Οι δυο δρόμοι από την Άλωση της Πόλεως έως το Σήμερα

Λίγο μετά την είσοδο των Οθωμανικών ορδών στην Βασιλεύουσα, οι βάρβαροι διαπράττουν ανελέητες σφαγές και αρπαγές, επιδίδονται σε ανείπωτες πράξεις απανθρωπιάς, τα μωρά πετιούνταν στους σκύλους για τροφή και στους δρόμους της πάλαι ποτέ ένδοξης Κωνσταντινούπολης, της Πόλης των πόλεων, όπου το αίμα των Χριστιανών σχημάτιζε ποτάμια, κάποιοι προσπαθούσαν να σώσουν το τομάρι τους…

Κουτοπόνηροι “ευγενείς” και έμποροι της Κωνσταντινούπολης εμφανίζονται μπροστά στον σουλτάνο και προσκυνώντας τον του παρουσιάζουν τα πλούτη τους ελπίζοντας να εξαγοράσουν την εύνοια του. Αυτούς τους θησαυρούς τους είχαν κρύψει από τον, νεκρό πλέον, Αυτοκράτορα όταν συγκέντρωνε με αγωνία και παρακλήσεις τους αναγκαίους πόρους για να ανοικοδομήσει τις άμυνες της πρωτεύουσας απέναντι στον εχθρό. Τίποτα δεν κατάφεραν όμως… Ο σουλτάνος, αντιμετωπίζοντας τους με χλεύη, διατάσσει την εκτέλεση τους ενώ τα νεότερα μέλη των οικογενειών (αγόρια και κορίτσια) καταλήγουν είτε στο προσωπικό του χαρέμι είτε στα αραβικά σκλαβοπάζαρα.

Σαν αυτούς τους φιλάργυρους της Αλώσεως, είναι δυστυχώς ένα μεγάλο μέρος των νεοελλήνων σήμερα. Γραικύλοι, χαμερπείς, φλύαροι, κουτοπόνηροι, μηχανορράφοι, με άποψη για όλα. Κεντρικό τους δόγμα είναι πως τα πλούτη είναι το παν. Φιλόδοξοι και εξουσιομανείς, ερωτοτροπούν συνεχώς με την εξουσία και δεν διστάζουν να σκύψουν το κεφάλι και να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές (τούρκων, αλλά και σιωνιστών) προκειμένου να συνεχίσουν να επιβιώνουν, όντας όμως ήδη νεκροί στην πραγματικότητα. Δεν τους νοιάζει που είναι ξεφτιλισμένοι και υπόδουλοι. Αρκεί να ζουν, αρκεί να αποκτήσουν ή απλά να διατηρήσουν την θεσούλα τους, τα αξιώματά τους, τα λεφτά τους.

Όμως, δεν ήταν και δεν είναι όλοι έτσι. Σαν Ήλιος, στέκει στο σκοτεινό βασίλειο του Χρόνου, ο τελευταίος Αυτοκράτορας. Ο δεσπότης του Μυστρά Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιλόγος. Υπερήφανος και ερασιθάνατος. Αυτός ήταν η πολιτική δύναμη που συγκέντρωσε τους λιγοστούς Έλληνες που πέθαιναν για την Ελλάδα. Η Θυσία του και η θυσία των λιγοστών στρατιωτών του, σφράγισαν με το Αίμα τους, την Ελευθερία του Έθνους.

Το παράδειγμα και η μνήμη αυτών των υπερασπιστών οδήγησαν αιώνες μετά τον Γέρο του Μοριά, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, να πει τούτα τα εμβληματικά λόγια: “Το Γένος δεν υποτάχτηκε ποτέ στο Σουλτάνο. Είχε πάντα το Βασιλιά του, το στρατό του, τα κάστρα του. Βασιλιάς του, ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς. Στρατός του, οι αρματωλοί και οι Κλέφτες. Κάστρα του, η Μάνη και το Σούλι.”

