Ο παραλογισμός και η «κοινή γνώμη»

Αποτελεί αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα ότι τις τελευταίες δεκαετίες άπαντες οι ευρωπαϊκοί λαοί βιώνουν ένα καθεστώς πολιτιστικής τρομοκρατίας. Έναν παραλογισμό άνευ προηγουμένου, που με ταχύτατους ρυθμούς κατακλύζει κάθε πτυχή και έκφανση της καθημερινής τους ζωής. Αρχέγονες παραδοσιακές αξίες που ίσχυαν για αιώνες αναθεωρούνται συνεχώς, με απώτερο σκοπό την σταδιακή τους υποβάθμιση, απαξίωση και τέλος την ολοκληρωτική τους εξαφάνιση.

Ήθη, έθιμα, θεσμοί και πρότυπα συμπεριφοράς που αποτελούν βασικά, διακριτικά στοιχεία της ταυτότητας, του πολιτισμού και της ιδιοσυγκρασίας ενός λαού, τώρα δέχονται μια λυσσαλέα επίθεση με σκοπό την ανατροπή τους. Αντιλήψεις και θεμελιώδεις πεποιθήσεις που ορίζουν το «είναι» και την «ψυχή» του, διαμορφώνοντας τον ιδιαίτερο και μοναδικό του χαρακτήρα, εκλαμβάνονται πλέον ως οπισθοδρομικές, αναχρονιστικές, ακόμα και επικίνδυνες, με την απόλυτη αυτή διαστρέβλωση να αγγίζει πολλές φορές τα όρια της ποινικοποίησης.

Και την εικόνα αυτή της αποσυνθέσεως και της παρακμής έρχονται να συμπληρώσουν νέοι τρόποι, «μοντέρνοι», «προοδευτικοί».  Αντιφυσικές θεωρίες, νοσηρά ιδεολογήματα και συνήθειες που αντί να προάγουν και να δίνουν κίνητρα στο άτομο για συνεχή αυτοβελτίωση και εξέλιξη, το καθιστούν ένα άβουλο και δειλό πλάσμα. Ένα αδρανές υποκείμενο, παραιτημένο από την ίδια την Ζωή. Μίζερο, δίχως θέληση, δίχως ζωντάνια, δίχως ενέργεια. Απορροφημένο στην ικανοποίηση των κίβδηλων αναγκών που κάποιοι έπλασαν για να υποδουλώσουν το κάποτε ελεύθερο πνεύμα του. Ένα έρμαιο της νέας τάξης πραγμάτων, που αν και κάποιες φορές αναζητά έναν τρόπο σωτηρίας, ο βάλτος στον οποίο βρίσκεται μοιάζει να είναι δίχως τέλος. Ένα πλάσμα αποκομμένο από τις ρίζες του, εγκλωβισμένο στον μικρόκοσμο του, καθώς έχει πειστεί να αρνηθεί ακόμα και την ίδια του την ύπαρξη.

Όλη αυτή η περιγραφόμενη ψυχοσύνθεση, ωστόσο, αντικατοπτρίζεται μοιραία και διαμέσου της λεγόμενης «κοινής γνώμης», σύμφωνα με την οποία τα άτομα εκφράζουν την άποψη τους για τα σημαντικά ζητήματα που αφορούν το κοινωνικό γίγνεσθαι. Και εδώ τίθεται ένα ρητορικό ερώτημα: Τι έπεται, όταν αυτή η σήψη που μαστίζει την ψυχή τους ταυτίζεται με τις επικρατούσες αντιλήψεις σχετικά με τα σοβαρά ζητήματα που κρίνουν καθοριστικά την ζωή, την μοίρα και το μέλλον του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου, και κατ’ επέκταση την τύχη του  λαού και του έθνους;

Αν εξετάσει κανείς λίγο πιο προσεκτικά πότε ξεκινάει να εντείνεται αυτή η ύπουλη και σφοδρή πολεμική εναντίον των λαών της Ευρώπης, διόλου τυχαία θα διαπιστώσει ότι αυτό συμβαίνει από την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, φτάνοντας στην κορύφωση της στις μέρες μας. Το πλέον ανησυχητικό, δε, είναι ότι μεγάλη μερίδα της κοινωνίας φαίνεται να έχει εθιστεί, ασυνείδητα, ήδη στην παθολογική αυτή κατάσταση, καθώς όλες αυτές οι παρά φύσιν, ουσιαστικά, νέες ιδέες επιβάλλονται με έναν τρόπο ιδιαιτέρως βίαιο.

