Τι πιστεύουν οι Εβραίοι για τον Χριστό;

Με την παρούσα μελέτη παρουσιάζονται, για πρώτη φορά στο Ελληνικό κοινό, οι διδαχές της εβραϊκής θρησκευτικής παράδοσης για το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Οφείλουμε να προειδοποιήσουμε τους αναγνώστες ότι τα κείμενα που ακολουθούν περιέχουν σοκαριστικές χυδαιότητες. Ο οχετός αυτός συνθέτει ουσιαστικά ένα αντι-ευαγγέλιο, γραμμένο για να αντιμετωπίσει το πνευματικό πλήγμα που επέφερε ο Χριστιανισμός στον εβραϊσμό. Αυτό το γεγονός φαίνεται πως, έμμεσα, είχε γίνει από νωρίς αντιληπτό στον Χριστιανικό κόσμο, διαμορφώνοντας μια λαϊκή σοφία που σήμερα δυστυχώς χάνεται. Αυτό διαφαίνεται τόσο σε πλήθος Ελληνικών παραδόσεων, όσο και σε τροπάρια Εκκλησίας που ψάλλονται μέχρι σήμερα (βλ. εικόνα).

Σε προηγούμενο άρθρο, αποκαλύψαμε τι διδάσκονται οι εβραίοι για όλους τους μη εβραίους. Στην παρούσα ανάρτηση, οι χριστοκάπηλοι μας αναγκάζουν να εντρυφήσουμε βαθύτερα σε αποσπάσματα που είχαμε διαλέξει να μην αναφέρουμε αναλυτικά, από σεβασμό προς τα Άγια της Ορθοδόξου Πίστεως. Όμως, η θρησκευτική μας συνείδηση και το καθήκον προς την ιστορική Αλήθεια, επιβάλλουν να μην επιτρέψουμε σε πολιτικές σκοπιμότητες να διαβρώσουν τον Ελληνισμό.

Δυστυχώς, οι τελευταίες εξελίξεις στην Μέση Ανατολή πυροδότησαν ένα νέο κύμα υποκινούμενου φιλο-εβραϊσμού. Αμέτρητοι λογαριασμοί έμμισθων αλλά και χρήσιμων ηλιθίων, γεμίζουν τα ελληνικά κοινωνικά δίκτυα με διθυράμβους για το Ισραήλ. Η απελπισία τους έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε αναπαράγουν, σε απευθείας μετάφραση, τα συνθήματα των πιο παρακμιακών προτεσταντικών σεκτών των ΗΠΑ. Σε ένα παραλήρημα θεολογικής ασχετοσύνης, μιλούν για «ιουδαιο-χριστιανικές αξίες», την «χώρα του Θεού» και «τον λαό του Θεού» που «καθαρίζει» την Μέση Ανατολή. Σε αυτό το τραγελαφικό κονσέρτο έσπευσαν να συμμετέχουν και πολιτικάντηδες όλου του φάσματος, συμπεριλαμβανομένης της ελεγχόμενης και αμερικανοτραφούς «άκρας δεξιάς».

Α’ ΜΕΡΟΣ: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΟ ΤΑΛΜΟΥΔ

Συνήθως, η πρώτη αντίδραση των υπερασπιστών του εβραϊσμού, είναι να φωνάξουν πως δεν υπάρχει καμία αναφορά για τον Χριστό στο «ιερό» Ταλμούδ. Οι ισχυρισμοί περί του αντιθέτου είναι απλώς αντισημιτικές επιθέσεις κακών ανθρώπων, που «προκαλούν ένα νέο ολοκαύτωμα» και άλλα παρόμοια. Επ’ αυτού επιστρατεύεται συνήθως μια από τις ακόλουθες δύο τακτικές:

1. Ισχυρίζονται ότι ο Ιησούς δεν αναφέρεται με κανέναν τρόπο στο πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο. Προφανώς, γνωρίζουν ότι οι περισσότεροι δεν διαβάζουν εβραϊκά ή/και δεν έχουν διαβάσει το Ταλμούδ στα εβραϊκά, έτσι δεν θα έχουν κανένα μέσο να αποδείξουν το αναληθές αυτής της δήλωσης.
2. Εναλλακτικά, ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει καμία αναφορά στον Ιησού ή (εβραϊστί) στον Yeshua. Αλλά αναφέρεται μόνο κάποιος άγνωστος «Yeshu», και μας διαβεβαιώνουν πως δεν πρόκειται για τον Χριστό, αφού υποτίθεται ότι εμφανίζεται κατά καιρούς μαζί με ιστορικούς χαρακτήρες που δεν ήταν σύγχρονοι Του.

