Ένα νοσηρό σχέδιο αφανισμού στην φαρέτρα των «ευρωπαϊστών»

Ο Ριχάρδος Νικόλαος Κουντενχόβε-Kalergi (Richard Nikolaus von Coudenhove-Kalergi) γεννήθηκε το 1894 στο Τόκιο της Ιαπωνίας όπου ο πατέρας του Χάινριχ υπηρετούσε ως διπλωμάτης. Η μητέρα του καταγόταν από την Ιαπωνία. Απεβίωσε το 1972 σε ηλικία 78 ετών στην αυστριακή κωμόπολη Schruns. Η καταγωγή του Kalergi ανιχνεύεται και στην Κρήτη, καθώς ήταν απόγονος της γνωστής οικογένειας των Καλλέργηδων που προέρχεται από την βυζαντινή οικογένεια Φωκά που εγκαταστάθηκε στην Κρήτη το 1182 μ.Χ.

Η «Πανευρώπη»

Τον Οκτώβριο του 1923 ο Kalergi γράφει στα γερμανικά το βιβλίο του με τίτλο «Πανευρώπη» το οποίο δημιούργησε τρομερή αίσθηση την εποχή εκείνη, διότι υποστήριζε πως η λύση στο ζήτημα της ειρήνης στην ευρωπαϊκή ήπειρο περνούσε μόνο μέσα από την «ενοποίησή» της. Με τον τρόπο αυτό πίστευε ότι θα μπορούσε να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη και ευημερία και ταυτόχρονα η Ευρώπη θα μπορούσε να ανταγωνιστεί την Αμερική, αλλά και την Βρετανική αυτοκρατορία. Η έκταση και τα όρια της Πανευρώπης του Kalergi ταυτίζονται σε μεγάλο βαθμό με αυτά της σημερινής Ευρωπαϊκής Ενώσεως των 27 χωρών κρατών-μελών (πλην της Ιρλανδίας, του προσφάτως αποχωρήσαντος από την Ε.Ε. Ηνωμένου Βασιλείου και λίγες ακόμα ήσσονος σημασίας προσθαφαιρέσεις).

Όμως και η ίδια η «Πανευρώπη» αποτελούσε μόνο την αρχή των σχεδίων του Kalergi. Έτσι, διαβάζουμε στο ομώνυμο βιβλίο του ότι «εφόσον ένας παγκόσμιος οργανισμός πρέπει να πάρει τη θέση της παγκόσμιας αναρχίας, τότε το πρώτο βήμα πρέπει να είναι τα τωρινά κράτη να μετατραπούν σε υπερκράτη […] έτσι η ενοποίηση της Ευρώπης θα είναι ένα απαραίτητο στάδιο στο δρόμο προς μια ενωμένη ανθρωπότητα».

Το 1931, επεκτείνει τις σκέψεις του γράφοντας: «Ο μεγάλος στόχος είναι να γίνουν αόρατα τα ευρωπαϊκά σύνορα» κάτι που σύμφωνα με τον ίδιο θα δημιουργούσε στις απαραίτητες συνθήκες για την δημιουργία «του πραγματικού οικουμενικό κράτος», έναν κόσμο όπου ο «εθνικισμός σε στενά όρια» θα έχει αντικατασταθεί από έναν «πατριωτισμό για μεγάλες περιοχές του κόσμου» και όπου η «Ατλαντική αδελφότητα» θα έχει ανοίξει το δρόμο για «την μελλοντική ομοσπονδία της ανθρωπότητας».

Πανευρωπαϊσμός ή «παγγερμανισμός»;

Ο Kalergi κάνει αισθητή την παρουσία του από την στιγμή που αποφάσισε να ιδρύσει ένα «πανευρωπαϊκό κίνημα». Ιδρύει λοιπόν το 1922 την «πανευρωπαϊκή ένωση». Στο οργανωτικό σχήμα αυτής της ένωσης εντάσσονται γνωστοί πολιτικοί της εποχής, όπως ήταν ο Γάλλος υπ. εξωτερικών και μετέπειτα πρωθυπουργός Briand, ο πρώτος μεταπολεμικός Καγκελάριος της δυτικής Γερμανίας Adenauer, αλλά και ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Εντάχθηκαν επίσης στο ίδιο σχήμα και «διανοούμενοι» όπως ο Sigmund Freud, ο Albert Einstein, ο Thomas Mann ενώ στο πρώτο συνέδριο του 1926 συμμετέχει μεταξύ άλλων και ο Winston Churchill. Κατά τα έτη 1924-1932 βασικός στόχος του Kalergi ήταν η γαλλογερμανική προσέγγιση.