Ζούμε πλέον στην εποχή της «πολιτικής ορθότητας», μιας ολοένα μεταβαλλόμενης «νέμεσης», που βρίσκεται εδώ για να συνετίσει όποιον τολμάει να έχει άποψη αντίθετη από όσα αυτή ορίζει και εκπροσωπεί. Και όσο για τους τολμηρούς που θα  έχουν το θράσος να αμφισβητήσουν ή να απορρίψουν το νέο αυτό σύστημα  αξιών, υπάρχει και η ανάλογη αντιμετώπιση, καθώς οποιαδήποτε κριτική αντιμετωπίζεται αρχικά με διάφορους ψυχιατρικούς όρους, όπως π.χ. «ομοφοβικός», «ρατσιστής», «ξενοφοβικός», «φασίστας», αυτός που προωθεί την «ρητορική μίσους» κτλ, φτάνοντας μέχρι την ποινικοποίηση του λόγου και της σκέψης, όπως συμβαίνει άλλωστε και στην δική μας πατρίδα, με την θεσμοθέτηση ενός ακόμα περίφημου νόμου – λάστιχο, του «αντιρατσιστικού νόμου».

Πρόκειται, ξεκάθαρα, για τον απόλυτο πολιτιστικό, μαρξιστικό αυταρχισμό, που μοναδικός του σκοπός είναι η εξαφάνιση των εθνών και των πατρίδων της Ευρώπης. Με άλλα λόγια, για την εν γένει αλλοίωση του Ανθρώπου, τον οποίο φέρνοντας στα μέτρα του, τον καθιστά υποχείριο του και έπειτα μέσο για την διάδοση και εδραίωση των αντιφυσικών και αρρωστημένων ιδεών του.

Το σχέδιο αυτό, φυσικά, έχει τις ρίζες του αρκετά πίσω στον χρόνο, και συγκεκριμένα  στο 1919, όταν η κλασική Μαρξιστική θεωρία ήθελε τους εργάτες έτοιμους να ξεσηκωθούν και με το ξέσπασμα ενός πολέμου στην Ευρώπη να διώξουν τους αστούς. Ωστόσο, οι εργάτες διέψευσαν το ουτοπικό αυτό όνειρο, καθώς συντάχθηκαν πίσω από τις σημαίες των χωρών τους, πολεμώντας για το «αίμα και την γη τους», για την πατρίδα τους. Με το γεγονός αυτό να δημιουργεί έντονο προβληματισμό, αποφασίστηκε ότι η επικράτηση θα ερχόταν μέσω μιας μακράς και μεθοδικής πορείας κατάκτησης της κοινωνίας εκ των έσω, αλώνοντας πρωταρχικά όλους τους θεμελιώδεις θεσμούς της. Έτσι, περί το 1930 ακολουθεί η ίδρυση της περίφημης «Σχολής της Φρανκφούρτης», η οποία εκμεταλλευόμενη και την ψυχολογική επιστήμη θεμελιώνει πλέον τον πολιτιστικό Μαρξισμό, διαχέοντας παντού το δηλητήριο του, μέσω της αδιάκοπης επίκρισης κάθε παραδοσιακού θεσμού.

Με τον έλεγχο του κράτους και των μέσων παραγωγής να παρουσιάζει αναποτελεσματικότητα, επιλέγεται στο εξής η μέθοδος της παρέμβασης στην παραγωγή και διαμόρφωση αξιών και αρχών. Αυτό θα επιτυγχανόταν, κατά κύριο λόγο, μέσω του ελέγχου της εκπαίδευσης, η οποία θα γινόταν το βασικό όπλο καταστροφής του παραδοσιακού πολιτισμού, της θρησκευτικής ταυτότητας, της φυλετικής διαφορετικότητας, των πατροπαράδοτων αξιών, δομών και δεσμών, δηλαδή όλων των βασικών πυλώνων του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.

Σήμερα, φυσικά, προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα γίνονται στο όνομα της «ελευθερίας», όλα για την απελευθέρωση των ανθρώπων από την καταπίεση! Παντού ξεπρόβαλλαν «ομάδες ανθρώπων», αυθαίρετα αλλά σκοπίμως διαχωρισμένες σε «καταπιεστές – θύτες» και σε «καταπιεζόμενους – θύματα». Ακολουθεί η δημιουργία ενοχικών συνδρόμων και η υποχρεωτική υποχωρητικότητα ενώπιων των πιο παράλογων απαιτήσεων των «καταπιεσμένων – θυμάτων», με την μέθοδο αυτή να αποτελεί το βασικό εργαλείο αποπροσανατολισμού και αποδιοργάνωσης της κοινωνίας, αφού συμβάλει τα μέγιστα στην δημιουργία της κατάλληλης «ψυχικής κατάστασης» ενδοτισμού, απάθειας και φόβου. Ότι μέχρι σήμερα θεωρείτο αρετή, τώρα γίνεται ελάττωμα και το αντίστροφο, ενώ οτιδήποτε καθορισμένο από τον Φυσικό Νόμο μετατρέπεται, δήθεν, σε  ζήτημα επαναξιολόγησης των ανθρώπινων αξιών.