Κατ’ αρχάς, δεν είναι παράξενο το γεγονός ότι το όνομα του Χριστού γράφεται από τους εβραίους «Yeshu» και όχι «Yeshua». Yeshua σημαίνει «ο Θεός σώζει» (όπως αναφέρεται στο κατά Ματθαίον 1:21, «καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾽Ιησοῦν, αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν»). Ωστόσο, οι εβραίοι δεν πιστεύουν ότι ο Ιησούς είναι Θεός, ούτε καν ότι έχει σωθεί από τον Θεό. Έτσι, διαστρέβλωσαν το όνομα Του χρησιμοποιώντας το «Yeshu», το οποίο λειτουργεί ταυτόχρονα και ως ακρωνύμιο της φράσης «Μακάρι το όνομά του να σβήστει» στα εβραϊκά. Επιπλέον, είναι απολύτως αναμενόμενο ότι οι Εβραίοι, στις συκοφαντικές μυθοπλασίες τους για τον Ιησού (για τον οποίο γενικά φροντίζουν να μην διδάσκουν τίποτα), μπερδεύουν πρόσωπα και ημερομηνίες, αφού δεν τους ενδιαφέρουν καν αυτές οι λεπτομέρειες.

Έχοντας αποδομήσει τα παραπάνω εκ προοιμίου, μπορούμε να επιστρέψουμε και πάλι στην πρωτότυπη πηγή. Το πρώτο πρόβλημα που αντιμετωπίζει κανείς μελετώντας ταλμουδικά κείμενα, είναι το ίδιο το γεγονός πως οι Εβραίοι κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους ώστε να καταστήσουν δυσνόητο το περιεχόμενο για τους «ανόητους γκογίμ». Έτσι, για αιώνες αυτολογοκρίνονταν, αντικαθιστώντας ή αφαιρώντας τις αναφορές του Ιησού στις εκδόσεις που μπορεί να έφταναν σε μη εβραϊκό κοινό. Όμως, τα τελευταία χρόνια η αλαζονεία των εβραίων έχει αυξηθεί τόσο ώστε παύουν να προσπαθούν, έτσι πολλά αποσπάσματα έχουν δημοσιευθεί από τους ίδιους. Επιπλέον, υπάρχει ένα έγγραφο που ονομάζεται «Κώδικας του Μονάχου». Πρόκειται για το παλαιότερο πλήρες χειρόγραφο του Ταλμούδ στα εβραϊκά, που διατηρείται σε βιβλιοθήκη στο Μόναχο (εξ ου και το όνομα).

Τέλος, ευτυχώς, πλέον δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε εβραϊκά για να ελέγξουμε πού αναφέρεται ο Ιησούς. Τον 20ο αιώνα, ο ραβίνος I. Epstein (και όχι κάποιος κακός αντισημίτης) επιμελήθηκε την έκδοση ολόκληρου του Ταλμούδ σε αγγλική μετάφραση. Παρά το γεγονός ότι η εν λόγω έκδοση βασίζεται κυρίως σε πιο πρόσφατα κείμενα, περιλαμβάνει περιεκτικές σημειώσεις που επαναφέρουν λεπτομερώς τα σημεία διαφοροποίησης από παλαιότερες εκδόσεις. Αυτή η έκδοση διατίθεται δωρεάν στη ιστοσελίδα halakhah.com, ενώ ανάλογες εκδόσεις εντοπίζονται εύκολα στο διαδίκτυο από εξίσου εβραϊκές πηγές.