Η στρατηγική του αυτή άλλαξε άρδην όταν στις 30 Ιανουαρίου του 1933 ο Αδόλφος Χίτλερ (ο οποίος αποκαλούσε δημοσίως τον Kalergi «μπάσταρδο κοσμοπολίτη») αναδείχθηκε καγκελάριος στην Γερμανία. Από εκείνη την στιγμή, η «πανευρωπαϊκή ένωση» ανέλαβε την διενέργεια εκστρατείας ενάντια στον Εθνικοσοσιαλισμό και τον «παγγερμανισμό» (την ιδέα της ενώσεως όλων των γερμανόφωνων πληθυσμών σε ένα Έθνος-Κράτος) . Στον παγγερμανισμό που φανταζόταν ο Kalergi και οι ομόσταυλοί του ότι απειλούσε τα μοχθηρά σχέδιά τους, αντέταξε τον «πανευρωπαϊσμό». Αυτή η διεργασία είναι ιδιαίτερα επίκαιρη και στην σημερινή εποχή. Η «πανευρωπαϊκή ένωση» δραστηριοποιήθηκε μέσω «εθνικών επιτροπών» σχεδόν σε κάθε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Από το 1933 η εν λόγω οργάνωση ήταν ήδη απαγορευμένη από το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς στην Γερμανία.

Κατά την διάρκεια του πολέμου, ο Kalergi βρέθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, ενώ μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου επιστρέφει στην Ευρώπη και ιδρύει την «πανευρωπαϊκή κοινοβουλευτική ένωση» με στόχο να προωθήσει περαιτέρω την ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Ο ρόλος του Ελευθέριου Βενιζέλου

Με την Ελλάδα ο Kalergi διατηρούσε πάντοτε δεσμούς κυρίως μέσω Ελλήνων πολιτικών και «διανοουμένων» που στήριζαν τις φυλοκτόνες προσπάθειές του. Για την συνεργασία του διακρίθηκε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος κατά τον Kalergi του μιλούσε σαν παλιός φίλος, σχεδόν σαν συμπατριώτης αφού το επώνυμο Καλλέργης είχε ιδιαίτερα στενούς δεσμούς με την Κρήτη. Η συνεργασία αυτή αφορούσε κατα κύριο λόγο την «ευρωπαϊκή» πορεία της Τουρκίας, δεδομένου ότι ο Βενιζέλος, μετά την προσέγγισή του με τον Κεμάλ «ατατούρκ», υποστήριζε ότι η Τουρκία θα πρέπει να αποτελέσει μέρος της Ευρώπης. Μάλιστα ο Βενιζέλος επεσήμανε στον Kalergi ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να συνεργαστεί με την πανευρωπαϊκή πολιτική του κίνηση μόνο εάν συμπεριλαμβανόταν και η Τουρκία σε αυτήν! Τελικά φαίνεται ότι ο Βενιζέλος έπεισε τον Kalergi επ’ αυτού του ζητήματος, καθώς σε μεταγενέστερο πόνημά του αυτός ο μεγαλοαστός εχθρός του Λευκού ανθρώπου, συμπεριέλαβε ακόμα και την Τουρκία στο φρικώδες όραμά του με τον τίτλο «Πανευρώπη»…

Ο αφανισμός των Εθνικών Ταυτοτήτων

Ο νέος «ευρωπαϊκός πατριωτισμός» που ονειρευόταν ο Kalergi απαιτούσε την εξάλειψη των γλωσσικών και εθνικών στοιχείων του πραγματικού πατριωτισμού που θεωρούνταν ότι δεν συνέβαλαν στην ευρωπαϊκή ειρήνη του Kalergi. Άλλωστε, για αυτόν «η πολιτιστική ενότητα της Ευρώπης δεν ήταν τόσο ζήτημα πολιτικής, ιστορικής ή φυλετικής ταύτισης, αλλά θέμα ηθών και στυλ». Ο πανευρωπαϊσμός λοιπόν είχε στόχο να ξεπεράσει τον «εγωκεντρικό εθνικισμό» που βασίζεται στην φυλή και τον πολιτισμό.

Πράγματι, ο Kalergi στο βιβλίο του «Πρακτικός Ιδεαλισμός»(«Praktischer Idealismus») οραματίζεται ένα μέλλον μίξης των φυλών:
«Ο άνθρωπος του μέλλοντος θα είναι μικτής φυλετικής καταγωγής. Οι φυλές και οι τάξεις του σήμερα θα εξαφανισθούν σταδιακά λόγω της εξάλειψης του χώρου, του χρόνου και της προκατάληψης. Η ευρωασιατική-νεγροειδής φυλή του μέλλοντος, όμοια στην εμφάνιση της με τους αρχαίους Αιγύπτιους, θα αντικαταστήσει την διαφορετικότητα των λαών και την διαφορετικότητα των ατόμων.»

