Αρχιστράτηγος Γεώργιος Γρίβας: Άξιο Τέκνο της Πατρίδος!

Σήμερα συμπληρώνεται μισός αιώνας από το πέρασμα του Στρατηγού Γρίβα στο πάνθεον των Ηρώων του Ελληνισμού. Τον Ιανουάριο του 1974 το Ενωτικό επαναστατικό κίνημα κλονίζεται συθέμελα από τον θάνατο του Γεωργίου Γρίβα Διγενή, ο οποίος υπήρξε διαπρεπής αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού και η κατεξοχήν ιστορική μορφή του κυπριακού Ελληνισμού, οργανώνοντας και διευθύνοντας τον αγώνα για την Ένωση της Μεγαλόνησου με την Μητέρα Ελλάδα.

Γεννημένος στην Λευκωσία τον Ιούλιο του 1897, διαφαινόταν από νωρίς η κλίση του στον αθλητισμό αλλά και το ενδιαφέρον του πάνω στα εθνικά θέματα. Αποφοίτησε από την σχολή Ευελπίδων το 1919 με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πεζικού και αμέσως μετέπειτα συμμετείχε στην Μικρασιατική Εκστρατεία, όπου παρασημοφορήθηκε για την πολεμική του δράση και τον ηρωισμό του. Εντός ολίγων ετών είχε ήδη προαχθεί στον βαθμό του Λοχαγού, έναν βαθμό που κράτησε μέχρι το ξέσπασμα του πολέμου του 1940. Αντιμετωπίζοντας τις υπεράριθμες στρατιές των Ιταλών εισβολέων στις βουνοκορφές της Βορείου Ηπείρου, κατέκτησε τον βαθμό του Ταγματάρχη συνεισφέροντας τα μέγιστα στο γράψιμο του Έπους του ’40. Μάλιστα ο διακαής πόθος του για την Εθνική ελευθερία είναι το κίνητρο που τον παρακινεί στο να μετατεθεί με προσωπικό του αίτημα στην πρώτη γραμμή του μετώπου, υπηρετώντας ως επιτελάρχης της δευτέρας Μεραρχίας.

Κατά την διάρκεια της κατοχής από τις δυνάμεις του Άξονα ιδρύει στην Αθήνα την βασιλική αντικομμουνιστική οργάνωση «Χ» και γίνεται Αρχηγός της, συμβάλλοντας στην συντριβή των ξενοκίνητων κομμουνιστικών συμμοριών. Πολλοί από τους εμπειροπόλεμους άνδρες οι οποίοι στελέχωσαν την οργάνωση είχαν ήδη δείξει την ανδρεία και την μαχητικότητα τους κατά την διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων και της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Επρόκειτο για μια μπαρουτοκαπνισμένη μονάδα εθνικοφρόνων με αδιαμφισβήτητο πατριωτισμό και πολλές φορές υγιή ιδεολογικά στοιχεία, παρόμοια με αυτά που διέπνεαν και άλλες ένοπλες εθνικιστικές κινήσεις σε Πελοπόννησο και Μακεδονία εκείνη την ταραχώδη περίοδο.

Χαρακτηριστικά είναι τα όσα έγραφε στην εφημερίδα των Χιτών ο Στρατηγός Γρίβας για την ιδεολογική ταυτότητα της οργάνωσης την οποία ίδρυσε: «Είμεθα η ΔΕΞΙΑ της άκρας δεξιάς εις ό,τι αφορά την διαφύλαξιν των εθνικών μας παραδόσεων και την εξασφάλισιν ου μόνον της εθνικής μας ακεραιότητος και ανεξαρτησίας, αλλά και των εθνικών μας διεκδικήσεων. Είμεθα όμως και η ΑΡΙΣΤΕΡΑ της αριστεράς εις ό,τι αφορά την δίκαια κατανομή των αγαθών και των θυσιών μεταξύ όλων των Ελλήνων εν πνεύματι ισότητος, ισονομίας και δικαιοσύνης. Κατέχουμεν τα δύο άκρα, του Εθνικισμού και της κοινωνικής δικαιοσύνης και η θέσις μας αυτή καθορίζει τας κατευθυντηρίους γραμμάς του προγράμματος μας και πάσης ενεργείας μας.».

Λίγοι αλλά λέοντες οι Χίτες, αντιστάθηκαν σθεναρά εναντίον των υπερπολλαπλάσιων εχθρών που συγκροτούσαν τις εφεδρικές μεραρχίες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στην Αθήνα, στα γεγονότα των Δεκεμβριανών του 1944. Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν η προσπάθεια αμαύρωσης της «Χ» στα κατοπινά χρόνια από την εγχώρια αριστερά, η οποία με προμετωπίδα το προδοτικό Κομμουνιστικό Κόμμα δρούσε ως το μακρύ χέρι του σοβιετικού ιμπεριαλισμού στην χώρα μας. Η απόλυτη κατάντια των σοβιετόδουλων πρακτόρων, εκδηλώθηκε ξανά 11 χρόνια αργότερα όταν ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης κατέδωσε μέσω ραδιοφώνου την ταυτότητα του Διγενή, ενόσω εκείνος ήταν επικηρυγμένος από τις βρετανικές κατοχικές αρχές στην Κύπρο.

Το 1946 ο Γρίβας παραιτείται από την ενεργό υπηρεσία με τον βαθμό του Αντισυνταγματάρχη, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του στην απελευθέρωση της ιδιαίτερης Πατρίδος του, όπου και μεταλαμπαδεύει τον Εθνικό αγώνα. Το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950, αλλά και η κατηγορηματική άρνηση των Βρετανών να αναγνωρίσουν στους Κύπριους το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης παρά τα όσα εκείνοι υπόσχονταν, τον ωθούν στην απόφαση να οργανώσει τον ένοπλο αγώνα κατά των αποικιοκρατών δυναστών. Στο λυκόφως του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου μεταβαίνει υπό συνθήκες άκρας μυστικότητος στην Κύπρο με το ψευδώνυμο «Διγενής», ιδρύοντας την Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών, θέτοντας τα θεμέλια του επικού εθνικοαπελευθερωτικού αντάρτικου.

Ωσαύτως ξεκινάει η επιτόπια οργάνωση της λαϊκής αντίστασης, στόχος της οποίας ήταν η εκδίωξη των Βρετανών και η πολυπόθητη ένωση της Κύπρου με τον κύριο ελλαδικό κορμό. Εκείνη την εποχή ο Αρχηγός της ΕΟΚΑ είναι ένας στρατηγικός νους με παγκόσμια αίγλη, καθώς ακριβώς πάνω στα χρόνια της φωτιάς λαμβάνει τον επίσημο θαυμασμό και τις συγχαρητήριες επιστολές από ηγέτες πολλών αντιαποικιοκρατικών κινημάτων ανά την υφήλιο. Γνωστή είναι και η αλληλογραφία που διατηρούσε μαζί του ακόμα και ο κομμουνιστής Fidel Castro, ο οποίος δεν δίστασε να παραδεχτεί πως τα πρωτότυπα και ιδιοφυή σχέδια ανταρτοπολέμου που εκπονούσε ο Στρατηγός Γρίβας τα εφάρμοζε και ο ίδιος στο δικό του αντάρτικο στην Κούβα.

Η ΕΟΚΑ αρχικώς εστίασε στην ενότητα του κυπριακού λαού επιδεικνύοντας μεγαλείο ψυχής, προσπαθώντας να συσπειρώσει στην κοινή πάλη όσο το δυνατόν περισσότερες κοινωνικές δυνάμεις. Δυστυχώς όμως προδόθηκε στο πολιτικό πεδίο από τον ματαιόδοξο αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο. Ενώ εν πρώτοις στήριζε τον σκοπό της Εθνικής εξέγερσης, ο αρχιεπίσκοπος αθετεί τον όρκο του για Ένωση, συμβιβάζεται με τους εχθρούς του Γένους μας και υπογράφει εν τέλει τις προδοτικές συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου.

Οι μεθοδεύσεις αυτού του μειοδότη αποσκοπούσαν στην μόνιμη εγκαθίδρυση του ιδίου στην εξουσία της Κύπρου υπό οποιαδήποτε πολιτειακή συνθήκη. Αυτό το μένος, τον οδήγησε μέχρι το σημείο από βήματος του ΟΗΕ να καλέσει τους τούρκους να εισβάλουν στο νησί τον Ιούλιο του 1974. Προτιμούσε να διοικεί ένα κουτσουρεμένο ημικατεχόμενο προτεκτοράτο των δυτικών, από την ολόθερμη συμμετοχή στον αγώνα για απελευθέρωση και Ένωση με το κυρίως σώμα της Ελληνικής Πατρίδος. Δεν είναι τυχαία και η ειδωλοποίηση αυτού του τυχοδιώκτη από τους φιλελεύθερους εθνομηδενιστές τις επόμενες δεκαετίες σε Ελλάδα και Κύπρο, ως ένα σύμβολο δημοκρατίας και “ειρηνικής συνύπαρξης” με τους αγαρηνούς εισβολείς.

Οι συμβάσεις Ζυρίχης-Λονδίνου φαίνεται να βάζουν οριστικό τέλος στον επικό αγώνα των Κυπρίων αγωνιστών, διότι αυτές προβλέπουν την παραχώρηση δικαιωμάτων ισότιμης θεσμικής παρουσίας των τούρκων στην νήσο, αποκλείοντας τόσο το ενδεχόμενο της οριστικής εκδίωξης των τούρκων και βρετανών εισβολέων από την Κύπρο, όσο και την Ένωση αυτής με την Ελλάδα. Εκτός αυτού, σαφώς η ανακήρυξη του θνησιγενούς κρατιδίου της “Κυπριακής Δημοκρατίας” δεν αποτελούσε το εθνικό όραμα των επαναστατούντων Ελληνόπουλων.