Sanhedrin 43a

Την παραμονή του Πάσχα ο Yeshu κρεμάστηκε. Για σαράντα μέρες πριν γίνει η εκτέλεση, ένας κήρυκας βγήκε έξω και φώναζε: «Θα βγει για να λιθοβοληθεί επειδή έκανε μάγια και παρέσυρε τον Ισραήλ σε αποστασία. Όποιος μπορεί να πει οτιδήποτε υπέρ του, ας εμφανιστεί και ας παρακαλέσει εκ μέρους του». Επειδή όμως τίποτα δεν ειπώθηκε υπέρ του κρεμάστηκε την παραμονή του Πάσχα!
Ο Ούλα απάντησε: «Πιστεύετε ότι ήταν κάποιος για τον οποίο θα μπορούσε να υπάρξει υπεράσπιση; Δεν ήταν ένας Μεσίθ, για τον οποίο η Γραφή λέει: ούτε θα τον λυπηθείς ούτε θα τον κρύψεις; Ωστόσο, με τον Yeshu ήταν διαφορετικά, γιατί ήταν συνδεδεμένος με την κυβέρνηση [δηλ. είχε επιρροή]. Οι Ραβίνοι μας δίδαξαν: Ο Yeshu είχε πέντε μαθητές, τον Ματθαίο, τον Nakai, τον Nezer, τον Buni και τον Todah.

Εδώ διαβάζουμε ότι ο «Yeshu» δικάστηκε και καταδικάστηκε από τους εβραίους, «κρεμάστηκε» την παραμονή του Πάσχα, επρόκειτο να λιθοβοληθεί για μαγεία και εξώθηση του Ισραήλ σε αποστασία, είχε επιρροή και αρκετούς μαθητές. Είναι προφανές ότι πρόκειται για τον Ιησού Χριστό, και μάλιστα στο Sanhedrin 46a περιγράφεται αναλυτικά ότι το «κρέμασμα» ήταν ακριβώς η σταύρωση Του (και στην Ορθόδοξη παράδοση, ψάλλεται την Μεγάλη Πέμπτη το «Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου»).

Sanhedrin 67a

Και αυτό έκαναν στον Ben Stada, και τον κρέμασαν την παραμονή του Πάσχα. Ο Ben Stada ήταν ο Ben Padira. Ο ραβίνος Χίσντα είπε:
— Ο σύζυγος ήταν ο Stada, ο Padira ήταν εραστής. Άρα δεν ήταν ο Pappos b. Judah ο σύζυγος;
— Η μητέρα του λεγόταν Stada. Αλλά η μητέρα του ήταν η Μίριαμ, αυτή που καλλώπιζε γυναίκες
— Όπως λένε στην Pumbaditha, αυτή η γυναίκα απομακρύνθηκε από τον άντρα της [διέπραξε μοιχεία].

Στον παραπάνω διάλογο μεταξύ ραβίνων, ο «Stada» είναι ο Ιωσήφ. Επομένως ο «Ben Stada», δηλαδή ο γιος του Stada, είναι ο Ιησούς. Το κείμενο εξηγεί πώς ενώ ο Ιωσήφ ήταν ο σύζυγος της μητέρας του Χριστού. Οι ραβίνοι ισχυρίζονται ότι πραγματικός πατέρας του Ιησού ήταν κάποιος ο Padira, εραστής της Μαρίας, γι’ αυτό τον αποκαλούν και «Ben Padira». Κάποιος φαίνεται να εικάζει ότι «Stada» ήταν το όνομα της μητέρας, αλλά τον διορθώνουν λέγοντας ότι η μητέρα του ήταν η Μαρία («Μίριαμ») και ότι ήταν μοιχαλίδα. Η ίδια κατηγορία επαναλαμβάνεται και στο Shabbath 104b και στο Shanhedrin 106a όπου η Παναγία χαρακτηρίζεται από τους εβραίους «Αυτή που ήταν απόγονος πριγκήπων και κυβερνητών, έγινε πόρνη με ξυλουργούς».

Περισσότερες πληροφορίες για αυτή την εβραϊκή βλασφημία παραθέτει ο Ωριγένης Αδαμάντιος στο Contra Celsus, βιβλίο 1, κεφάλαιο 32: Αλλά ας επιστρέψουμε τώρα εκεί όπου παρουσιάζεται ο Εβραίος, μιλώντας για τη μητέρα του Ιησού και λέγοντας ότι όταν ήταν έγκυος την πέταξε έξω από την πόρτα του ο ξυλουργός με τον οποίο την είχαν αρραβωνιαστεί, ως ένοχη μοιχείας και γέννησε ένα παιδί με έναν στρατιώτη που ονομαζόταν Πάνθηρας.

