”. Πρόκειται για μια άποψη η οποία εξυπηρετούσε άψογα τους σκοπούς συγκάλυψης των ευθυνών. Το ελικόπτερο καταρρίφθηκε όμως είτε από το τουρκικό ναυτικό είτε από τους τούρκους καταδρομείς που υπήρχαν πάνω στο νησί, αλλά το γεγονός αποκρύφτηκε προκειμένου να λήξει η κρίση και να μην οδηγηθούμε σε γενικευμένη σύρραξη ή ακόμα και σε πόλεμο, ένα ενδεχόμενο το οποίο οι αστράτευτοι ριψάσπιδες πολιτικοί ήθελαν πάση θυσία να αποφύγουν.

Τα ξημερώματα ο υφυπουργός εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών επιβάλλει εν τέλει και στις δυο αντιμαχόμενες πλευρές την θέληση του αμερικανικού παράγοντα, η οποία είναι να εφαρμοστεί το δόγμα Holbrooke «No ships, no troops, no flags». Μέχρι το μεσημέρι της 31ης Ιανουαρίου τα πλοία, οι στρατιώτες και οι σημαίες είχαν αποσυρθεί από τα Ίμια. Ο προσκυνημένος Σημίτης την επόμενη ημέρα δήλωσε από το βήμα της βουλής: «…θέλω να ευχαριστήσω την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών για την πρωτοβουλία και την βοήθεια τους», εκφράζοντας δουλικότατα την θρασυδειλία σύσσωμου του πολιτικού συστήματος, η ύπαρξη του οποίου ιστορικά βασιζόταν ανέκαθεν στην έξωθεν αρωγή από τις δυτικές “προστάτιδες δυνάμεις”.

Ένα ακόμα αρνητικό δεδικασμένο είχε συντελεστεί, μια εθνική προδοσία στην οποία το λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα είχε αντιδράσει άμεσα, διοργανώνοντας δυναμική διαμαρτυρία με δεκάδες Συναγωνιστές στο κέντρο των Αθηνών. Ενθυμούμενος εκείνη την νύχτα, ο Νικόλαος Μιχαλολιάκος γράφει: Τέλη Ιανουαρίου του 1996 και στην βουλή γίνεται συζήτηση για τα τραγικά γεγονότα στα Ίμια. Ξεκινάμε ίσως και λιγότεροι από 100 από τα γραφεία μας στην οδό Κεφαλληνίας στην Κυψέλη για την βουλή. Σε λίγη ώρα είμαστε εκεί. Φέιγ βολάν με το σύνθημα “προτιμότερο ο πόλεμος από την ταπείνωση”. Φωνάζουμε συνθήματα “Αλήτες, προδότες, πολιτικοί”, “Τούρκοι, Μογγόλοι, δολοφόνοι”. Ζωντανή σύνδεση με το δελτίο του Ευαγγελάτου στον ΣΚΑΪ. Με κόβει στον αέρα. Δεν του άρεσαν αυτά που έλεγα… Πορεία στην συνέχεια στην Οδό Ακαδημίας και Πατησίων, Σημαίες Γαλανόλευκες, Λάβαρα με τον Μαίανδρο, Δικέφαλοι Αετοί, Συνθήματα “Αίμα – Τιμή – Χρυσή Αυγή”, “Λαός – Στρατός – Εθνικισμός”.

Ενάντια στην κατακρεούργηση της Εθνικής μνήμης από το μύθευμα της “ελληνοτουρκικής φιλίας”, αυτό το στρεβλό διανοητικό κατασκεύασμα του τελευταίου αιώνα που προωθούν οι πολιτικάντηδες, οι Εθνικιστές τιμούμε τους ποταμούς αίματος που χύθηκαν ανά τους αιώνες ενάντια στους βάρβαρους αγαρηνούς. Το σύνθημα της Χρυσής Αυγής, από τις παγωμένες νύχτες του χειμώνα του 1996 έως και σήμερα 28 χρόνια μετά, στέκει πιο επίκαιρο από ποτέ ως απάντηση στην υποτέλεια της δημοκρατίας και αντηχεί στα καταγάλανα νερά του Ελληνικού Αιγαίου Πελάγους: Προτιμότερος ο πόλεμος από την ταπείνωση!