Παγκοσμιοποίηση, άρνηση της φυσικής πραγματικότητας για την ύπαρξη λαών – φυλών και συνόρων. Αθρόα λαθρομετανάστευση και πολυπολιτισμικότητα. Προώθηση της ομοφυλοφιλίας ως κάτι το φυσιολογικό και υιοθέτηση παιδιών από άτομα του ίδιου φύλου, «μαχητικός» φεμινισμός, αμβλώσεις, κατώτερα πρότυπα συμπεριφοράς, «απελευθέρωση» των ηθών και σεξουαλικές διαστροφές. Εκφυλισμένη τέχνη και μουσική, νομιμοποίηση των ναρκωτικών. Προσβολή του θείου στοιχείου και προώθηση της αθεΐας. Αλλαγή των βιβλίων της Ιστορίας. Θεοποίηση της ύλης και του χρήματος. Σπαρακτικά κηρύγματα «ανθρωπισμού» και ψευτοθεωρίες για «ισότητα» που εφαρμόζονται κατά το δοκούν. Εξισωτισμός και ισοπεδωτισμός των πάντων. Ευκαιριακός αντιρατσισμός. Μέσα μαζικής ενημέρωσης που έχουν τον κύριο λόγο στην διαμόρφωση της συνείδησης του σύγχρονου μαζανθρώπου, αποφασίζοντας ποιες λέξεις είναι ή δεν είναι επιτρεπτές, ποιες σκέψεις είναι αποδεκτές και ποιες όχι, ποιοι είναι οι «καλοί» και ποιοι οι «κακοί». Σφοδρή επίθεση κατά του εθνικισμού και δίωξη της εθνικής συνείδησης.  Και ο κατάλογος της παρακμής δεν έχει τέλος…

Το σκεπτικό είναι ότι η «κοινή γνώμη» πρέπει πάση θυσία να συμμορφωθεί με όσα πλέον θεωρούνται «πολιτικά ορθά», ειδάλλως θα υποχρεωθεί να το πράξει. Ακόμα και η αλήθεια των γεγονότων αποτελεί συχνά βαρύτατο αδίκημα. Συνεπώς, όποιος διαφέρει, τελείως «δημοκρατικά» αφορίζεται, διώκεται, θεωρείται απόβλητος από την κοινωνία τους, εκτός βέβαια και αν αποκηρύξει τις «αιρετικές» του απόψεις.

Αυτή είναι, λοιπόν, η τακτική με την οποία καταδυναστεύονται ολόκληροι λαοί. Ο κατασκευασμένος, τελικά, παραλογισμός που βιώνουμε, επιχειρεί στην ουσία την αντικατάσταση της λογικής και φυσικής τάξης των πραγμάτων, μέσω της αλλοίωσης όλων των υγιών, εναπομεινάντων στοιχείων του λαού και του έθνους μας. Πρόκειται ξεκάθαρα για μια ιδεολογία θανάτου.

Εμείς, όμως, ως Έλληνες Εθνικιστές στεκόμαστε σφοδροί πολέμιοι ενός συστήματος που επιδιώκει την κατάργηση της πνευματικής και εθνικής μας υπόστασης. Στιγματισμένοι από αυτή την «κοινή γνώμη» που έχει κάνει τον παραλογισμό δεύτερη φύση της, μα πνευματικά ελεύθεροι, αντιπαραβάλλουμε την Άφθαρτη Ιδέα μας και την Τιμή μας ενάντια στον ηθικό και κοινωνικό εκμαυλισμό της σύγχρονης εποχής.

Αρνούμαστε να είμαστε «πολιτικά ορθοί»! Η ίδια μας η φύση και η ιδιοσυγκρασία, εξάλλου, είναι ασυμβίβαστες με οτιδήποτε αντιφυσικό και ανήθικο. Ο αρχέγονος Κώδικας που διαπνέει την ύπαρξη μας ολόκληρη είναι εκ διαμέτρου αντιθέτως με αυτές τις νοσηρές αντιλήψεις. Η δική μας «γνώμη» δεν είναι ούτε «κοινή», ούτε εύπλαστη, καθώς είναι θεμελιωμένη σε ανώτερες αξίες και ευγενή ιδανικά. Είμαστε εδώ, για να εκπληρώσουμε το ιστορικό μας πεπρωμένο, μαχόμενοι με κάθε κόστος αυτή την «ανίατη νόσο».