Sanhedrin 107b

Ο ραβίνος Joshua b. Perahjah σάλπισε τετρακόσιες σάλπιγγες και τον αφόρισε τον Ιησού τον Ναζωραίο. Αυτός ήρθε μπροστά του πολλές φορές παρακαλώντας, «Δέξου με!» Αλλά δεν θα του έδινε σημασία. Μια μέρα αυτός [ο ραβίνος] απήγγειλε την Shema’, τότε ο Ιησούς ήρθε μπροστά του. Σκόπευε να τον δεχτεί και του έκανε ένα νεύμα. Αυτός [ο Ιησούς] νομίζοντας ότι ήταν για να τον απωθήσει, πήγε, έστησε ένα τούβλο και το προσκυνούσε. «Μετανόησε», του είπε [ο ραβίνος]. Εκείνος απάντησε, «Έτσι έμαθα από σένα: Αυτός που αμαρτάνει και κάνει τους άλλους να αμαρτήσουν δεν έχει τρόπο μετάνοιας». Και ένας Δάσκαλος είπε: Ο Ιησούς ο Ναζωραίος έκανε μάγια και παρέσυρε τον Ισραήλ.

Πανομοιότυπη διήγηση με την παραπάνω συναντάμε και στο Sotah 47a.

Gittin 57a

Ο Ονκέλος τότε πήγε και ανέστησε τον Ιησού τον Ναζωραίο από τον τάφο μέσω νεκρομαντείας. Ο Ονκέλος του είπε: Ποιος είναι πιο σημαντικός σε αυτόν τον κόσμο που είσαι τώρα; Ο Ιησούς του είπε: Ο λαός των Ιουδαίων. Ο Ονκέλος τον ρώτησε: Επομένως να τους ακολουθήσω σε αυτόν τον κόσμο; Ο Ιησούς του είπε: Να επιδιώξεις την ευημερία τους, να μην επιδιώξεις την δυστυχία τους, γιατί όποιος τους αγγίζει είναι σαν να αγγίζει την κόρη του ματιού του.
Ο Ονκέλος του είπε: Ποια είναι η τιμωρία εκείνου του ανθρώπου, ευφημισμός για τον ίδιο τον Ιησού, στον άλλο κόσμο; Ο Ιησούς του είπε: Τιμωρείται βράζοντας μέσα σε περιττώματα. Όπως είπε ο Δάσκαλος: Όποιος χλευάζει τα λόγια των Σοφών θα καταδικαστεί μέσα σε καυτά περιττώματα. Και αυτό ήταν το αμάρτημά του, καθώς χλεύαζε τα λόγια των Σοφών.

Η διευκρίνηση ότι το συγκεκριμένο χωρίο αναφέρεται ευθέως στον Χριστό δεν είναι δική μας προσθήκη. Αποτελεί επί λέξει μετάφραση του Ταλμούδ από την ιστοσελίδα chabad.org, επίσημο όργανο ενός εκ των μεγαλύτερων εβραϊκών δογμάτων.

Σύνοψη Α’

Από αυτά τα λίγα παραδείγματα λοιπόν, μπορούμε να συμπεράνουμε τα εξής: Σύμφωνα με το Ταλμούδ, ο Χριστός είναι ένας ανόητος που εκδιώχθηκε από κάποιον μεγάλο ραβίνο και γι’ αυτό άρχισε να λατρεύει ένα τούβλο και να κάνει μάγια στους εβραίους. Στη συνέχεια παρέσυρε κι άλλους αποκτώντας επιρροή. Για αυτό, επρόκειτο να λιθοβοληθεί, αλλά τελικά κρεμάστηκε (στον σταυρό) την παραμονή του Πάσχα όταν καταδικάστηκε από το εβραϊκό δικαστήριο (Sanhedrin). Η μητέρα του ήταν μια πόρνη που απάτησε τον σύζυγό της, και ίδιος καίγεται στην κόλαση μέσα σε περιττώματα.

Β’ ΜΕΡΟΣ: ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ

Όπως είδαμε, μέσα στον μεγάλο όγκο του Ταλμούδ δεν λείπουν οι βλασφημίες κατά του Χριστού, ωστόσο υπάρχει ένα κείμενο της εβραϊκής παράδοσης που είναι αφιερωμένο εξ ολοκλήρου στην ζωή Του, κατά την αντίληψη των εβραίων.

Αν και θεωρείται ένα ενιαίο έργο, υπάρχουν περίπου 10 γνωστές εκδόσεις, με μικρές διαφορές από διαφορετικά χειρόγραφα αλλά πάντοτε στο ίδιο ύφος. Τα παλαιότερα γνωστά χειρόγραφα χρονολογούνται κατά τον 11ο αιώνα. Τα στοιχεία, όμως, δείχνουν ότι οι πεποιθήσεις αυτές υπήρχαν από πολύ παλαιότερα, καθώς μεγάλο μέρος του περιεχομένου του εντοπίζεται σε δευτερογενείς πηγές (όπως χριστιανικές καταγραφές των βλασφημιών που διέδιδαν οι εβραίοι). Οι μεταφράσεις είναι ελάχιστες και τα αντίτυπα τους πωλούνται έναντι εκατοντάδων ευρώ. Παραθέτουμε μια περίληψη των 700 περίπου σελίδων που συναποτελούν αυτό το έργο εβραϊκής θρησκευτικής «παράδοσης».

Toledot Yeshu

Αρχικά περιγράφεται πώς ο Ιησούς ήταν ένας νόθος (η ακριβής μετάφραση είναι υβριστική και η λέξη χρησιμοποιείται με εκπληκτική συχνότητα) που συνελήφθη κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσεως. Σύμφωνα με τα περισσότερα κείμενα, η Μαρία ήταν μια γυναίκα αρραβωνιασμένη με έναν δίκαιο άντρα, που στα περισσότερα κείμενα ονομάζεται Ιωάννης, και ζούσε ως ερημίτης για να την κρατήσει μακριά από κακόβουλους. Ωστόσο, ένα βράδυ ο Ιωσήφ Ben Padira, προσποιείται ότι είναι ο σύζυγός της και την βιάζει κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσεως. Σε άλλο χειρόγραφο, η Μαρία φεύγει πρόθυμα με τον Ben Padira. Σε κάθε περίπτωση, από αυτή τη στιγμή αποκαλείται συνεχώς πόρνη και άλλα παρόμοια.

Όταν ο σύζυγός της το μαθαίνει, ελλείψει μαρτύρων, την εγκαταλείπει και πηγαίνει στη Βαβυλώνα για να μελετήσει την Τορά κτλ, ενώ η Μαρία μεγαλώνει τον νόθο γιο της. Σε μια από τις εκτενέστερες καταγραφές, λέγεται πώς ο σύζυγος αφηγήθηκε στον Ηρώδη την ιστορία, δικαιολογώντας την σφαγή των νηπίων, που περιγράφει το Ευαγγέλιο, σαν κάποια δήθεν εκδίκηση για την μοιχεία μιας γυναίκας που δεν γνώριζε καν.

Ο Ιησούς, σύμφωνα πάντα με το Toledot Yeshu, είναι εξ αρχής ένας πονηρός κακοποιός χωρίς σεβασμό για τους «σοφούς» (δεν καλύπτει το κεφάλι του όταν περπατά κοντά τους), οι οποίοι ορκίζονται ψευδώς στην εύπιστη Μαρία ότι θα σωθεί αν τους πει την «αλήθεια» για την σύλληψη του γιού της. Από τότε, γίνεται γνωστός ως «Yeshu» αντί για Yeshua, εξηγώντας πώς το όνομα αλλοιώθηκε ώστε να σημαίνει «Μακάρι το όνομά του να σβήστει» (και επιβεβαιώνοντας τις προαναφερθείσες ταλμουδικές αναφορές). Φτάνοντας σε ηλικία περίπου 30 ετών, ο Yeshu ξεκινά το κήρυγμα του προσπαθώντας να ταιριάξει με τα εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης, που σήμερα διδάσκονται ως αναφορά στον Ιησού (ακόμα και αυτά που οι σύγχρονοι εβραίοι απορρίπτουν). Έτσι, ο Yeshu γίνεται αρχηγός μιας αίρεσης, της οποίας οι οπαδοί αποκαλούνται συνεχώς «βιαστές», και άλλα παρόμοια.

