Πολυτεχνείο 1973: Το θεμέλιο μύθευμα της Μεταπολίτευσης καταρρέει

Άλλη μια επέτειος του «Πολυτεχνείου» είναι γεγονός, με την αριστερά και την δεξιά να «φοράνε τα καλά τους» για να «αλληλοτιμηθούν», ένοχοι αμφότεροι για το κατάντημα στο οποίο έχει πέσει η Πατρίδα μας. Άλλη μια φορά, ένας συρφετός κόσμου κατεβαίνει στους δρόμους σε μαζικά (πλέον όχι και τόσο…) συλλαλητήρια, για να «εορτάσουν» το γεγονός που σηματοδότησε την είσοδο της Ελλάδος στην περίοδο εκείνη, η οποία ονομάστηκε «Μεταπολίτευση», και η οποία συνοδεύεται από τόσα σκάνδαλα, εθνικές προδοσίες, και μπόλικη πολυεπίπεδη παρακμή.

Τα γεγραμμένα και τα λεχθέντα για τις δύσκολες εκείνες ημέρες είναι αναρίθμητα. Οι διηγήσεις, οι περιγραφές και οι σχολιασμοί, όσον αφορά συνθήκες, καταστάσεις και γεγονότα από κάθε πλευρά είναι επίσης αναρίθμητες. Παρ’ όλα αυτά κανείς μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε να συνειδητοποιήσει και να αποσαφηνίσει τι επακριβώς συνέβη τότε. Οι δεκάδες νεκροί των οποίων τα πλήρη στοιχεία δεν ανακοινώθηκαν ποτέ, οι συγγενείς και οι χαροκαμένες μάνες που δεν εμφανίστηκαν ποτέ να καταγγείλουν το στρατιωτικό καθεστώς για τον χαμό των οικείων τους, η φωτογραφία της «πανέμορφης Ηλένιας» που τελικά αποδείχθηκε διαφήμιση σαμπουάν, και πολλές χιλιάδες ακόμη ανέκδοτες ιστορίες και μυθοπλασίες συνεχίζουν μέχρι σήμερα να αναπαράγονται, στοχεύοντας στην συναισθηματική και συνειδησιακή διέγερση της μεταπολιτευτικής ελληνικής κοινωνίας. Ο στόχος του καθεστώτος είναι ο πολίτης, μέσω της συνήθους θεαματικής πρακτικής και του διεγερμένου συναισθηματικά ψυχισμού, να υποκαταστήσει την απλή λογική, έτσι ώστε ο καθένας να μην μπορεί ούτε καν να θέσει τρία απλά, αλλά τόσο ουσιαστικά και καθοριστικά ερωτήματα.

Από ποιους ξεκίνησε το Πολυτεχνείο, ποιοι το εκμεταλλεύτηκαν εν είδει πολιτικής καπηλείας, ποια ήταν τα απώτερα αποτελέσματα για την Ελλάδα και τον λαό της; Εμείς λοιπόν οι «κακοί φασίστες» θα προσπαθήσουμε όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά να περιγράψουμε, τα γεγονότα εκείνου του Νοεμβρίου. Πρώτον, η αρχή της κατάληψης του Πολυτεχνείου δεν είχε σχέση με αντιδικτατορικά και δημοκρατικά κίνητρα, ούτε αποτέλεσε μια συντονισμένη, προσχεδιασμένη επαναστατική πράξη των φοιτητών των τότε δημοκρατικών και αριστερών παρατάξεων, ενάντια στο στρατιωτικό καθεστώς. Ήταν μια χαώδης αντιδραστική κίνηση, η οποία υποκινήθηκε από μερικές εκατοντάδες φοιτητών που παράκουσαν τις επίσημες κομματικές γραμμές των οργανώσεων της αριστεράς. Συγκεκριμένα, η κατάληψη του Πολυτεχνείου η οποία συνέβη στις 14 Νοεμβρίου του 1973, ξεκίνησε από τριακόσιους πενήντα φοιτητές που συνεδρίαζαν στην Νομική Σχολή, και κατόπιν προτροπής του φοιτητή της Φαρμακευτικής Μαυρογένη, έφθασαν όλοι μαζί από την Σόλωνος στο Πολυτεχνείο, και εισήλθαν στον χώρο πραγματοποιώντας κατάληψη. Η πλειοψηφία των καταληψιών δεν ανήκαν στις «επίσημες» κομματικές φοιτητικές οργανώσεις οι οποίες κινούνταν αυστηρά εκ του ασφαλούς, με χλιαρές, ακίνδυνες αντιδράσεις, αλλά στον θολό αυτόνομο αριστερίστικο και αναρχικό χώρο.