Ο Γρίβας αναγκάζεται να φύγει από την Κύπρο και τον Μάρτιο του 1959 φτάνει στην Αθήνα. Πέντε έτη αργότερα επιστρέφει στην Κύπρο και αναλαμβάνει αρχηγός της Ανώτατης Στρατιωτικής Αμύνης. Μετά το στρατιωτικό κίνημα της 21ης Απριλίου του 1967 στην Αθήνα και την κατάληψη της εξουσίας από τους συνταγματάρχες, οι τούρκοι αποθρασύνονται στην Μεγαλόνησο. Η στάση του στρατιωτικού καθεστώτος και της κυπριακής κυβέρνησης αναγκάζουν τον Αρχηγό να κτυπήσει τουρκικές θέσεις. Η τουρκική πλευρά αντιδρά με τελεσίγραφο, επιζητώντας από τις κυβερνήσεις Αθηνών και Λευκωσίας να αποσύρουν από το νησί την Ελληνική μεραρχία και να απομακρύνουν τον Γρίβα. Με την αποχώρηση της Μεραρχίας από το νησί η Κύπρος απογυμνώνεται αμυντικά και διευκολύνεται η επίτευξη των τουρκικών επεκτατικών σχεδίων εις βάρος της νήσου. Ο άοκνος Στρατηγός της Μεγάλης Ιδέας επιστρέφει στην Αθήνα και τίθεται από το στρατιωτικό καθεστώς υπό παρακολούθηση και περιορισμό στην οικία του στο Χαλάνδρι.

Ωστόσο ο κίνδυνος για το μέλλον της νήσου είναι εμφανής και ο Αρχηγός προβλέπει ότι η λύση που προδιαγραφόταν για το Κυπριακό ήταν απαράδεκτη και αντεθνική, με συνέπεια την άμεση αντίδραση του. Ως εκ τούτου τον Σεπτέμβριο του 1971 καταφτάνει μυστικά στην Κύπρο ιδρύοντας την ΕΟΚΑ Β’, την οποία στελεχώνει κυρίως με πρώην μαχητές της πρώτης φάσης της ΕΟΚΑ και άλλους νέους, με στόχο την αλλαγή της κοινής υποχωρητικής γραμμής των ελλαδικών ηγεσιών αλλά κυρίως την συνέχιση του εθνικοαπελευθερωτικού ενωτικού αγώνα που είχε μείνει στην μέση κάποια χρόνια νωρίτερα.

Τους επόμενους μήνες δεν άργησε να φουντώσει η μετωπική σύγκρουση, η οποία καταλήγει σε ρήξη μεταξύ των πατριωτών ενωτικών και των ενδοτικών μακαριακών. Η Κύπρος εισήλθε στην δίνη μιας σφοδρής εμφύλιας διαμάχης με πράξεις βίας και αντιποίνων. Εν μέσω αυτού του κλίματος αλληλοσπαραγμού, ο λαμπρός αυτός Αρχιστράτηγος εξαντλημένος και ταλαιπωρημένος από καρδιακά νοσήματα απεβίωσε στο κρησφύγετο του στην Λεμεσό, σαν σήμερα στις 27 Ιανουαρίου του 1974.

H ΕΟΚΑ Β’ χάνει τον φυσικό Ηγέτη της και ακολουθούν διαδοχικές εναλλαγές των επόμενων επικεφαλής, οι οποίοι φυσιολογικώς ήταν αδύνατον να σταθούν στο ύψος μιας τόσο ευφυούς προσωπικότητος, της οποίας η απώλεια άφησε ένα τεράστιο, δυσαναπλήρωτο κενό στην κρισιμότερη καμπή του ενωτικού αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου. Το νεκρό σώμα του Γεωργίου Γρίβα παρέμεινε δυο ημέρες προσβάσιμο για λαϊκό προσκύνημα, όπου χιλιάδες Κυπρίων υπό καταρρακτώδη βροχή απέτισαν τον ύστατο φόρο τιμής στον γενναίο Στρατηγό, ο οποίος πολέμησε για δεκαετίες και μέχρις εσχάτων για το μέγιστο ιδανικό της Ελευθερίας.

Από τις απέραντες εκτάσεις της Μικράς Ασίας και το ορεινό Καλπάκι, ως το λιοπύρινο νησί της Αφροδίτης, αυτός ο ξεχωριστός Άντρας άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του ως ο αληθινός Εθνάρχης του εικοστού αιώνος, στον οποίον οι Έλληνες Εθνικιστές της Χρυσής Αυγής κλίνουμε το γόνυ ευλαβικά, συνεχίζοντας την βαριά κληρονομιά που εκείνος πρέσβευε. Την ένδοξη κληρονομιά του Αίματος και της Τιμής!