Πώς εξηγούνται όμως τα θαύματα αυτού του Yeshu; Εδώ μπαίνουμε στα πιο αλλοπρόσαλλα νερά της εβραϊκής μυθοπλασίας. Σύμφωνα με τους εβραίους συγγραφείς, η πέτρα του Ιακώβ βρισκόταν στο βαθύτερο ιερό του Ναού και είχε γραμμένο το «μυστικό όνομα του θεού», που όποιος το μάθαινε μπορούσε να κάνει θαύματα. Για να αποτρέψουν τους ανθρώπους από το να το μάθουν, δύο μπρούτζινα σκυλιά γάβγιζαν έξω από τον Ναό σε όποιον είχε μάθει το όνομα, κάνοντας τον να το ξεχάσει από φόβο. Ο Yeshu, ωστόσο, ήταν ύπουλος και σημείωσε το όνομα σε μια περγαμηνή που έκρυψε μέσα στα ρούχα του, έτσι ώστε να μπορέσει να το θυμηθεί αργότερα.

Με αυτό το μαγικό όνομα, ο Yeshu θεράπευσε τους παράλυτους και τους τυφλούς, ανέστησε τους νεκρούς, έδωσε ζωή σε πήλινα πουλιά και περπατούσε στο νερό. Όλα αυτά τράβηξαν την προσοχή, της βασίλισσας Ελένης, της συζύγου του Κωνσταντίνου (αναχρονισμός με σαφή στόχο να δώσει μια βολική εξήγηση για τον εκχριστιανισμό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας). Φυσικά, οι… σοφοί του Ισραήλ προειδοποίησαν τη βασίλισσα για τις κακές μαγείες του Yeshu και την παρακάλεσαν να τον σκοτώσει. Επειδή η βασίλισσα δεν άκουγε, ετοίμασαν τον δικό τους ήρωα: τον Ιούδα, στον οποίο έδωσαν το όνομα του θεού, ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει τον Yeshu.

Παρουσία της βασίλισσας, ο Yeshu αρχίζει να πετάει σαν αετός. Ωστόσο, ο Ιούδας χρησιμοποιεί τις ίδιες δυνάμεις και τον καταδιώκει πετώντας κι αυτός. Όμως, αφού και οι δύο έχουν τις ίδιες υπερδυνάμεις, κανείς δεν μπορεί να υπερτερήσει. Γι’ αυτό, σύμφωνα πάντα με την εβραϊκή «λογοτεχνία», ο Ιούδας πρέπει να μολύνει τον Ιησού κατά τη διάρκεια της… ιπτάμενης μάχης, ώστε, όντας ακάθαρτος, να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει το θεϊκό όνομα. Στα περισσότερα κείμενα, αυτό επιτυγχάνεται με την ούρηση, αλλού με τον σοδομισμό, ενώ σε ορισμένα απλά αναφέρεται κάποια απροσδιόριστη «αποτρόπαια» πράξη. Τόσο ο Yeshu όσο και ο Ιούδας πέφτουν, έχοντας χάσει τις υπερδυνάμεις τους, αλλά χάρη στον πόλεμο που διεξάγουν οι οπαδοί του, ο Yeshu καταφέρνει να δραπετεύσει και να γλιτώσει τον θάνατο.

Ο Yeshu επιστρέφει στην Ιερουσαλήμ με έναν γάιδαρο κατά τη διάρκεια του Πάσχα. Αυτός και οι ακόλουθοί του συμφωνούν να φορούν τα ίδια ρούχα, έτσι ώστε να μην ξεχωρίζει ανάμεσα στους μαθητές του. Αλλά κάποιοι οπαδοί του συμφωνούν να τον καταδώσουν στους εβραίους σοφούς, υποκλινόμενοι μπροστά του έτσι ώστε να αναγνωριστεί. Στη συνέχεια, ο Yeshu αιχμαλωτίζεται και πολλά κείμενα περιγράφουν με απόλαυση πώς τον ξυλοκοπούν, τον χλευάζουν, του λένε να σώσει τον εαυτό του μέσω θαυμάτων, του δίνουν ένα μανδύα και ένα αγκαθωτό στέμμα κ.λπ.

