Η Σπαρτιατική Πολιτεία απέναντι στους αιώνιους Εφιάλτες
Όταν κάποτε οι Κλαζομένιοι, γνωστοί για τον χυδαίο και άσχημο τρόπο συμπεριφοράς τους προς τον καθένα στην αρχαιότητα, φέρθηκαν απρεπώς προς τους Σπαρτιάτες, ο επικεφαλής των Λακεδαιμονίων είπε σε έναν συμπολεμιστή του που ήταν οργισμένος εναντίον τους, το περί- φημο: «Έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν», δηλαδή, ότι επιτρέπεται στους Κλαζομενίους να ασχημονούν μόνον και μόνον επειδή είναι Κλαζομένιοι και κάτι τέτοιο είναι φυσικό για αυτούς.
Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και εμείς σήμερα για τους πολιτικούς σε σχέση με τον ελληνικό λαό, ότι δηλαδή οι νεοέλληνες έχουν συνηθίσει τόσο πολύ τις προδοσίες των κυβερνήσεων και του πολιτικού κόσμου της μεταπολίτευσης, που τις θεωρούν φυσιολογικές και αναμενόμενες. Χρειάστηκε το δυνατό σοκ της οικονομικής κρίσης για να διαλυθεί η πυκνή ομίχλη που έντεχνα είχε σχηματισθεί από το παγκόσμιο κατεστημένο στα μάτια της κοινωνίας. Για να είμαστε βεβαίως ειλικρινείς, μεγάλη μερίδα του λαού είχε βολευτεί με αυτήν την παθογενή κατάσταση. Όμως, ένα άλλο μέρος του ίδιου λαού, κατάφερε να αναγνωρίσει το ανώμαλο της πολιτικής κατάστασης της Ελλάδος και να στραφεί στο Κίνημα των Ελλήνων Εθνικιστών.
Τι ήταν όμως η Σπάρτη; Η Αρχαία Σπάρτη φαντάζει στα μάτια των ανίδεων (όπως τους έχει διδάξει το σύγχρονο κατεστημένο με τις ευλογίες αριστερών και δεξιών) σαν ένα απόλυτα τυραννικό καθεστώς. Φυσικά όλα αυτά πόρρω απέχουν από την ιστορική πραγματικότητα. Η Σπάρτη υπήρξε ένα πρότυπο Πολιτείας, στην οποία κυριαρχούσαν αξίες όπως η Δικαιοσύνη, η Ισοπολιτεία (και τα «δικαιώματα» και η «ισότητα») και προπαντός το κοινό συμφέρον, η Τιμή, η Αξιοπρέπεια, το Καθήκον. Χαρακτηριστικό είναι ένα από τα πρώτα μέτρα που έλαβε ο Λυκούργος, ήταν ως γνωστόν η κατάργηση του ως τότε κυκλοφορούντος νομίσματος και η αντικατάστασή του με δύσχρηστα ογκώδη σιδερένια νομίσματα. Χιλιάδες χρόνια αργότερα, ένας μεγάλος άνθρωπος του πνεύματος και της τέχνης της σύγχρονης εποχής, ο Βάγκνερ, απέδιδε στον χρυσό του Ρήνου όλα τα κακά του κόσμου. Το χρήμα ήταν πηγή διαφθοράς, και αυτό που ο Λυκούργος το είχε διαπιστώσει πριν από 27 ολόκληρους αιώνες, το διαπιστώνουμε κι εμείς με την σημερινή μας κατάσταση.
Στην Αρχαία Σπάρτη, κριτήριο για τον καθορισμό των αξίων και των αρίστων δεν ήταν το χρήμα, αλλά η Αρετή. Ας διαβάσουμε πως ο Πλούταρχος περιγράφει την κατάσταση της κοινωνίας της Σπάρτης: Δεύτερο έργο του Λυκούργου, και το πιο τολμηρό απ’ όλα, είναι ο αναδασμός της γης. Υπήρχε τότε φοβερή ανισότητα και έρχονταν στην πόλη πολλοί ακτήμονες και άποροι επειδή τα πλούτη είχαν συσσωρευτεί σε ελάχιστους. Γι’ αυτό, πολεμώντας την αναισχυντία και τον φθόνο και το έγκλημα και την τρυφηλότητα και τα δύο άλλα νοσήματα της πολιτείας, που είναι παλαιότερα και σοβαρότερα, τον πλούτο και τη φτώχεια, έπεισε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες να τα βάλουν όλα στη μέση για να γίνει αναδασμός και να ζουν μεταξύ τους όλοι ίσοι και με ίση περιουσία, επιδιώκοντας να πρωτεύουν στην αρετή, σαν να μην υπήρχε καμιά άλλη ανάμεσά τους διαφορά και ανισότητα παρά αυτή που την ορίζει η καταδίκη του κακού και ο έπαινος του καλού πολίτη.