Αμέσως, η τότε παράνομη ΚΝΕ, μέσω του αντιστασιακού της φοιτητικού φυλλαδίου, της «Πανσπουδαστικής» στο τεύχος οκτώ, βάσει της συνήθους μεθοδολογίας του σταλινικού αυτού μορφώματος, τους κατήγγειλε ως προβοκάτορες και πράκτορες της ΚΥΠ που προέβαλαν αναρχικά συνθήματα! Διότι για τους κομματικούς αρουραίους του ΚΚΕ δεν ήταν δυνατόν κάποιος άλλος ιδεολογικός χώρος πλην αυτών, να διεκδικεί την πρωτοπορία του «αντιδικτατορισμού». Όμοια ήταν και η αντίδραση από άλλες φοιτητικές νεολαίες, από τις οποίες κάποιες παρέμειναν αδρανείς, ενώ κάποιες άλλες όπως ο «Ρήγας Φεραίος», ανέμεναν καθοδήγηση από το πολιτικό γραφείο.

Δυστυχώς για τους ενταγμένους στα κομματικά κοπάδια, οι καταστάσεις και τα γεγονότα που ακολούθησαν την αρχική κατάληψη του Πολυτεχνείου τους ξεπέρασαν. Μια ετερόκλητη μάζα περίεργων πολιτών άρχισε να συχνάζει στον χώρο, και ως εκ τούτου αναγκάστηκαν και οι κομματικοί να κάνουν στροφή 180° και να συνηγορήσουν με την κατάληψη, χειραγωγώντας όμως τον αρχικό αυθορμητισμό και εκτρέποντάς την από την αρχική ιδεολογική της μορφή. Έτσι λοιπόν, η κατ’ ανάγκη πολιτική καπηλεία κάποιων περιθωριακών και χαβαλέδων, είναι το «μαζικό αντιδικτατορικό» κίνημα που παρουσιάστηκε ότι τάχα «λεβέντικα» κατέλαβε το Πολυτεχνείο, αντανακλώντας και εκφράζοντας την δήθεν αγανάκτηση του ελληνικού λαού απέναντι στο στρατιωτικό καθεστώς.

Αμέσως λοιπόν μετά την μαζικοποίηση της κατάληψης, συστάθηκε η συντονιστική επιτροπή που απαρτίζονταν από πρόσωπα που ανήκαν στην ελίτ των κομματικών φοιτητικών παρατάξεων. Από άτομα, που στα χρόνια που ακολούθησαν εξαργύρωσαν πανάκριβα και σε υπέρτατο βαθμό την τότε συμμετοχή τους, αποκτώντας εκτός από τον χαρακτηρισμό του… «ήρωα», και υψηλά πολιτικά και κυβερνητικά αξιώματα, όχι «επ’ αγαθώ» της κοινωνίας μόνο, αλλά και της τσέπης τους.

Μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά ονόματα, τα οποία συμμετείχαν στην «εξέγερση» και πρωταγωνίστησαν στην πλήρη καταστροφή της Πατρίδος μας μεταπολιτευτικά, είναι τα εξής: Λαλιώτης, Δαμανάκη, Λογοθέτης, Ψαρράς, Χριστοδουλάκης, και πολλοί ακόμη. Έτσι λοιπόν κτίστηκε ο αντιδικτατορικός μύθος του Πολυτεχνείου, της δήθεν αυθόρμητης μαζικής επανάστασης. Και αυτός ακριβώς ο μύθος αποτέλεσε το εφαλτήριο για την σύληση του «τάφου», την αποκόμιση κτερισμάτων, την αναρρίχηση στην εξουσία και τον προσωπικό πλουτισμό. Όλοι οι προαναφερόμενοι και πάρα πολλοί άλλοι που υπήρξαν και θα υπάρξουν, έστησαν την πολιτική τους καριέρα και έφτιαξαν τις αμύθητες περιουσίες τους επί τη βάσει της συνεχούς νεκρανάστασης εκείνου του Νοέμβρη. Η Μεταπολίτευση που ακολούθησε, οι διάφορες κυβερνήσεις που συστάθηκαν, τα κόμματα που σχηματίστηκαν και η σταδιακή δημιουργία ενός πολύπλοκου και δαιδαλώδους, τερατώδους συστήματος με μεσάζοντας, ερωμένες, μεγαλοδημοσιογράφους, μεγαλοεργολάβους, πολιτικούς, ανώτατα κυβερνητικά στελέχη, άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης, διαπλεκόμενους με συμφέροντα, μαύρο χρήμα, καταχρήσεις, χρηματισμούς και δωροδοκίες, οδήγησαν την Ελλάδα μεταξύ άλλων στην σημερινή οικτρή κατάσταση. Αυτοί που πρώτοι απομυθοποίησαν τον θεσμό του Πολυτεχνείου, ήταν αυτοί που πρώτοι το είχαν καταλάβει και προς τιμήν τους, άμεσα κατήγγειλαν την πολιτική και κομματική εκμετάλλευσή του.

Εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος: Αν δεν είχε γίνει το Πολυτεχνείο τι θα είχε συμβεί; Κατ’ αρχάς το Πολυτεχνείο συνέβη σε μια περίοδο που η στρατιωτική κυβέρνηση επιθυμούσε να προβεί σε φιλελευθεροποίηση, με τον σχηματισμό της κυβέρνησης του Μαρκεζίνη και την εντολή για την διενέργεια βουλευτικών εκλογών στις δέκα Φεβρουαρίου του 1974. Επιπροσθέτως στα μέτρα φιλελευθεροποίησης, προγραμματισμένα μέτρα ήταν η κατάργηση του στρατιωτικού νόμου, η χορήγηση αμνηστίας σε κρατούμενους, η κατάργηση της λογοκρισίας, η κατάργηση του «Διατάγματος 1347» που προέβλεπε την διακοπή αναβολής και άμεσης στράτευσης φοιτητών που απείχαν των μαθημάτων τους για συμμετοχή σε κινητοποιήσεις, και βεβαίως η εξαγγελία των εκλογών. Όμως, τα πάντα διεκόπησαν λόγω της κρίσης που δημιουργήθηκε από την κίβδηλη εξέγερση του Πολυτεχνείου, η οποία οδήγησε στην πτώση του Παπαδόπουλου και στην ανάληψη της εξουσίας από τον ταξίαρχο Ιωαννίδη με την επιστροφή πολλών εκ των περιοριστικών μέτρων. Ήταν αυτό το καθεστώς Ιωαννίδη που τελικά ανέτρεψαν κάποιοι επίορκοι στρατηγοί, φέρνοντας πίσω τον Καραμανλή για να μπορέσουν να παραδώσουν την Κύπρο στους τούρκους άνευ «χουντικής» αντιστάσεως.

Από πολλούς αναλυτές επίσης, θεωρείται και εικάζεται ότι το «Πολυτεχνείο» δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένας σχεδιασμός των Αμερικανικών και Ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών για την δημιουργία μιας εκρηκτικής, χαώδους ατμόσφαιρας, με σκοπό την ανατροπή του στρατιωτικού καθεστώτος. Αυτή η εικασία εδράζεται στο ιστορικό γεγονός, της αρνήσεως του Παπαδόπουλου στην παροχή διευκολύνσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής – βλέπε βάση της Σούδας, όσον αφορά την μεταφορά στρατιωτικής ενίσχυσης στην Μέση Ανατολή. Όλα αυτά, ενόσω ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ μόλις είχε ξεσπάσει μεταξύ του Ισραήλ και του Αραβικού κόσμου.

Εμείς, οι νέοι του Εθνικιστικού Κινήματος της Χρυσής Αυγής, προφανώς δεν έχουμε ανάγκη τέτοιων κίβδηλων ινδαλμάτων. Αντιθέτως, έχουμε την Τιμή να ακολουθούμε το παράδειγμα αληθινών Ηρώων και μπορούμε να βλέπουμε πίσω από την σαπίλα των μυθευμάτων της τρίτης «ελληνικής» δημοκρατίας. Μαζί μας πλέον συστρατεύεται και ένα ομολογουμένως απρόσμενα μεγάλο μέρος της Ελληνικής μαθητικής Νεολαίας που γυρνά συνειδητά την πλάτη στο επετειακό πανηγυράκι, γελώντας στα μούτρα των απολιθωμένων προπαγανδιστών. Επιμένοντας προς αυτή την κατεύθυνση, και στο πλαίσιο των συνεχών δράσεων, Συναγωνιστές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη δεν παρέλειψαν και φέτος να πραγματοποιήσουν σχετικές αναρτήσεις πανό έξω από λύκεια και σε κεντρικές λεωφόρους. Όσο η 17η Νοεμβρίου (δεν) κατάφερε να «ρίξει την χούντα», άλλο τόσο θα καταφέρουν να λυγίσουν και εμάς τα… παιδιά του Πολυτεχνείου που βολεύτηκαν στις θέσεις της διεφθαρμένης εξουσίας.