Ο Yeshu εκτελείται, μαζί με τους οπαδούς του. Οι σοφοί προσπάθησαν να κρεμάσουν το σώμα του από ένα δέντρο, αλλά ο κακός Yeshu, γνωρίζοντας ποια θα ήταν η μοίρα του, είχε καταραστεί πριν πεθάνει όλα τα είδη δέντρων για να μην αντέχουν το βάρος του. Σε ορισμένες παραλλαγές, το κρέμασμα του Yeshu επιχειρείται όσο είναι ακόμα ζωντανός. Έτσι, τελικά τον κρεμούν από μια χαρουπιά, η οποία «ως γνωστόν» δεν μετράει σαν κανονικό δέντρο.

Η βλασφημία συνεχίζεται: μετά το θάνατό του, το σώμα του Yeshu χάνεται και η βασίλισσα απειλεί να σκοτώσει τους σοφούς αν δεν το βρουν σε τρεις μέρες. Οι σοφοί πανικοβάλλονται, αλλά βρίσκουν έναν κηπουρό που τους λέει αυτάρεσκα πώς έθαψε το πτώμα στον κήπο του για να μην προσπαθήσουν οι «βιαστές» (δηλαδή οι χριστιανοί) να το κλέψουν. Αφού ανασύρουν το σώμα του Yeshu, το δένουν σε ένα άλογο και το σέρνουν στους δρόμους της Ιερουσαλήμ, πριν το επιστρέψουν «ηρωικά» στην βασίλισσα. Αυτή, πείθεται για το πόσο παράσιτα είναι οι Χριστιανοί και διατάζει να εκτελεστούν όλοι προς μεγάλη χαρά των εβραίων.

Η ιστορία συνεχίζεται και 30 χρόνια μετά το θάνατο του Yeshu, καθώς η λατρεία του εξακολουθεί να «διαφθείρει» πολλούς ανθρώπους που διεξάγουν πόλεμο εναντίον των εβραίων σοφών. Έτσι, οι σοφοί στέλνουν νέους θαυματοποιούς πράκτορες, ανάλογους του «ήρωα» Ιούδα, τους οποίους προσπαθούν να ταυτίσουν άλλοτε με τον Παύλο και άλλοτε με τον Σίμωνα Πέτρο, με προφανή στόχο να υπονομεύσουν το αποστολικό έργο.

Σύνοψη Β’

Ο μέσος εβραίος/εβραιολάγνος πιθανότατα θα προσπαθήσει να σας πείσει ότι αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από κάποιο σκοτεινό κείμενο που φτιάχτηκε από κάποιον παρανοϊκό και ίσως προσποιούνταν ότι είναι Εβραίος. Όμως, η διήγηση αυτή εμφανίζεται ξανά και ξανά σε πλείστα όσα εβραϊκά κείμενα και καταγραφές εβραϊκών πεποιθήσεων. Στο πρώτο μέρος, εξετάσαμε ήδη πολλές αναφορές του Ταλμούδ που ταυτίζονται με την αισχρότητα του Toledot Yeshu. Επιβεβαιώνει επίσης, με το πιο ξεκάθαρο τρόπο, ότι το όνομα Yeshu είναι μια κακόβουλη παραφθορά του ονόματος του Ιησού. Εύκολα εξάγεται το συμπέρασμα ότι αυτό το… λογοτέχνημα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια συλλογή των κυρίαρχων συκοφαντικών θεωριών του εβραϊσμού για την ζωή του Χριστού.

Κλείνουμε, επαναλαμβάνοντας την πρόσκληση μας προς τον (φιλο)εβραϊκό κόσμο:
Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι σκοπός αυτής της έρευνας είναι να «διεγείρει μίσος» ή να δικαιολογήσει το οποιοδήποτε έγκλημα. Τουναντίον, αν οι Εβραίοι επιμένουν στην ορθότητα αυτών των πεποιθήσεων θα πρέπει να μας ευχαριστήσουν που συμβάλλουμε στην ανάδειξη του πολιτισμού τους στο ελληνικό κοινό. Αν πάλι θέλουν να τις καταδικάσουν και να προχωρήσουν με διαφορετικό πρόσημο στην ιστορία, τότε τους δίδεται μια ιδανική ευκαιρία. Μέχρι τότε, όποιος μιλάει για «ιουδαιοχριστιανικές αξίες» είναι αισχρός απατεώνας ή τραγικά ηλίθιος.