Ναρκοκουλτούρα: Ανάλυση και Πάταξη
Τα ναρκωτικά είναι ταυτοχρόνως μια από τις μεγαλύτερες πληγές που αντιμετωπίζει η Ελληνική κοινωνία και μια από τις πιο κερδοφόρες βιομηχανίες παγκοσμίως. Τα συμπτώματα των ναρκωτικών και η εικόνα του ιστορικού κέντρου των Αθηνών (και δυστυχώς όχι μόνο), αλλά και των αδερφών μας Ελλήνων, που έχουν καταλήξει τοξικομανείς, καθιστούν προφανή την θέση για ένα αμετάκλητο ΟΧΙ στα ναρκωτικά. Εξυπακούεται δε η απαίτηση για την αυστηρότερη των ποινών για κάθε κτήνος που εμπορεύεται τον θάνατο και καταστρέφει το υπόλοιπο της ζωής νέων ατόμων.
Το αδύναμο σώμα δεν πολεμά, το ναρκωμένο μυαλό δεν σκέφτεται λέει ένα διαχρονικό σύνθημα, το οποίο όσο περνά ο καιρός δεν παύει να είναι επίκαιρο. Κοιτώντας ιστορικά το ζήτημα θα δούμε ότι όπου πραγματοποιήθηκε η επέλαση του φιλελευθερισμού, άνθισαν οι παραγκούπολεις και τα καρτέλ των ναρκωτικών, γεγονός λογικό αφού με αυτό τον τρόπο οι πολίτες αναζητούν διέξοδο από την μιζέρια στην οποία τους καταδικάζει το κράτος και ο καπιταλισμός, στον θάνατο που τους “κερνά” ο ναρκέμπορος της γειτονιάς τους. Συμπτωματικό ή όχι, οι αντιστάσεις του λαού πέφτουν από την διαχεόμενη δυστυχία που σπέρνουν τα ναρκωτικά και η όποια αντίδραση στην νεοφιλελεύθερη μάστιγα αμβλύνεται με τον καιρό.
Το θέαμα που θα αντικρίσει κανείς αν περιηγηθεί στα στενά πέριξ της πλατείας Ομονοίας είναι πραγματικά αποκαρδιωτικό, αλλά ταυτοχρόνως ενδεικτικό της καταστάσεως και δεικνύουσα τον τρόπο λύσης του προβλήματος. Πολυάριθμοι λαθρομετανάστες πωλούν ναρκωτικά σε κάθε γωνία και πολυάριθμοι τοξικομανείς είτε εκπορνεύονται, είτε ζητιανεύουν, είτε ακόμα ληστεύουν για να πληρώσουν την δόση τους. Όλα αυτά σε απόσταση αναπνοής από το Αστυνομικό Τμήμα Ομονοίας και το τμήμα του ΟΚΑΝΑ (Οργανισμός Κατά των Ναρκωτικών), γεγονός που δείχνει το εύρος της αποτυχίας όσων σχετικών νομοθετημάτων εφήρμοσε έως τώρα το δημοκρατικό κράτος.[1][2]
ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΘΕΣΗ
Κοινή συνισταμένη της χρήσης όλων των ναρκωτικών ουσιών είναι η εξάρτηση και το στερητικό σύνδρομο. Επίσης κοινό σημείο της χρήσης τους οι παρενέργειες και η επικινδυνότητα που ποικίλουν από ναρκωτικό σε ναρκωτικό.[3][4] Πιστεύουμε βαθύτατα ότι ο ανώτερος Άνθρωπος, ο κατά Νίτσε Ζαρατούστρα, δεν διαθέτει καμία τέτοια αλυσίδα για να τον κρατά ιδιοτελώς δέσμιο στο έδαφος, δεν έχει τίποτα που να τον κρατά από το να φτάσει το ανώτατο όριο της ανθρώπινης ύπαρξης, προς ωφέλεια του Έθνους και της Φυλής. Είναι συνεπώς καθήκον του συνειδητού αγωνιστή, του συνειδητού Εθνικιστή να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις ενάντια στο τέρας των ναρκωτικών που σκοτώνει το Αίμα του και αποδυναμώνει τις γραμμές αντίστασης του Έθνους ενάντια στον προελαύνοντα εχθρό. Οτιδήποτε αμβλύνει τις αντιστάσεις του λαού απέναντι στην γάγγραινα που καταπιέζει τον ίδιο και το Έθνος θα πρέπει να βγει άμεσα από την μέση. Πάγια θέση του κινήματος μας είναι ότι οι πάσης φύσεως εξαρτήσεις δεν έχουν θέση στην κοινωνία μας, ασχέτως αν αυτές οι εξαρτήσεις λέγονται ναρκωτικές ουσίες ή καταναλωτισμός.