Παράλληλα, δεν κρύβει την απέχθεια του για όσους επέμεναν να υπερασπίζονται Εθνικά Ιδεώδη. Γράφει ότι «η Ευρώπη είναι ένα μεγάλο έθνος που χωρίζεται σε κλαδιά· οι ρατσιστικές εθνότητες βλέπουν μόνο τα κλαδιά και νομίζουν ότι είναι δέντρα γιατί είναι τόσο ημιμαθείς που δεν μπορούν να δουν τον κορμό». Ενώ χαρακτηρίζει τον πραγματικό εθνικισμό «νεόκοπο προϊόν της αστικής ημιμάθειας».

Ο Εβραϊσμός στον κόσμο του Kalergi

Μπορεί ο Καλέργκι να απέρριπτε την «εθνική εγωκεντρικότητα» και να θεωρούσε τους εθνικιστές «το κύριο εμπόδιο στις ιδέες του» και «πρωταρχική αιτία πολέμου και ανθρώπινης δυστυχίας», όμως στα έργα του (με πρώτο το «Πρακτικός Ιδεαλισμός») φαίνεται να φυλάττει ξεχωριστή θέση για έναν συγκεκριμένο λαό, τους Εβραίους.

Η νέα Ευρώπη θα εποπτευόταν, σύμφωνα με τον Kalergi, από μια «κοινωνική αριστοκρατία του πνεύματος» της οποίας τα απαραίτητα χαρακτηριστικά της «δύναμης του χαρακτήρα σε συνδυασμό με την οξύτητα πνεύματος» μπορούν να βρεθούν μόνο στον εβραϊκό λαό. Αυτά τα χαρακτηριστικά «προόρισαν» τους Εβραίους «να είναι ηγέτες της αστικοποιημένης ανθρωπότητας, πρωταγωνιστές του καπιταλισμού καθώς και της (κομμουνιστικής) επανάστασης». Ιδιαίτερο θαυμασμό εκφράζει μάλιστα για τους «Εβραίους σοσιαλιστές ηγέτες» που «θέλουν να μας λυτρώσουν με την υψηλότερη αυταπάρνηση από το προπατορικό αμάρτημα του καπιταλισμού, να ελευθερώσουν τους ανθρώπους από την αδικία, τη βία, και την δουλοπαροικία και να μετατρέψουν τον απελευθερωμένο κόσμο σε επίγειο παράδεισο».

Για την επιτυχία του «εκλεκτού λαού» δεν παραλείπει φυσικά να δώσει εύσημα και στην Γαλλική Επανάσταση (την αρχή της πτώσης των Παραδοσιακών Αξιών) γράφοντας: «Αντί της καταστροφής του ιουδαϊσμού, η Ευρώπη, ενάντια στην θέλησή της, εξευγένισε και μόρφωσε αυτόν τον λαό, οδηγώντας τον στην μελλοντική του θέση ως ηγετικό έθνος διαμέσου αυτής της τεχνητής εξελικτικής διαδικασίας. Δεν προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτός ο λαός που δραπέτευσε από τα γκέττο-φυλακές, εξελίχθηκε σε μία πνευματική αριστοκρατία της Ευρώπης. Συνεπώς η ευσπλαχνική πρόνοια έδωσε στην Ευρώπη μια νέα φυλή αριστοκρατίας με τη χάρη του πνεύματος. Αυτό συνέβη τη στιγμή που η Ευρωπαϊκή φεουδαλική αριστοκρατία κατέπεσε, λόγω της χειραφέτησης των Εβραίων […] με την Γαλλική Επανάσταση, που έσπασε με τα προνόμια της αριστοκρατίας του αίματος».

Ο Kalergi απέναντι στην Ελληνική Ιστορία

Παρά τον διεστραμμένο τρόπο σκέψης του ο Kalergi γνώριζε ότι το εγχείρημα του δεν θα μπορούσε να σταθεί με μόνη πολιτισμική αναφορά τις «αξίες του Εβραϊσμού». Έτσι, στον “Πρακτικό Ιδεαλισμό” επιχειρεί ύπουλα να καπηλευτεί την Ελληνική Ιστορία διαστρεβλώνοντας την και ταυτίζοντας την έννοια του Ελληνισμού (και άρα της Ευρώπης) με τις αντιφυλετικές του ιδέες.

