Και αν χρειαστεί να χύσουμε το αίμα μας…

“60χρονος υποστηρικτής της Χρυσής Αυγής στην Πάτρα δέχεται επίθεση δεκάδων αναρχικών με ξύλινα ρόπαλα και «ενισχύσεις» από την Αθήνα. 25 προσαγωγές, καμία σύλληψη!”
“Επίθεση 50 ατόμων, με λοστούς και σιδηρογροθιές, σε μέλος της Χρυσής Αυγής 55 ετών στον Βόλο. Σιωπηρή κάλυψη από τον «πολιτικό κόσμο»”
“10 αναρχικοί εναντίον ενός Χρυσαυγίτη στήνουν ενέδρα με σφυριά μέσω της εργασίας του στα Εξάρχεια. Καμία καταδίκη”
“Αμέτρητες εμπρηστικές επιθέσεις σε κλειστά γραφεία της Χρυσής Αυγής, συχνά με την απροκάλυπτη συνοδεία της Αστυνομίας”
…

Η λίστα των θρασύδειλων παρακρατικών επιθέσεων συνεχίζεται και, αδυνατώντας να κάμψει την Χρυσή Αυγή, φτάνει στην ημέρα-σταθμό για την πορεία του κινήματος: 1η Νοεμβρίου, η δολοφονία των δύο Συναγωνιστών μας, του Γιώργου Φουντούλη και του Μανώλη Καπελώνη, στο Νέο Ηράκλειο. Εκτός από τα δύο παιδιά σφαίρες δέχτηκε και ένας ακόμη Συναγωνιστής, ο Αλέξανδρος Γέροντας, ο οποίος, μετά από μια μακρά και κρίσιμη νοσηλεία, βρίσκεται ακόμα και σήμερα μαζί μας. Και αυτή την φορά, τα θλιβερά ανθρωπάκια του αντιφασισμού χρειάστηκαν κουκούλες, πυροβόλα όπλα, όχημα άμεσης διαφυγής και την (ηθική και πρακτική) κάλυψη των αρχών, για να τολμήσουν να αντιμετωπίσουν Χρυσαυγίτες. Πόσες φορές έχετε ακούσει για τέτοιες άνανδρες επιθέσεις ενάντια σε μέλη της Χρυσής Αυγής; Γιατί άραγε κανείς δεν καταδικάζει τον διαχρονικά δολοφονικό χαρακτήρα τους, προερχόμενο εκ της αριστεράς;

Η δειλία των αντιπάλων μας είναι φανερή ακόμη και μέσα από την πολεμική τους. Ακολουθούν τις ίδιες τακτικές με τους ιδεολογικούς προγόνους τους, δηλαδή τους συμμορίτες. Αλίμονο αν βρισκόσουν αιχμάλωτός τους. Πρώτα σου έσπαγαν τα άκρα, σου έκοβαν κάποια, σε έκαιγαν και μετά σε εκτελούσαν. Αν ήσουν αρκετά άτυχος μπορεί μέσα σε όλα αυτά να σου έβγαζαν και τα μάτια με κουτάλι. Δεν έβλεπαν διαφορά ανάμεσα σε ανήλικα, έγκυες γυναίκες, βρέφη, ηλικιωμένους και άνδρες πολεμιστές. Όλοι όσοι συνδέονταν με τους εχθρούς είχαν την ίδια μοίρα γιατί η ανάγκη τους για προσωρινή εκδίκηση ξεπερνούσε οποιοδήποτε αίσθημα ανδρείας και τιμής το οποίο μπορεί να τους είχε απομείνει. Αν κάποιος αμφισβητεί τις παραπάνω τακτικές αρκεί να διαβάσει τους καταλόγους της χωροφυλακής με τους σφαγιασθέντες από τις «αντιστασιακές» ομάδες που ήσαν προσκείμενες στο ΚΚΕ. Κι όμως το μόνο που χρειάστηκε για να εξιλεωθούν από το αστικό κράτος ήταν να χαρακτηρίσουν τους εχθρούς τους φασίστες και να εκλέξουν έναν Εβραίο για γενικό γραμματέα.

Δεν πρέπει όμως να μας κάνει εντύπωση. Διαλέξαμε το δρόμο των διώξεων και αυτοί της καθεστωτικής χάριτος. Η αλητεία τους επιβραβεύθηκε από τους κοινοβουλευτικούς ενώ το δικό μας αγωνιστικό πνεύμα καταδικάσθηκε. Από τον στρατηγό Γρίβα και τους αγωνιστές της οργάνωσης Χ μέχρι τον Μάντακα, τον Φουντούλη και τον Καπελώνη, το αίμα των Ηρώων μας είναι εκεί για να μας υπενθυμίζει την αριστερή βαρβαρότητα και ατιμία. Μα εμείς δεν κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και τα κοινοβουλευτικά έδρανα. Ναι, θα αμυνθούμε της πατρίδας μας με ότι αυτό συνεπάγεται. Ας μας βάζουν βόμβες και ας στήνουν ενέδρες με την κάλυψη των υπηρεσιών ασφαλείας. Θα είμαστε στο δρόμο για να αποδίδουμε φόρο τιμής στους νεκρούς που μας δίδαξαν τι σημαίνει πόλεμος.