ΑΙΤΙΑ
Σίγουρα στον δρόμο για την εξάλειψη των ναρκωτικών το πρώτο που θα πρέπει να δούμε είναι τα αίτια της ύπαρξης και της έξαρσης του φαινομένου. Η αιτία ύπαρξης ενός προϊόντος στην καπιταλιστική κοινωνία που διαβιούμε είναι πάντοτε η ζήτηση που αυτό έχει. Ακόμα και αν ένα προϊόν αρχικά δεν υπάρχει, η ζήτηση θα το κάνει να υπάρξει. Είναι οπότε επιτακτική η ανάγκη να δούμε τι προκαλεί την ζήτηση των ναρκωτικών και εξαλείφοντας την τελικώς θα επιφέρουμε και την εξαφάνισή τους. Άρα βασικός παράγων για την αντιμετώπιση του φαινομένου είναι η ψηλάφηση του δρόμου που οδηγεί στα ναρκωτικά. Μια γρήγορη ματιά στα στατιστικά στοιχεία δείχνει ότι τα ναρκωτικά είναι μάστιγα που χτυπά κυρίως νέους ανθρώπους με την μέση ηλικίας έναρξης των πληττομένων ανθρώπων από την χρήση των ναρκωτικών να πέφτει συνεχώς.[5]
Η σκόπιμη διαστροφή της ψυχολογίας του εφήβου και του νέου, είναι ένα από τα κλειδιά για την κατανόηση του φαινομένου. Είναι τυπικό ένστικτο, ηλικίες ευάλωτες ψυχοπνευματικά, να ζητούν την αποδοχή του κοινωνικού τους περίγυρου. Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό που στην υγιή του έκφανση βοηθάει τα νεότερα μέλη μιας κοινωνίας να βρουν τον ρόλο τους μέσα σε αυτή. Όμως, σήμερα ο κοινωνικός περίγυρος συνεχώς αλλάζει. Η Ελλάδα μεταμορφώνεται σε μια πολυφυλετική, διαπολιτισμική κοινωνία, κατ’ απαίτηση του διεθνούς σιωνισμού και των εγχώριων λακέδων του και σε πλήρη αντίθεση με την θέληση της λαϊκής κοινότητας των Ελλήνων πολιτών. Στο κέντρο των μεγαλουπόλεων, λαθρομετανάστες είναι η πλειοψηφία των διακινητών θανάτου[6]. Ταυτοχρόνως το σχολικό περιβάλλον επίσης κατακλύζεται από αλλόφυλους οι οποίοι επιβλήθηκαν με κυβερνητικές ευλογίες σε κάθε βαθμίδα εκπαίδευσης.
Παράλληλα, η εικόνα ακόμα του περίγυρου, στον οποίο επιθυμεί να ενσωματωθεί ο νέος Έλληνας, ελέγχεται και διαμορφώνεται πλασματικά από ασύδοτα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Η απαξίωση των πατροπαράδοτων θεσμών της Πατρίδος, της θρησκείας και της οικογένειας από τον αριστεροδεξιό νεοφιλελευθερισμό και τις διάφορες παραφυάδες του έχουν προφανώς το μερίδιο της ευθύνης τους στην εξάπλωση του φαινομένου, χωρίς όμως η ευθύνη τους να είναι αποκλειστική. Η αγωγή των νέων που δεν βασίζεται στους συνεκτικούς δεσμούς της ίδιας μας της κοινωνίας είναι μοιραίο να παράξει νέους σε αναζήτηση για έννοιες και αντικείμενα που θα καλύψουν τις ελλείψεις αυτές. Στην αναζήτηση αυτή μοιραία ελλοχεύουν και παγίδες, όπως είναι τα ναρκωτικά, τα οποία προσφέρονται από τους ναρκέμπορους και την λοιπή σαπίλα, ως μια “διέξοδος” στα όποια προβλήματα αντιμετωπίζει ο νέος, είτε αυτά είναι πραγματικά, είτε ψευδεπίγραφα, όπως τα περισσότερα προβλήματα της εφηβείας. Το κενό αυτό που δημιουργείται στην εφηβική ψυχή από το απότομο ξερίζωμα των πατροπαράδοτων αξιών, καλούνται να καλύψουν οι σύγχρονες σειρήνες του δυτικού πολιτισμού, μία εκ τω οποίων είναι και τα ναρκωτικά.
