Για την δισυπόστατη φύση του Αγώνα μας
Στην σημερινή εποχή της πολυεπίπεδης παρακμής και της πλήρους εθνικής και κοινωνικής αποσυνθέσεως, οι εξελίξεις φαίνεται καμιά φορά να μας ξεπερνούν και οι ρυθμοί των γεγονότων δημιουργούν σύγχυση και μελαγχολία στο κοινό συναίσθημα. Σε πολλούς συμπατριώτες μας κυριαρχεί η απαισιοδοξία και η παραίτηση, ενώ κάποιοι ίσως αισθάνονται να έχουν εξαντληθεί από την πολυμέτωπη μάχη και τον ανηλεή πόλεμο του συστήματος ενάντια στο Κίνημά μας. Πράγματι, οι συνεχόμενες προκλήσεις και δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλεται ο άνθρωπος, είναι ικανές να κάμπτουν τις άμυνές του περιστασιακά, αφήνοντας τα ίχνη τους υπό τη μορφή ψυχικής εξάντλησης. Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως ο πόλεμος μαίνεται ακόμη και μας καλεί σε μάχες πιο κρίσιμες από ποτέ.
Έτσι, σε αυτούς τους καιρούς, αυτό που οφείλουμε να πράττουμε είναι να δράττουμε τις ευκαιρίες που μας προσφέρει ο σκληρός Εθνικός αγώνας, να σκληραγωγούμε το πνεύμα και την συνείδησή μας και να γινόμαστε σκληρότεροι και δυνατοί. Σκληρότεροι πρωτίστως στο ήθος και το φρόνημα, σε μια κοινωνία που ρέπει προς την ανηθικότητα, την μαλθακότητα και την αδυναμία. Οφείλουμε να παραμένουμε πιστοί στις αρχές και τις αξίες μας, πειθαρχώντας στην πίστη, την αφοσίωση, την συντροφικότητα και πάνω από όλα τον αγώνα.
Ωστόσο, η επικράτηση των υγιών στοιχείων της προσωπικότητάς μας ενέχει μια βασική προϋπόθεση. Έκαστος οφείλει πρώτα να συντρίψει μέσα του τον αστό και τον “ελευθεριάζοντα δημοκράτη”, τον “εκφυλισμένο νεοέλληνα” που με μανία προσπαθεί να δημιουργήσει το διεφθαρμένο καθεστώς της υλιστικής ευδαιμονίας και του ηθικού ξεπεσμού. Οφείλουμε να υπερκεράσουμε τα εμπόδια που δημιουργεί αυτός ο τύπος ανθρώπου, με ιδιαίτερη μεθοδικότητα, για να ανακόψει την πορεία μας προς την οριστική Νίκη. Σε αυτή την δύσκολη μάχη, συχνά δεν υπάρχει χώρος ούτε για συναισθηματισμούς. Καθετί που μπορεί να λειτουργήσει ανασταλτικά στην έμφυτη τάση του Ανθρώπου προς την διεκδίκηση του Ορθού και του Δίκαιου, πρέπει αυτομάτως να εκμηδενίζεται. Δίχως δεύτερη σκέψη, αυτό που απαιτείται είναι μονάχα η πάλη, η κυριαρχία των ικανοτήτων, η ατσάλινη θέληση και η πίστη στην ιερή μας Ιδέα. Συχνά μπορεί να υπάρξουν στιγμές φαινομενικής ήττας ή και πόνου ακόμη. Ωστόσο, η ενδυνάμωση έρχεται και πάλι, μέσω του υψηλού εθνικού φρονήματος. Για τον πολιτικό στρατιώτη δεν υπάρχει χώρος για περιττούς προβληματισμούς και ψεύτικα αδιέξοδα. Η μόνη αναζήτηση που του αρμόζει είναι αυτή που κατευθύνεται προς τον αγώνα. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί απλά πολυτέλεια, κάτι για το οποίο δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια.
Εντός μιας χαώδους κατάστασης, που η γενικευμένη σήψη της έχει διεισδύσει σε κάθε κοινωνική, οικονομική, πολιτική, ηθική, ακόμη και θρησκευτική πτυχή της καθημερινής μας ζωής, το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς οι ίδιοι ως Εθνικιστές για να ανατρέψουμε αυτόν τον ηθικό και αξιακό ξεπεσμό. Ο πολιτικός στρατιώτης αντιλαμβάνεται ότι εντός αυτού του κυκεώνα, η μάχη αυτή στην ουσία είναι διμέτωπη. Από την μια πλευρά οφείλει να καλλιεργεί τον ίδιο του τον εαυτό βάσει της Ιδέας του, επιδιώκοντας την συνεχή του αυτοβελτίωση. Οφείλει να βρίσκεται σε μια διαρκή αναζήτηση του εσώτερου του κόσμου, επιδιώκοντας την διαμόρφωση ενός βίου ισορροπημένου, του οποίου η αρμονία θα απλώνεται σε όλες τις εκφάνσεις του. Από την άλλη πλευρά, οφείλει να διατηρεί το αγωνιστικό του πνεύμα, προσανατολίζοντας όλη του τη θέληση και την μαχητικότητα σε μια ανιδιοτελή προσπάθεια διάδοσης και υπεράσπισης των Ιδεών και των Αξιών του.
Όταν ο χρόνος αξιοποιείται επαρκώς και προς τις δυο αυτές κατευθύνσεις, ο αγωνιζόμενος Άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι τα δυο αυτά σκέλη παύουν να είναι διακριτά. Τότε είναι που ενσωματώνονται το ένα στο άλλο, και έπειτα και τα δύο μαζί, σε αυτή την «παρουσία» που κατόρθωσε να σπάσει τα δεσμά του συνήθους βίου. Η σπουδαιότητα αυτής της ολιστικής θεωρήσεως που κατάφερε να αποκτήσει ο άνθρωπος έπειτα από ιδιαίτερη εσωτερική και πνευματική καλλιέργεια, έγκειται σε ένα και μόνο γεγονός: στον συνδυασμό και την αλληλεπίδραση μεταξύ αγωνιστικότητας και αυτοπραγματώσεως. Με αυτό τον τρόπο η αυτοβελτίωση αναδεικνύει τις τάσεις και τις ροπές κάθε προσωπικότητας, της οποίας ο εν συνεχεία εξευγενισμός της διαμέσου της πυράς του μόχθου και του αγώνα οδηγεί στη διαμόρφωση ανθρώπων αγωνιζόμενων για την Αλήθεια και την Δικαιοσύνη, αρχές τις οποίες είναι σε θέση να αντιλαμβάνονται πλέον τόσο σε εξωτερικό, όσο και σε εσωτερικό επίπεδο. Το να δύναται κάποιος να αποτυπώνει την έννοια του Δικαίου, της Αλήθειας, της Πνευματικής Αριστοκρατίας, του Φυλετισμού, αλλά και όλων των υπολοίπων, λεπτοφυών, πτυχών της Ιδεολογίας του στον ίδιο του τον εαυτό, αποτελεί τον βασικότερο τρόπο παρουσίασης και διάδοσης τους.
Βέβαια, η επιθυμία και η βούληση για αναζήτηση της λεπτής αυτής μεταφυσικής ουσίας του Εθνικισμού εντός του ανθρώπου, με στόχο την μετέπειτα αναγέννηση του ίδιου, εμπεριέχει την απαραίτητη δοκιμασία πρωτίστως του νου, του πνεύματος και της ψυχής του, καθώς σε μια εποχή πλήρους πολιτισμικού εκφυλισμού, κάθε παράδοση, διδασκαλία και πρακτική παρουσιάζονται κατόπιν τρομερής διαστρεβλώσεως και αλλοιώσεως από το σύγχρονο νοσηρό σύστημα. Στο σημείο αυτό, το ρόλο – κλειδί κατέχει η ικανότητα της αυτοπαρατήρησης, καθώς αποτελεί τρόπο αυτοελέγχου και αυτοκυριάρχησης. Η ειλικρινής αυτοκριτική, απομακρυσμένη από μετριασμούς και προσπάθειες υποβιβασμού των αξιών στα εκάστοτε μέτρα, στην πραγματικότητα αποτελεί ένα από τα δυσκολότερα καθήκοντα με τα οποία ο αγωνιζόμενος άνθρωπος είναι επιφορτισμένος να τηρεί σε κάθε του πρακτική. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί το κίνητρο για έναν συνεχώς ανελισσόμενο τρόπο ζωής, προσανατολισμένο στην εσωτερική και εξωτερική αλήθεια. Ο πιο σκληρός και ανελέητος «εκδικητής» δεν βρίσκεται στη γραμμή των εχθρών. Ο μεγαλύτερος και πιο επικίνδυνος «εχθρός» είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, η ίδια μας η φύση. Έτσι, κάθε νύχτα ο μαχόμενος άνθρωπος οφείλει να υποβάλλει τον εαυτό του στο σκληρότερο είδος κριτικής, αναλογιζόμενος τι έπραξε την ημέρα που πέρασε, πριν τη διαδεχτεί το επόμενο δύσκολο ξημέρωμα.
Ας εμπλουτίσουμε, λοιπόν, την γνώση και την εμπειρία μας με αυτό το είδος πυθαγόρειας καθάρσεως, μέσω της ειλικρινούς αυτοκριτικής. Πόσα πράξαμε για το ένα σκέλος και πόσα για το άλλο; Πόση προσπάθεια καταβάλλαμε; Πόσο κοντά στην εκτέλεση του καθήκοντός μας φτάσαμε, όταν ο στόχος μας είναι η σύγκλιση των δυο πλευρών; Αν περιοριστήκαμε μόνο στην αυτοβελτίωση της φυσικής μας παρουσίας, υπήρξαμε θλιβεροί ατομιστές. Αν ασχοληθήκαμε μονάχα με τις Ιδέες μας, αλλά όχι με την ενσάρκωση τους σε εμάς, είμαστε απλά καλοπροαίρετοι υποστηρικτές τους, αλλά όχι φορείς του Ιερού μας Ιδανικού. Αν διαπιστώσουμε ότι όλα κύλισαν μακράν των δυο επιθυμητών πλευρών, τότε δεν υπήρξαμε καθόλου…
Μέτωπο Νεολαίας – Τομέας Ιδεολογίας