Αρχικά, σε ψεδο-φιλελληνικό ύφος, γράφει πως «Η Ελλάδα ήταν ο πρόδρομος της Ευρώπης, ένιωσε πρώτη την ουσιαστική διαφορά μεταξύ αυτής και της Ασίας». Ακολούθως όμως ξεκαθαρίζει τι ακριβώς εννοεί, περιγράφοντας τον αρχαιοελληνικό κόσμο σαν ένα μέρος όπου δήθεν «ο υπέρτατος θεός του ήταν ένας ασεβής επαναστάτης. Η Ελλάδα εκθρόνισε τους βασιλιάδες και τους θεούς της – και στη θέση τους έβαλε το κράτος του πολίτη και του Θρησκεία του λαού».

Όμως, οι ιδέες του Kalergi, όντας φύσει ασύμβατες με οποιαδήποτε άλλη περίοδο της Ελληνικής Ιστορίας πέρα από αυτή την πλαστή εικόνα της «Δημοκρατικής Αθήνας», τον οδηγούν εν τέλει στο να απορρίψει μία-μία τις στιγμές Ελληνικού μεγαλείου. Ξεκινά από τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου τις οποίες αναφέρει σαν «έναν ασιατικό δεσποτισμό του Αλέξανδρου, τέλος της Ευρωπαϊκής περιόδου της Ελλάδας» και καταλήγει εκφράζοντας το μίσος του για την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, και τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές μοναρχίες, γράφοντας πως «Η Ευρώπη έγινε Ασιατική με την θρησκευτική της κουλτούρα, την μυστικιστική της διάθεση, την μοναρχική της μορφή διακυβέρνησης και τον δυϊσμό παπών και αυτοκρατόρων, μοναχών και ιπποτών. Μόνο με τη χειραφέτηση της από τον Χριστιανισμό, που ξεκίνησε στην Αναγέννηση και τη Μεταρρύθμιση […]η Ευρώπη επέστρεψε στον πραγματικό της εαυτό».

Συμπεράσματα στο Σήμερα

Παρατηρούμε ότι ο Kalergi ήταν ένας άνθρωπος με ξεκάθαρο μίσος προς κάθε τι πραγματικά Εθνικό, ενώ δεν κρύβει καθόλου τις συμπάθεια του προς κομμουνιστικές εξεγέρσεις αλλά και πρόσωπα όπως ο Τρότσκι (παρά την όποια ανησυχία του για την ΕΣΣΔ αυτή καθ’ αυτή). Παρ’ όλα αυτά είναι αυτός που κατ’ ουσίαν διαμόρφωσε τον πολιτικό λόγο που εκφράζουν οι σύγχρονοι εκπρόσωποι του «φιλελευθερισμού» και της «σύγχρονης (κεντρο)δεξιάς», οι οποίοι κατά τα άλλα αρέσκονται να προσποιούνται τους αντικομουνιστές εθνικόφρονες. Η ορολογία και η επιχειρηματολογία αυτού του «στοχαστή» περί «ευρωπαϊκού πατριωτισμού», «παγκόσμιας ενότητας», «ιουδαιοχριστιανικών αξιών» ενάντια στον «παρωχημένο εθνικισμό» αλλά και η ίδια επιλεκτική ανάγνωση της Ελληνικής Ιστορίας αποτελούν σήμερα επαναλαμβανόμενα μοτίβα προπαγάνδας πολιτικών μορφωμάτων όπως η Νέα Δημοκρατία και οι καινούριες παραφυάδες της.

Χρέος κάθε ενσυνείδητου Έλληνα Εθνικιστή, πολιτικού στρατιώτη της Φυλετικής Ιδέας, είναι να συνασπιστεί με το Εθνικιστικό Κίνημα και να αγωνιστεί για την υπεράσπιση του Πολιτισμού και την επικράτησή του ενάντια στην βαρβαρότητα του πολυφυλετισμού. Είναι καθήκον μας να πολεμήσουμε τις υπερεθνικές δομές κατοχής που καταδυναστεύουν την Πατρίδα μας, αλλά και την δράκα των πλουτοκρατών που ανέλαβε εργολαβικά στις ημέρες μας την βδελυρή κληρονομιά της αποπεράτωσης του εφιαλτικού οράματος της «Πανευρώπης». Η μάχη για την υπεράσπιση της Φυλής μας, δεν θα πάψει μέχρι την τελική νίκη επί των δυνάμεων του σκότους και την ολοκληρωτική κατασύντριψη του φιλελεύθερου, σιωνιστικού τέρατος.

Μέτωπο Νεολαίας – Τομέας Ιδεολογίας

Μέτωπο Νεολαίας – Τομέας Ιδεολογίας