Η καταναλωτική κοινωνία, το χρήμα και ο γρήγορος ρυθμός ζωής του σύγχρονου μαζανθρώπου, αυτός ο καθαρά αντιφυσικός τρόπος ζωής, σε αυτό το επίσης αντιφυσικό περιβάλλον, έχουν σοβαρές επιπτώσεις επίσης στους νέους, οι οποίοι μην έχοντας απορροφηθεί στη χοάνη μαζοποίησης ακόμα, αναζητούν οποιαδήποτε διέξοδο τους προσφέρεται από τον ολετήρα του δυτικού πολιτισμού. Τα ναρκωτικά είναι μία από αυτές τις «διεξόδους» που δίδονται αφειδώς στον νέο, αφού ως γνωστόν τα σχολεία είναι χώρος διακίνησης τους, αλλά επίσης εμπεριέχονται και σε άλλες “διεξόδους”, που προωθούνται από το σύστημα, όπως ο χουλιγκανισμός και ο αναρχισμός, χώροι που και στους δύο διακινούνται μεγάλες ποσότητες ναρκωτικών, με την αποδοχή στο κοινωνικό περιβάλλον που περιγράψαμε νωρίτερα να ξαναμπαίνει στην συνάρτηση. Η γοητεία του επικίνδυνου στον έφηβο που θεωρεί τον εαυτό του άτρωτο, ο μιμητισμός, αλλά και μια άγνωστη σε αυτόν έννοια, το χρήμα, συντελούν στο να υπάρχει η μάστιγα των ναρκωτικών και να κατατρώγει τις σάρκες της κοινωνίας μας.
“ΜΑΛΑΚΑ” ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ
Το μεταπολιτευτικό έκτρωμα της ελλαδικής δημοκρατίας έχει επιλέξει εδώ και πολύ καιρό τον δρόμο που θα ακολουθήσει στην πορεία του για “αντιμετώπιση” του φαινομένου των ναρκωτικών. Με ολοένα ελαστικότερες πολιτικές και διαχωρισμό των ναρκωτικών σε «σκληρά» και «μαλακά», θεωρούν οι πολιτικάντηδες ότι καταφέρνουν να επιφέρουν πλήγμα στα ναρκοκαρτέλ που χρησιμοποιούν τους λαθρομετανάστες ως εισαγωγείς και διακινητές. Έχει θεσπιστεί μάλιστα η προμήθεια και η κατοχή ναρκωτικών για προσωπική χρήση σαν μη άδικη πράξη, με άμεσο συνεπαγόμενο την ουσιαστική νομιμοποίηση των ναρκωτικών, με μόνη προϋπόθεση τα βαποράκια να κουβαλάνε πάνω τους, ανά πάσα στιγμή, μόνο ποσότητες που μπορούν να θεωρούν ως «πρέπουσες» για προσωπική χρήση, δηλαδή η μόνη δυσκολία που θα τους επιφέρει το αντίστοιχο νομοσχέδιο είναι ότι θα πρέπει να κάνουν περισσότερες διαδρομές, με αντάλλαγμα την πλήρη νομιμότητα του «επαγγέλματος» τους. Συντόμως θα έχουν, άραγε, και δελτίο παροχής υπηρεσιών…; Μια γρήγορα ματιά στις γειτονιές του πολύπαθου κέντρου των Αθηνών και συγκεκριμένα στους δρόμους του ναρκεμπορίου και τις πέριξ πλατείες αρκεί για να δείξει το προφανές. Ότι δηλαδή όσο ελαστικότεροι γίνονται οι νόμοι σχετικά με τα ναρκωτικά τόσο οι δρόμοι γεμίζουν με δυστυχία και θάνατο.
Στηριζόμενοι ακόμα και σε έρευνες μη κερδοσκοπικών οργανισμών, αποτελούμενων από πρώην χρήστες ναρκωτικών, βλέπουμε ότι από το σύνολο των χρηστών που είναι εθισμένοι στα λεγόμενα «σκληρά» ναρκωτικά, το 90-95% άρχισε την χρήση αυτών των ναρκωτικών ως επόμενο και φυσικό βήμα της χρήσης των λεγόμενων «ελαφρών» ναρκωτικών, δηλαδή κάνναβης ή μαριχουάνας. Χαρακτηριστικό δε είναι ότι βασική θέση των σχετικών μη κερδοσκοπικών οργανισμών είναι ότι τα «μαλακά» είναι το μονοπάτι που οδηγεί στα σκληρά. Ασχέτως αν υπάρχει ποσοστό χρηστών που δεν περνά ποτέ στα «σκληρά» ναρκωτικά, είναι λογικό και αποδεδειγμένο πως η απουσία του πρώτου σκαλιού μπορεί να θέσει σε αμφισβήτηση ολόκληρη την σκάλα του θανάτου.[7][8]
Οι δε επιμέρους στατιστικές σχετικά με το ζήτημα φανερώνουν την ίδια ακριβώς εικόνα. Συγκεκριμένα η χρήση κάνναβης σε δείγμα ανηλίκων μαθητών πολλαπλασιάζεται ανά τα χρόνια, ενώ και η χρήση άλλων ναρκωτικών αυξήθηκε. Ενδεικτικό επίσης είναι ότι οι χώρες με ελαστικότερες από εμάς νομοθεσίες έχουν υψηλότερα στατιστικά χρήσης για όλα τα ναρκωτικά, γεγονός που δείχνει καθαρά ότι η νομιμοποίηση ΔΕΝ είναι η λύση, αλλά η πορεία προς τον όλεθρο. Καταρρέει λοιπόν ένα από τα κύρια επιχειρήματα των “προοδευτικών” για τις θέσεις που λαμβάνει το σύνολο των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου, δηλαδή άπαντες πλην της Χρυσής Αυγής, δηλαδή αυτός ο διαχωρισμός σε μαλακά και σκληρά ναρκωτικά, και ότι νομιμοποιώντας τα πρώτα θα μπορέσουμε να καταπολεμήσουμε τα δεύτερα.