Πόλεμος. Συγγενής με τον παλμό, την κίνηση. Δεν υφίσταται κατάσταση στον φυσικό κόσμο όπου επικρατεί ακινησία. Ο άνθρωπος ως μέρος αυτού του κόσμου υπόκειται στους κανόνες που τον διέπουν. Οφείλει να βρίσκεται συνεχώς εν κινήσει δηλαδή σε «εμπόλεμο» κλίμα. Να πάλλει και να πάλλεται. Η απαράβατη αυτή συνθήκη είναι που διαχωρίζει τον ελεύθερο από τον δούλο, τον Ήρωα από τον δειλό. Σήμερα όμως, για να σε θεωρούν άνθρωπο πρέπει να είσαι ειρηνιστής (και όχι ειρηνοποιός). Πολιτισμένος λέγεσαι μόνο αν δεν πολεμάς για τον πολιτισμό σου. Πολέμιοι της ιδέας του πολέμου δηλώνουν οι πολίτες της παγκοσμιοποίησης και οι αρχιτέκτονες του εκφυλισμού γελούν με τον παραλογισμό τους. Δεν έχεις δικαίωμα να μιλήσεις σε πλαίσιο ιδεών και πνεύματος. Αν αναφέρεις αυτήν την λέξη κατευθείαν συνδέεται με υλικές καταστροφές και χάος. Στον κόσμο των Συμμάχων είναι παράνομο να καταδείξεις τον εχθρό. Στον αληθινό κόσμο όμως αυτό λέγεται ήττα.

Την πραγματικότητα αυτή καλούμαστε να αναστρέψουμε και πίσω δεν θα κάνουμε. Στο δρόμο δεν θα μας δεις να σπάμε τα γόνατα ενός άτυχου και να στήνουμε συμμορίτικες ενέδρες. Θα μας δεις με τις σημαίες μας ψηλά, με βλέμματα που κοιτάζουν στον ήλιο. Οι πόλεις όπου πορευόμαστε αντηχούν από τα συνθήματά μας μέσω των οποίων εκφράζεται το αιώνιο κάλεσμα της Φυλής. Όσο τα πανό των έκφυλων θα σου δημιουργούν αποστροφή τόσο τα δικά μας θα σου προκαλούν ρίγος. Γιατί την Χρυσή Αυγή δεν δύναται να την χλευάσει κανείς χωρίς να γελοιοποιηθεί πρώτα ο ίδιος.

Αυτός είναι ο λόγος που τρέμει το καθεστώς. Μπορούν να μας μισούν, να μας φοβούνται, να μας αγαπάνε, να μας εχθρεύονται αλλά να μας χλευάσουν ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ. Ιδεολόγοι και μη πάντα θα κοντοστέκονται για να διαβάσουν τα πανό και τα φυλλάδιά μας. Να δουν τι λένε αυτοί οι «ακραίοι». Τα έντυπα όμως των αντιπάλων οι περισσότεροι τα καταδικάζουν στον κάλαθο των αχρήστων, όπου ανήκουν και οι ιδέες τους, δίχως να ενδιαφερθούν. Εδώ βρίσκεται η εν δυνάμει νίκη μας μα και το μεγαλύτερο χρέος. Κάποιοι Συναγωνιστές πλήρωσαν με τη ζωή τους το τίμημα αυτής της ιδεολογικής ακεραιότητας και τη συνέδεσαν αιώνια με τον Αγώνα του κινήματος. Μας έβαλαν σε μια κατεύθυνση όπου αντίθετη φορά δεν υπάρχει.

Μακάρι να αποδειχθούμε και εμείς αρκετά άξιοι ώστε τα ονόματά μας να αντηχούν στις πορείες των πραγματικών Ελλήνων. Και αν χρειαστεί να χύσουμε το αίμα μας, ας πέσει στην άψυχη άσφαλτο, για να ποτίσει το σπόρο του γένους και ν’ ανθίσουν στο δρόμο οι Ήρωες. Και αν μείνει ένας από εμάς στο κόσμο του σκότους ας κρατήσει το βλέμμα του ψηλά και δάκρυ από τα μάτια του ούτε μισό μην πέσει, μα να θυμάται αιώνια τα λόγια του πατέρα του Αυξεντίου αφότου αναγνώρισε τον νεκρό γιό του: “Να μην μας βλέπουν οι σκύλοι να κλαίμε!”

ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗΣ
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΠΕΛΩΝΗΣ
ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΗΡΩΕΣ