Ο Γιώργος και ο Μάνος οδηγούν κάθε Αγώνα μας!

Ήταν 1 Νοεμβρίου του 2013, μια φαινομενικά συνηθισμένη ημέρα σαν όλες τις άλλες. Όλοι μας απορροφημένοι στην κουραστική ρουτίνα της μνημονιακής καθημερινότητας, στις σχολές, στην εργασία και τις λοιπές κοινωνικές υποχρεώσεις. Μια ρουτίνα έσπασε με μια αναπάντεχη και φρικιαστική είδηση, την οποία αναμεταδίδαν ανήσυχες φωνές στους διαδρόμους και έκτακτα τηλεοπτικά δελτία. “Πυροβολισμοί έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Ηράκλειο. Απολογισμός: δυο νεκροί και ένας τραυματίας!”.

Χρόνια λυσσαλέας πολεμικής και στοχοποίησης, από την πολιτική και δημοσιογραφική αλητεία, και ανελέητων διώξεων από τις δυνάμεις καταστολής έφτασαν στο αποκορύφωμα τους. Η αλήθεια ήταν πως άπαντες οι συναγωνιστές περίμεναν ότι αυτή η πολεμική θα κλιμακωθεί. Σε καθιερωμένες ημέρες λειτουργίας στα κατά τόπους γραφεία, στις πορείες και τις εκδηλώσεις, πάντα υπήρχε ανοικτό το ενδεχόμενο μιας επίθεσης στο πίσω μέρος του μυαλού μας, όχι βέβαια σαν αφορμή για να καμφθεί το ηθικό μας, αλλά σαν έξαρση των αισθητηρίων μας, ως όξυνση του ενστίκτου μας για την τρέχουσα καθώς και για την ερχόμενη μάχη. Παρά την συνεχή ψυχική προετοιμασία, δεν μπορούσε να αποσοβηθεί το σοκ που κάθε Εθνικιστής ένιωσε όταν έμαθε την είδηση. Δυο αδερφοί μας πεσμένοι, νεκροί από τις σφαίρες ενός κόκκινου δολοφόνου!

Αμέσως ο καθένας από εμάς, την μεγάλη οικογένεια της Χρυσής Αυγής, διέκοψε αυτό που έκανε εκείνη την στιγμή και αναζήτησε να μάθει ποιοι ήταν οι δυο νεκροί αδερφοί μας. Το μυαλό μας πήγε σε όλους του συναγωνιστές και φίλους, που για όσο διάστημα ήμασταν ανταμωμένοι δίναμε αγώνα δια πυρός και σιδήρου. Γρήγορα μαθεύτηκε η ταυτότητα των δυο Εθνομαρτύρων Χρυσαυγιτών. Ήταν ο Γιώργος Φουντούλης, ετών 26, και ο Μανώλης Καπελώνης, ετών 22, αμφότεροι μαχητικά και πρωτοπόρα μέλη της Τοπικής Οργανώσεως Βορείων Προαστίων του κινήματος μας. Δυο νέοι Συναγωνιστές οι οποίοι πολέμησαν εναντίον ενός συστήματος που δεν δίστασε να τους επιτεθεί ακόμα και μετά θάνατον. Στην αρχή κάνοντας λόγο για “άτυχους περαστικούς”, στην συνέχεια παρουσιάζοντας το επόμενο πρωί μια θρασύτατη καθεστωτική αριστερίστρια να αφήνει υπονοούμενα ότι οι δυο Συναγωνιστές μας ενδέχεται να ήταν… “άνθρωποι της νύχτας” που σκοτώθηκαν σε ένα… ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Οι πιο “μετριοπαθείς”, γνωρίζοντας βέβαια την δεινή θέση στην οποία βρίσκονταν, έκαναν λόγο για “άτυχα” και “παρασυρμένα” παιδιά τα οποία απλώς έπεσαν θύματα της κλιμακούμενης βίας, και πως μπορεί αν γλίτωναν να… άλλαζαν δήθεν τις Ιδέες τους. Η πικρή αλήθεια όμως για όλα αυτά τα μιαρά υποκείμενα είναι ολότελα διαφορετική.

Ο Γιώργος και ο Μάνος υπήρξαν απόλυτα ενσυνείδητοι Χρυσαυγίτες, με πλήρη γνώση των τεκταινόμενων και αποφασισμένοι να δώσουν Αγώνα μέχρι τελικής πτώσεως. Θαρραλέοι, έντιμοι και αποφασιστικοί χαρακτήρες, με πνεύμα Αφοσίωσης και Αυτοθυσίας, πεπαιδευμένοι Εθνικιστές με σκέψη, αλλά και η πλέρια ενσάρκωση του προτύπου του Πολιτικού Στρατιώτη. Ένα πρότυπο που αποτυπώνονταν ανάγλυφα στις πράξεις, την συμπεριφορά και εν γένει στην σύνολη στάση του βίου που τους διέκρινε και τους έκανε να χαίρουν του άκρατου σεβασμού μεταξύ των υπολοίπων, παλαιότερων και νεότερων, του Κινηματικού τους περίγυρου.

Ο Γιώργος, φυσιοθεραπευτής στο επάγγελμα, πλήρως αφοσιωμένος στην οικογένεια του, όντας το βασικό και μοναδικό στήριγμα της αδερφής του, ήταν ακατάβλητος αγωνιστής, δίνοντας το παρών σε κάθε δραστηριότητα του κινήματος. Μια στάση ζωής ολότελα διαφορετική από πλείστους συνομηλίκους του, που παραπαίουν στην νωθρότητα και τον παρασιτισμό. Λιτότητα, υπευθυνότητα, αλλά και το απόλυτο πνεύμα υπηρεσίας χαρακτήριζε τον Γιώργο, που έκανε τα πάντα για στηρίξει την ευάλωτη αδερφή του, παραμερίζοντας ακόμα και τις προσωπικές του ανάγκες, μια συμπεριφορά που μετατόπιζε και στην κινηματική του δραστηριότητα και στους συναγωνιστές του, και που τον έκανε εξόχως αγαπητό.

Ο Μάνος υπήρξε ένας λακωνικός χαρακτήρας που με ζήλο επιτελούσε ότι εργασία του ζητούνταν να διεκπεραιώσει στα γραφεία, ακόμα και αν αυτή ήταν η πιο επίπονη. Τελειόφοιτος στο ελληνοβρετανικό κολλέγιο και με έφεση στην σωματική εκγύμναση, τα χαρίσματά του τον καθιστούσαν μια εμβληματική προσωπικότητα στον νεολαιίστικο περίγυρο τόσο των γραφείων όσο και του τοπικού περιβάλλοντος. Στήριγμα και πρότυπο για τους Συναγωνιστές του, αποτελούσε μαζί με τον Γιώργο, την ψυχή και την καρδιά του Μετώπου Νεολαίας και ακατάλυτοι πυλώνες της Τοπικής Οργανώσεως των Βορείων Προαστίων.

Την μοιραία εκείνη νύχτα έκαναν αυτό που ήξεραν καλύτερα από όλους. Έμειναν πιστοί στον καθήκον μέχρις εσχάτων! Μετά χαράς δέχτηκαν να περιφρουρήσουν τα γραφεία μαζί με άλλους δυο συναγωνιστές άοπλοι. Γνώριζαν πως είναι πιθανή κάποια επίθεση παρακρατικών, προτίμησαν όμως να μεριμνήσουν πρώτα για την ασφάλεια των συναγωνιστών τους και του απλού κόσμου που επισκεπτόταν τα γραφεία τους. Απέναντι σε μια τέτοια επίθεση είχαν φροντίσει οι “ιθύνοντες” της ΕΛ.ΑΣ. να τους αφήσουν εκτεθειμένους. Είχαν προχωρήσει στην κατάσχεση βασικών ειδών προστασίας, όπως τα αλεξίσφαιρα γιλέκα, από τα κατά τόπους γραφεία ενώ τα ΜΜΕ εξαπέλυαν έναν οχετό ύβρεων, κινδυνολογίας και στοχοποιήσεων που στην ουσία άναψε το πράσινο φως για το έγκλημα.

ΟΧΙ, εκείνη την νύχτα ο Γιώργος και ο Μάνος δεν αντιμετώπισαν μόνο αυτόν που τράβηξε την σκανδάλη. Αντιμετώπισαν τον εσμό της δημοσιογραφικής αλητείας που τους παρουσίαζε σαν “κτήνη” και “δολοφόνους”, αντιμετώπισαν τα δικαστικά κυκλώματα που επιδίωκαν να τους στείλουν στην φυλακή σαν “ύποπτα μέλη εγκληματικής οργάνωσης”, τους πολιτικάντηδες που εξυφαίναν ύπουλα σχέδια για να περιφρουρήσουν την ίδια τους την ασήμαντη υπόσταση, την διεφθαρμένη αστυνομία που όλως τυχαίως ήταν απούσα εκείνες τις ώρες ενώ πάντα τηρούσε κατά γράμμα το “έσω έτοιμοι”, για ένα ακόμα ντου σε μοναστήρια με σκοπό να ”ανακαλύψει τον φασιστικό βαρύ οπλισμό”. Κράτος, μπάτσοι, δικαστές, δημοσιογράφοι οι ιθύνοντες αυτής της συνωμοσίας, και ο μπολσεβίκος φονιάς το μακρύ χέρι της. Ο Γιώργος και ο Μάνος, μόνοι τους και ισχυροί, αντιστάθηκαν και έπεσαν από αυτόν τον ανάλγητο συρφετό που εκτός από τον θάνατο τους, επιδίωξε και συνεχίζει να επιδιώκει τον θάνατο του Ελληνικού Γένους.

Μόνοι τους εναντίον όλων, ακόμη και μετά θάνατον! Γιατί ήταν βαρύ το εκτόπισμα τους, που έκανε επιτακτική την ανάγκη των εχθρών να μην αρκεστούν στην φυσική τους εξόντωση, άλλα να προχωρήσουν πλέον μέχρι τέλους στην ηθική τους εξόντωση post mortem. Άρνηση, ψέμα και στην ύστατη ώρα, μια χυδαία δημοσιοποίηση της στιγμής του θανάτου τους, ελπίζοντας εις μάτην πως αυτοί που προηγουμένως κρατούσαν συντετριμμένοι το φέρετρο στην κηδεία, θα άρπαζαν το μαχαίρι και την χειροβομβίδα και θα σπείρουν τυφλά την εκδίκηση. Οι Χρυσαυγίτες περιφρούρησαν την Μνήμη και την Τιμή των δυο Αδελφών μας και τώρα η κληρονομιά τους, αγέρωχη και στιβαρή, καταπλακώνει τα χαμερπή θρασύμμια, που τόλμησαν να την αμφισβητήσουν!

Ο Γιώργος και ο Μάνος, Ήρωες ενάντια στον χρόνο, ακολούθησαν μετά χαράς το πεπρωμένο τους, το οποίο σφραγίστηκε με τον θάνατο τους. Καθημερινά βαδίζοντας στον δρόμο του Χρυσαυγίτη, διεξάγοντας τον δικό τους πόλεμο ενάντια στις κακουχίες και στα εμπόδια, συσσώρευσαν την Πίστη και την Θέληση τους, και κοιτώντας τον θάνατο κατάματα, την εξακόντισαν στους ουρανούς και τα άστρα.