Όμως το ζήτημα δεν είναι μόνο αυτό. Έχουν από μόνα τους τα «μαλακά» ναρκωτικά πιθανότητα να εθίσουν τον χρήστη; Υπάρχουν σε αυτά βλαπτικές συνέπειες για το μυαλό ή το σώμα του χρήστη; Η ιατρική επιστήμη είναι κατηγορηματική πάνω σε αυτό απαντώντας καταφατικά και στα δυο ερωτήματα. Μελέτες βεβαιώνουν ότι το χασίς και η μαριχουάνα προκαλούν εθισμό και επηρεάζουν βραχυπρόθεσμα το μυαλό και μακροπρόθεσμα και το σώμα. Συγκεκριμένα έχουν τις ίδιες σωματικές επιπτώσεις με το τσιγάρο, ενώ επιπλέον προκαλούν ταχυκαρδία, υπνηλία, διαφοροποιημένη αντίληψη χρόνου, ψυχοκινητικά προβλήματα, άρση αναστολών ακόμα και σε μικρές δόσεις.[9] Αναρχοκομμουνιστές και οι φιλελεύθεροι αρνούνται, για λόγους «ευθυγράμμισης», να δουν αυτό που βεβαίως έχουμε δει όλοι. Δηλαδή έχουμε δει την λεγόμενη “μαστούρα” και την κατάσταση στην οποία οδηγούν τον άνθρωπο το λεγόμενα «μαλακά» ναρκωτικά. Τουτέστιν, μπορούμε ανέτως να φτάσουμε στο ορθό συμπέρασμα ότι δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα «μαλακά» και «σκληρά» ναρκωτικά, όπως στην ιδανική κοινωνία δεν υπάρχουν ναρκωτικά και εξαρτήσεις.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ
Το κοινωνικό κράτος της αλληλεγγύης του οποίου την δημιουργία κάποιοι την βλέπουν ως απώτερο σκοπό της ιδεοληψίας τους, είναι για εμάς κάτι το αυτονόητο. Η αλληλεγγύη μας είναι αδιαπραγμάτευτη απέναντι στους ίδιους μας τους αδερφούς, τους έχοντες το ίδιο με εμάς Αίμα. Προφανώς σε κάθε Έλληνα αρμόζει βοήθεια και αλληλεγγύη αυτές τις δύσκολες ώρες που περνά η πατρίδα μας. Το κοινωνικό κράτος είναι η διανομή των δυνάμεων του Έθνους προς το εσωτερικό του, προκειμένου να άρει τις όποιες κοινωνικές αδικίες δημιουργούνται, είτε από την κακή του λειτουργία, είτε από τις συγκυρίες της ίδιας της ζωής και τις τρισάθλιες μεθοδεύσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Ως εκ τούτου το κοινωνικό κράτος απευθύνεται σε όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες που βρίσκονται σε μια δύσκολη θέση, ξέχωρα από το αν αυτό αποτελεί υπαιτιότητα τους ή όχι.
Είναι σαφές ότι το κοινωνικό κράτος είναι μια πτυχή της ενσάρκωσης του Εθνικού κράτους. Όσο το Εθνικό κράτος οδεύει προς την ιδανική του κατάσταση, με την εφαρμογή των πατροπαράδοτα ελληνικών κοινωνιστικών πολιτικών, οι παντός τύπου αδικίες αίρονται δια παντός. Τότε μόνον μπορεί η έννοια του κοινωνικού κράτους να περιοριστεί σε έκτακτες καταστάσεις όπως η αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, Η ανύψωση των πολιτών του νέου αυτού τύπου Ελληνικού κράτους σε ανώτερα επίπεδα ύπαρξης, το προφυλάσσει από την δαπάνη δυνάμεων για δευτερεύοντες σκοπούς και του επιτρέπει να αφιερώνει τις δυνάμεις αυτού και όλων των πολιτών του για την εύρυθμη λειτουργία του και την ενδυνάμωση του Έθνους. Αυτό φυσικά έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την σημερινή, κατ’ όνομα ελληνική, δημοκρατία στην οποία ζούμε, όπου αντί αυτής της πρόνοιας, νομιμοποιούνται, εμμέσως προς το παρόν αλλά αμέσως στο μέλλον, η εμπορία και η χρήση ναρκωτικών ουσιών.