Ο Πλούταρχος αναφέρει επίσης ένα αντιπροσωπευτικό περιστατικό για τις γυναίκες της Σπάρτης: Μια άλλη Σπαρτιάτισσα, τον γιο της που ήταν λιποτάκτης, τον σκότωσε σαν ανάξιο της Πατρίδος λέγοντας: «Αυτό δεν ήτανε δικό μου παιδί». Έγραψε δε η ίδια στον τάφο του παιδιού της τούτα τα λόγια: «Πήγαινε στο σκοτάδι βλαστάρι κακό, που για σένα από μίσος ο Ευρώτας δεν κυλά. Πήγαινε επιτέλους στον Άδη άθλιε σκύλε, τιποτένιε. Πήγαινε γιατί για μένα εσένα που ήσουν ανάξιος της Σπάρτης είναι σαν να μη σε γέννησα». Αυτή ήταν η Σπάρτη και το ανώτερο ηθικό ιδεώδες της, το Δωρικό, και αυτά τα λέει μια μάνα για το παιδί της, ένα παιδί που λιποτάκτησε.
Τι έχει όμως να πει η μεγαλύτερη μερίδα των σύγχρονων μελετητών της ιστορίας, οι γνωστοί θολοκουλτουριάρηδες με τις μαρξιστικές καταβολές, για όλα αυτά; Χολή και μίσος φυσικά για την Αιωνία Πατρίδα των Πατρίδων, την Σπάρτη! Κακό παράδειγμα σε δύστυχους καιρούς, σε καιρούς προσκυνημένους, οι Θερμοπύλες και η Σπάρτη, που και μόνο το άκουσμά τους είναι αρκετό για να κάνει να χλομιάσουν οι σύγχρονοι εγχώριοι ελλαδίτες εφιάλτες που μας εξουσιάζουν, αυτοί που με πλήρη συνείδηση εξουσιάζονται με την σειρά τους από τους ξένους εφιάλτες.
Το μέγα ζητούμενο για τους ιστοριοδίφες είναι γιατί ούτε η Αθήνα, ούτε η Σπάρτη κατόρθωσαν να επιτύχουν αυτό που επέτυχε η Ρώμη. Την δημιουργία δηλαδή, μιας μεγάλης αυτοκρατορίας. Απαντήσεις με τον νόμο της λογικής θα μπορούσαν να υπάρξουν πολλές. Καμία όμως δεν θα ήταν ικανοποιητική. Προπαντός, γιατί η Ιστορία δεν ερμηνεύεται με την λογική και τον νου και η αιτιοκρατία δεν είναι ικανή να ερμηνεύσει τους ρυθμούς του κόσμου τούτου. Πολλοί απορούν γιατί η Σπάρτη δεν άντεξε στο χρόνο και αποδίδουν μάλιστα την παρακμή της στον απόλυτο χαρακτήρα των νόμων του Λυκούργου. Ξεχνούν όμως ότι η Σπάρτη έζησε 6 αιώνες.
Ο Αρχαίος Ελληνικός Απολλώνιος πολιτισμός, ήταν ο πολιτισμός του χώρου και ταυτόχρονα της αιωνιότητας, σε αντίθεση με τον σημερινό δυτικό φαουστιανό πολιτισμό, που είναι ο πολιτισμός του χρόνου και της εφημερότητας. Φυσικό ήταν ως εκ τούτου, και η Αρχαία Σπάρτη να στέκεται πάνω από τον χρόνο. Δεν είναι τυχαίο ότι αδιάψευστοι μάρτυρες της Αιωνιότητος του Ελληνικού πολιτισμού, στέκουν τα λάμποντα στον ήλιο μαρμάρινα σημάδια του μεγάλου Λαού μας. Χαρακτηριστικά γράφει γι’ αυτό ακριβώς το θέμα στο περισπούδαστο έργο του «Η Παρακμή της Δύσεως», ο Όσβαλντ Σπένγκλερ: Ο λίθος είναι το μέγα σύμβολο του πέραν από τον χρόνο αποτελέσματος του γίγνεσθαι.
Αυτό ακριβώς ήταν η Αρχαία Σπάρτη, μία Πολιτεία Αιωνία! Σημάδι περίλαμπρο μέσα στους αιώνες αυτής της Αιώνιας Πολιτείας είναι οι Θερμοπύλες και τα λόγια του εξοχότερου των Τριακοσίων, του Βασιλιά Λεωνίδα, που όταν ρωτήθηκε, γιατί οι Άριστοι προτιμούν τον θάνατο τον ένδοξο, από την άδοξη ζωή, αυτός απήντησε: «γιατί το μεν ένα είναι χαρακτηριστικό της Φύσεως, ενώ το άλλο είναι ολότελα δικό τους». Αυτή ήταν η Σπάρτη και αυτός υπήρξε και ο Λεωνίδας, ο Βασιλιάς της Σπάρτης, που το Φάσμα του και η Μνήμη του ακόμη και σήμερα φοβίζουν τον κάθε επίδοξο Ξέρξη που θέλει να καταπατήσει την ελευθερία των λαών, και τον κάθε Εφιάλτη όλων των αιώνων και όλων των εποχών, που θέλει να ξεπουλήσει την Πατρίδα του για μια ζωή προσκυνημένη, άδοξη, και αηδιαστικά προδοτική.