Μπορούσε, να πάρει τον χρυσό του, την οικογένειά του και τους φίλους του και να φύγει. Να κρυφτεί και να διαφύγει κατατρεγμένος και ταπεινωμένος, μα “ζωντανός” στην Δύση. Αντί όμως να το βάλει στα πόδια, να σκύψει το κεφάλι και να συνθηκολογήσει με τον εχθρό του, στις δελεαστικές προτάσεις του Μωάμεθ να του χαρίσει την ζωή και τα πλούτη του (με αντάλλαγμα την παράδοση της Πόλεως) απάντησε:
«Το δε την Πόλιν σοι δούναι, ουτʼ εμόν εστίν ουτ’ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».

Έτσι, στις 29 Μαΐου του έτους 1453, αντιμετώπισε για προστερνή φορά τις βαρβαρικές ορδές. Πολεμούσε με μανία, σκορπώντας το θάνατο γύρω του. Ήταν ο τελευταίος Υπερασπιστής που είχε απομείνει και φώναζε με απελπισία μες στον κρουγμό της μάχης: “Δεν υπάρχει κάποιος χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;” Όμως, η Κερκόπορτα, είχε ήδη ανοίξει. Κάποιοι “μέσα από το κάστρο”, πρόδωσαν, συμμάχησαν με τους προαιώνιους εχθρούς και εξασφάλισαν την άλωση της καρδιάς του μεσαιωνικού Ελληνισμού. Και τότε, ο Θεός χάρισε στον Άνδρα αυτόν την Αθανασία. Η Θυσία του έγινε Θρύλος και Μύθος. Ο Μύθος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά…

Σήμερα, στην Επέτειο της Αλώσεως, Ελληνίδα και Έλληνα, καλείσαι να διαλέξεις, ποιον δρόμο θα πορευτείς στους σκοτεινούς αυτούς καιρούς. Τον δρόμο των προσκυνημένων ή τον δρόμο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά; Μπορείς να διαλέξεις. Μπορείς βέβαια και να καθίσεις σπίτι σου. Να μην πολεμήσεις τα φθονερά σχέδια των εχθρών της Πατρίδος σου και φυσικά να μην συντρέξεις αυτούς που θα Τιμήσουν την Θυσία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Μπορείς να καθίσεις άπραγος και να απολαύσεις τον καφέ σου, τον υπολογιστή σου, την ασφάλεια του σπιτιού σου και γενικά τα ανούσια “αγαθά” της ζωούλας σου. Να προσκυνήσεις, να καθίσεις φρόνιμα και ήσυχα, υπάκουος στο καθεστώς, ή να πολεμήσεις.

Σε μία εποχή όπου τα πάντα συντρίβονται από το χρήμα και τον υλισμό, σε μια εποχή που οι κυβερνήτες και οι “σοφοί” του κράτους αυτού, σε θρέφουν με πνευματικούς λωτούς ώστε να ξεχάσεις την Πατρίδα σου, το να τους φτύνεις και να Θυμάσαι είναι πράξη Αντίστασης. Το να τιμάς την Θυσία των Προγόνων σου που θυσιάστηκαν για τους τότε αγέννητους, είναι πράξη Αντίστασης. Το να σταθείς με αγέρωχο παράστημα, κρατώντας Ψηλά τα Λάβαρα με την Γαλανόλευκη και τον Αετό για να μην αλωθεί για άλλη μια φορά η Ελλάδα υπό των τούρκων και της μισητής ημισελήνου, είναι πράξη Αντίστασης. Αυτός είναι ο δρόμος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, αυτός είναι και ο δύσβατος δρόμος των μαχητών της Χρυσής Αυγής.

Εμείς, οι Τελευταίοι Πιστοί, έχουμε ήδη πάρει την απόφασή μας, ακολουθώντας τα τραχιά μονοπάτια του Θρύλου και του Μύθου, του Αίματος και της Τιμής. Εσύ;