Ο Έλληνας τοξικομανής είναι για μας ένας άνθρωπος που χρειάζεται την βοήθεια μας, κυρίως μέσω της δημιουργίας αυτού του κράτους που θα θέλει πραγματικά να τον βοηθήσει. Θα πρέπει να ξεκαθαριστεί μιας και δια παντός ότι ο τοξικομανής είναι άρρωστος χωρίς να εξετάζεται εδώ η υπαιτιότητα του ή όχι. Και επειδή είναι άρρωστος η υγεία του δεν θα πρέπει να γίνεται προϊόν προς αγοραπωλησία ή διαπραγμάτευση. Αυτό δυστυχώς στην καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε δεν είναι καθόλου προφανές, άμα κάποιος δει το αναίσχυντο εμπόριο που εκτυλίσσεται γύρω από τα φάρμακα που για παράδειγμα αφορούν τον καρκίνο ή αν σκεφτεί το γιατί κάποιος τοξικομανής πρέπει να περιμένει χρόνια στις λίστες αναμονής προκειμένου να ενταχθεί σε κάποιο πρόγραμμα μεθαδόνης. Το κράτος και οι ισχυροί αυτού του κόσμου θέτουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, σε ένα ιδιότυπο και άτυπο χρηματιστήριο την υγεία των λαών, μετατρέποντάς την σε προϊόν. Για να μην τεθούν και άλλα βαρυσήμαντα ερωτήματα όπως το πως εντός της φυλακής γίνεται εμπόριο ναρκωτικών, πως καταφέρνουν τα ναρκωτικά να εισέρχονται σε έναν χώρο που, θεωρητικά τουλάχιστον, ελέγχει πλήρως το θεσμικό όργανο της ΕΛ.ΑΣ. Είναι οπότε πρωταρχικής σημασίας για εμάς η παροχή πραγματικής και ουσιαστικής βοήθειας στον τοξικομανή, όχι τόσο για τον ίδιο τον τοξικομανή μονάχα, αλλά ως βήμα για να μπορέσουμε να επιτύχουμε την ολοσχερή εξάλειψη του φαινομένου των ναρκωτικών.
Τα κύρια προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας τοξικομανής, όταν και άμα θελήσει να απεξαρτηθεί, είναι πρώτον η γραφειοκρατία που καθιστά αρκετά δυσπρόσιτα έως απαγορευτικά τα προγράμματα απεξάρτησης, δεύτερον η παρουσία των ναρκωκυκλωμάτων που δεν τον αφήνουν να απεξαρτηθεί και τρίτον το γεγονός ότι κατά την διάρκεια της απεξάρτησης του, εξακολουθεί να είναι αποκλεισμένος από τον κοινωνικό ιστό. Η σημερινή φιλελεύθερη κοινωνία, σκανδαλωδώς και εγείροντας πλήθος ερωτημάτων, αφήνει το ερώτημα της απεξάρτησης του τοξικομανή στα ίδια του τα χέρια, ενώ είναι σαφές και προφανές ότι αυτός δεν έχει την δυνατότητα λήψεως αυτοβούλων αποφάσεων. Ακόμα και όταν ο ίδιος αποφασίσει οικειοθελώς να απεμπλακεί από την παγίδα του θανάτου, έρχονται νέα πρωτόγνωρα προβλήματα προς αντιμετώπιση, αφού η λίστα αναμονής για ένταξη στα προγράμματα απεξάρτησης είναι εξαιρετικά μεγάλη, με αποτέλεσμα σημαντικό ποσοστό των τοξικομανών να καταλήγουν στο νεκροταφείο, πριν ενταχθούν στα προγράμματα μεθαδόνης. Ακόμα όμως και αν ενταχθούν, τα κυκλώματα των ναρκωτικών περιτριγυρίζουν τα κέντρα απεξάρτησης ανενόχλητα, προσπαθώντας να πάρουν πίσω τους “πελάτες” τους με κάθε αθέμιτο τρόπο. Οι δε τοξικομανείς αφήνονται στην τύχη τους από την κοινωνία και την πολιτεία στερούμενοι το πιο ισχυρό εργαλείο στον αγώνα τους για απεξάρτηση, που είναι η απασχόληση, η εργασία με σκοπό μια αξιοπρεπή διαβίωση.
ΕΘΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Πολλές ιδέες και οργανωτικά συστήματα θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην πάταξη του φαινομένου. Μια θέση με λογικά επιχειρήματα αποτελεί η σύσταση ενός οργανισμού ο οποίος θα κληθεί να καταγράψει άμεσα τους τοξικομανείς, να τους κατηγοριοποιήσει ανάλογα με την ουσία εξαρτήσεως τους και να τους αποδώσει κάρτες τοξικομανών, με αυστηρή μέριμνα κατά της πλαστογράφησης. Η αστυνομία θα αναλάβει την εύρεση των τοξικομανών και την απόδοση τους στον συγκεκριμένο οργανισμό προς καταγραφή και άμεση προώθηση στα προγράμματα απεξάρτησης. Ο οργανισμός θα φροντίζει να ξεκαθαρίζει στον κάθε τοξικομανή ότι μπορεί να καταγραφεί μόνο μία φορά, να τον ενημερώνει για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει και για το βέβαιο μέλλον του αν παραμείνει εντός των ναρκωτικών, καθιστώντας σαφές ότι το Εθνικό κράτος του δίνει μια ευκαιρία να γλιτώσει τον βέβαιο θάνατο. Σε περίπτωση που ο, προς καταγραφή, τοξικομανής είναι υπόλογος για εγκλήματα δεν θα απαλλάσσεται, αλλά θα εκτίει την ποινή του σε κλινικές απεξαρτήσεως. Επομένως, η αστυνομία θα διενεργεί ελέγχους και θα προωθεί άτομα στον εν λόγω οργανισμό όχι μόνο όταν ερευνάται έγκλημα, αλλά σε κάθε περίπτωση.
Η ιατρική την σήμερον ημέρα έχει παράξει υποκατάστατα των οπιοειδών, τα οποία μπορούν να έχουν πολύ μεγάλη επιτυχία στον αγώνα των τοξικομανών προς απεξάρτηση. Η χρήση υποκατάστατων απαλείφει σταδιακά την εξάρτηση στα ναρκωτικά και η χρήση τους δεν έχει τις θανατηφόρες παρενέργειες των ναρκωτικών. Δύο από αυτά είναι η μεθαδόνη και η βουπρενορφίνη, που βοηθούν στην απεξάρτηση από τα οπιοειδή και σωματικά και ψυχολογικά. Και τα δύο υποκατάστατα σβήνουν το στερητικό σύνδρομο των ναρκωτικών χωρίς να παράγουν την γνωστή “μαστούρα” και επαναφέρουν, σταδιακά, στο φυσιολογικό κάποιες από τις σωματικές λειτουργίες του τοξικομανούς. Πιο συγκεκριμένα, η ίδια η μεθαδόνη ως δομή μπορεί να μην έχει άμεση χημική συνάφεια με την μορφίνη (παρ’ ότι φαρμακολογικά όμοια), αλλά θεωρείται πως σε μορφή διαλύματος παρουσιάζει παρόμοια διαμόρφωση. Αμφότερα, βεβαίως, αποτελούν ισχυρά και επικίνδυνα φάρμακα των οποίων η χρήση απαιτεί την παρουσία και εντολή ιατρού. Σημειώνεται δε ότι η Ελλάδα έχει την δυνατότητα και τις υποδομές για την παραγωγή μεθαδόνης, με αποτέλεσμα το κόστος της να είναι σχετικώς χαμηλό. Από την άλλη η βουπρενορφίνη εμφανίζει συγκεκριμένα πλεονεκτήματα και περιορισμούς σε σχέση με την μεθαδόνη, γεγονός που καθιστά την επιλογή μεταξύ των δύο αρμοδιότητα του ιατρού σε συνεργασία με εξειδικευμένο επιτελείο, πάντοτε εντός πλαισίου του εθνικού κράτους.[10][11]
Τα δημόσια νοσοκομεία θα πρέπει να έχουν την αποκλειστική διάθεση της μεθαδόνης ή της βουπρενορφίνης. Ομοίως, η χρήση θα λαμβάνει χώρα μόνο εντός των εγκαταστάσεων, αποκλειστικά και μόνο από όσους έχουν καταγραφεί ως τοξικομανείς και διαθέτουν την ανάλογη κάρτα. Με αυτό τον τρόπο θα διασφαλιστεί, σε θεωρητικό επίπεδο αρχικά, ότι δεν θα κυκλοφορούν εκτός ελεγχόμενων χώρων κανενός είδους ναρκωτικά. Έτσι η αστυνομία θα μπορεί να θεωρεί ως παράνομη πράξη την οποιαδήποτε ποσότητα ναρκωτικών βρίσκει και να την αντιμετωπίζει ως εμπόριο ναρκωτικών. Αυτό φυσικά εξαιρεί τα ηρεμιστικά χάπια, τα οποία θα χορηγούνται υπό αυστηρό έλεγχο και εποπτεία του υπουργείου υγείας, μόνο από τα φαρμακεία και τα νοσοκομεία, μετά από αντίστοιχη συνταγογράφηση. Η εκμηδένιση της πιθανότητας δημιουργίας κυκλωμάτων που θα εμπορεύονται αυτά τα χάπια και τις ουσίες για λόγους μη ιατρικούς δύναται να εξασφαλισθεί από τις εξοντωτικές ποινές που θα επιβάλλονται στα μέλη αυτών των κυκλωμάτων, τα οποία θα αντιμετωπίζονται ως έμποροι ναρκωτικών, ενώ έως τώρα τα εγκλήματα τους λογίζονταν ως αυστηρώς οικονομικά εγκλήματα.
Παράλληλα, θα πρέπει να υπάρξει μέριμνα για την απασχόληση των τοξικομανών. Με δεδομένο το γεγονός ότι η πλειονότητα των χρηστών είναι νέοι άνθρωποι ηλικίας μεταξύ 20 έως 30 ετών, χρειάζεται ένα πρόγραμμα επαγγελματικής εκπαίδευσης και εκμάθησης τεχνών μέσω κοινωφελούς εργασίας. Έτσι, δίδεται η ευκαιρία στους ασθενείς να ανταποδώσουν την προσφορά του Εθνικού κράτους, ακόμα και κατά την διάρκεια της θεραπείας τους. Παράλληλα δίδεται κίνητρο στην κοινωνία προκειμένου να παράσχει εργασία και, συνεπώς, αξιοπρεπής διαβίωση σε τοξικομανείς που θα έχουν κριθεί ως άξιοι της εμπιστοσύνης για επανεισδοχή στην κοινωνία, από τους θεράποντες ιατρούς και λοιπούς ειδικούς. Καθώς οι λόγοι ή και τα κυκλώματα που οδήγησαν στην χρήση ουσιών, βρίσκονται συνήθως στο κοινωνικό περιβάλλον των ασθενών, θα πρέπει να υπάρξει μέριμνα ώστε ο (πρώην) τοξικομανής να αλλάζει οριστικά περιβάλλον και οι καταστάσεις που αφήνει πίσω του να εξαλείφονται.
Το καρκίνωμα των ναρκωτικών εντοπίζεται και σε περιοχές που υπό τις παρούσες συνθήκες η αστυνομία δεν επεμβαίνει, είτε λόγω αδυναμίας της να ελέγξει την κατάσταση, είτε λόγω «άνωθεν» εντολών, είτε λόγω συμμετοχής στα κυκλώματα του ναρκεμπορίου. Η κάθαρση της αστυνομίας, αλλά και των υπόλοιπων εφαπτόμενων στο ζήτημα θεσμών και επαγγελμάτων, είναι πρωταρχική ανάγκη για την επιτυχία του εγχειρήματος. Μια κάθαρση που πραγματικά πρέπει να γίνει δια μέσω «φωτιάς και ατσαλιού», με κάθε κόστος, διότι διαφορετικά οι στόχοι του Εθνικού κράτους θα σαμποτάρονται εκ των έσω από τους παρίες της κοινωνίας που θα έχουν διεισδύσει στα ενδότερα των θεσμών. Με αυτά πραγματοποιημένα, τα κάστρα του ναρκεμπορίου θα πρέπει να σπάσουν παντί τρόπω. Καταυλισμοί ρομά, υποβαθμισμένες γειτονιές, γκέτο λαθρομεταναστών και άλλα θα πρέπει να εκκαθαριστούν, ακόμα και αν χρειαστεί η συνδρομή του στρατού.
Όσον αφορά τους ενόχους για εμπορία ναρκωτικών η θέση του κινήματος είναι μία και αδιαπραγμάτευτη: θάνατος στους εμπόρους ναρκωτικών! Η θέση αυτή μπορεί να φαντάζει “ακραία” στον μέσο αστό, όμως η αλήθεια είναι ότι το Έθνος και η κοινωνία δεν έχει να διαπραγματευτεί τίποτα με ανθρώπους που, ομολογουμένως, έχουν εκπέσει της ανθρώπινης φύσεως. Ένας τόσο στυγερός εγκληματίας ούτε γίνεται ούτε αξίζει να αναμορφωθεί. Έχει πάψει να είναι άνθρωπος από την στιγμή που μπόρεσε να εμπορευθεί τον θάνατο. Από την στιγμή που είδε κέρδος μέσα από την δυστυχία της Ελληνικής νεολαίας και συνεπώς ολόκληρου του Ελληνισμού. Ένας τέτοιος “άνθρωπος” δεν μπορεί να λογίζεται τίποτα άλλο παρά προδότης του έθνους και του λαού.
Πάνω από όλα όμως, η επαναφορά της θανατικής ποινής είναι ένα μέτρο πρόληψης. Η ζωή ενός ευάλωτου Έλληνα αξίζει περισσότερο από την ζωή κάθε ναρκεμπόρου. Ομοίως με τους παιδεραστές, αν η εκτέλεση μερικών τέτοιων εγκληματιών αποτρέψει άλλους από το να καταστρέψουν έστω και μια ζωή τότε το μέτρο λειτουργεί. Άλλωστε, στην δική μας κοινωνία κανείς δεν πρόκειται να εξαναγκάσει τον Έλληνα πολίτη να θρέφει δια βίου ένα τέτοιο απόβρασμα, αφήνοντας παράλληλα ανοιχτό το ενδεχόμενο αυτός να ξαναβρεθεί ελεύθερος, συνεχίζοντας το καταστροφικό έργο του.
Στην εποχή της παρακμής και του αργού θανάτου στον οποίο υπόκειται το Έθνος μας, τα υγιέστερα τμήματα του Ελληνισμού καλούνται να δώσουν τον αγώνα της Χρυσής Αυγής για ζωή, την μάχη για το Έθνος και την Φυλή μας ενάντια σε κάθε εξάρτηση. Δυνατό σώμα με μαχητική Δράση, άγρυπνος νους με υγιή Ιδεολογία, για την αληθινή Επανάσταση ενάντια σε ό,τι μας κρατά υποταγμένους!
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ & ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Η Οδύσσεια των χρηστών για μια θέση στον ΟΚΑΝΑ – ξεπερνά τα τρία χρόνια η αναμονή (άρθρο από την ιστοσελίδα dimokratiki.gr, της Δ. Μ. Φούρλα, 2016)
2. Με την Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) Αριθμ. Γ5γ οικ. 49690/2017 (ΦΕΚ 2238/Β/29-6-2017), νομοθετήθηκε η μετακίνηση της κάνναβης (και της ρητίνης της) από τον Πίνακα Α’ του Ν. 3459/2006 των «Ναρκωτικών», που αφορά τις παντελώς απαγορευμένες ναρκωτικές ουσίες, στον Πίνακα Β’, που αφορά φαρμακευτικές ουσίες. Έτσι, αποδέχθηκε ουσιαστικά το κράτος ως νομοθέτης ότι πρόκειται για φαρμακευτική ουσία με “θεραπευτικά” οφέλη και όχι απλώς για μία ψυχοτρόπο ουσία με επικίνδυνες για την υγεία συνέπειες.
3. A. I. Leshner: Addiction is a brain disease, and it matters
4. C. Horseman, A. Meyer: Neurobiology of Addiction, S. Andrabi, S. Greene et al.: New Drugs of Abuse and Withdrawal Syndromes
5. ΚΕΘΕΑ: Αυξάνεται ο αριθμός των χρηστών ναρκωτικών σε νεαρές ηλικίες (άρθρο από την ιστοσελίδα naftemporiki.gr με ανακατεύθυνση από ΑΠΕ-ΜΠΕ, 2019)
6. Βλέπε καθημερινά δελτία εγκληματικότητας της ΕΛ.ΑΣ και επίσημα στατιστικά στοιχεία κρατικών αρχών
7. Το 1983 η αριστερή κυβέρνηση της Ισπανίας αποποινικοποίησε τα λεγόμενα «μαλακά» ναρκωτικά με τις ολέθριες συνέπειες που μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Παρόμοιες πολιτικές οι οποίες εφαρμόστηκαν σε Σουηδία και Δανία ανακλήθηκαν με το πέρασμα των χρόνων, ενώ και το νομικό πλαίσιο αυστηροποιήθηκε, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Δανία στην οποία ακόμα και η διάκριση «μαλακών» και «σκληρών» ναρκωτικών εξαλείφθηκε, και όπου ο χρήστης με τον διακινητή τυγχάνουν ίδιας αντιμετώπισης! Βλ. Vibeke Asmussen Frank: Danish drug policy-Shifting from liberalism to repression
8. D. M. Fergusson, L. J. Horwood: Does cannabis use encourage other forms of illicit drug use?
9. nida.nih.gov/publications/drugfacts/cannabis-marijuana (πηγή: National Institute on Drug Abuse)
10. H. P. Rang, J. M. Ritter et al.: Φαρμακολογία, σελ. 582-83,
R. H.-Dandan, L. L. Brunton: Goodman & Gilman’s· Η Φαρμακολογική Βάση της Θεραπευτικής, σελ. 279-80
11. H. P. Rang, J. M. Ritter et al.: Φαρμακολογία, σελ. 590-93