Όχι, ο Γιώργος και ο Μάνος, δεν αποτελούν πλέον μια παρελθούσα ανάμνηση, αλλά ανυψώθηκαν στο επίπεδο του Μύθου. Ζωντανά σύμβολα της πάλης για Επανάσταση και Αναγέννηση του Έθνους. Ελεύθεροι διαβάτες ανάμεσα σε δυο κόσμους, του Ενθάδε και του Επέκεινα, δίχως φραγμό στο διάβα τους, εξακολουθούν να δίνουν την δική τους μάχη από εκεί ψηλά, για την κατάκτηση των ουρανών, δίχως να αρνούνται την συμπαράσταση επί της γης. Ευθυτενείς, υπερήφανοι, με το χαμόγελο στα χείλη και με ζωτικότητα, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να θυσιαστούν για την Ιδέα. Έτσι απαιτούν από εκεί που είναι, να τους θυμόμαστε και να τους φέρνουμε στον νου μας όπως ακριβώς ήταν: στρατιώτες της Ελληνικής Επανάστασης. Φρουροί της Πίστεως, το χυμένο Αίμα των οποίων, έγινε το θεμέλιο για την οικοδόμηση της μελλοντικής Εθνικής Πολιτείας! Απτές ενσαρκώσεις της αξιωματικής αρχής: Το Αίμα των Ηρώων είναι πιο κοντά στον Θεό, από τις προσευχές των πιστών και τα μελάνια των σοφών!

Σήμερα πλήθος νέοι και νέες, τέκνα μιας ταπεινωμένης Πατρίδος παρελαύνουν απαιτώντας τα δίκαιά τους. Ελευθερία και Αξιοπρέπεια! Πια δεν τους είναι αρκετά τα πολύχρωμα λάβαρα, οι αφηρημένες ομολογίες πίστεως, τα εκκωφαντικά συνθήματα. Τώρα πια, τους αρκεί η παρουσία των δυο Αδελφών μας, οι πρωτοστατούσες ψυχές των οποίων παρελαύνουνε μαζί τους, δίνοντας τον ρυθμό της πορείας. Μια παρουσία που τους εμψυχώνει, τους παραδειγματίζει και τους θεριεύει. Κι αν κάποτε είχε κανείς αμφιβολία, σήμερα με βεβαιότητα δεν μπορούμε να ομιλούμε περί ενός απλού κόμματος, ούτε καν περί ενός τύποις συμβατικού πατριωτικού κινήματος με πρόταγμα μερικά ταπεινά πολιτικά αιτήματα, αλλά για κάτι πολύ ουσιαστικότερο και ανώτερο.

Μιλάμε για την γέννηση μιας Φρουράς! Μιας Φρουράς λίγων, εκλεκτών, μιας σχολής αδυσώπητου αγώνα μέχρι τέλους, εναντίον όποιου προσπαθεί να υπονομεύσει τα δίκαια, την πρόοδο και την ύπαρξη της Πατρίδος. Μιας Φρουράς απαρτιζόμενης από τους ανθρώπους μια γενιάς η οποία αποδεχόμενη το βάρος των ευθυνών που της εναπόθεσε το Πεπρωμένο, κηρύσσει την ένωση της με την Ιστορία. Μια γενιά που είναι έτοιμη να ατσαλωθεί και να αντισταθεί ενάντια στην οποιαδήποτε κακουχία και στο οποιοδήποτε πλήγμα, έτοιμη ακόμα και για την ύστατη Θυσία, μια προοπτική που δεν την τρομάζει, αντίθετα, της προσφέρει υπερηφάνεια και χαρά.

Διότι μέσω αυτής της δέσμευσης με τον Θάνατο, κατοχυρώνεται η έλευση ενός ελπιδοφόρου μέλλοντος έναντι του ζοφερού που αρμόζει στους αμέτοχους. Κατοχυρώνεται η Αθανασία, εν αντιθέσει με το ξέφτισμα και την λησμονιά που αρμόζει στους δειλούς. Κατοχυρώνεται η πραγματική Ζωή που βιώνεται μόνο από τους λίγους που μάχονται κόντρα στο ρεύμα, εν αντιθέσει με την χθαμαλή ψευτοεπιβίωση που διέπει τις πλαδαρές μάζες που κυνηγούν μια κενή καλοπέραση.

Από το Κίνημα γεννήθηκε λοιπόν μια Φρουρά. Η φρουρά μιας νέας γενιάς, που με σύμβολο τον Μάνο και τον Γιώργο ενωμένη, αποδέχθηκε την μοίρα και τον προορισμό της. Ακόμα και αν αυτός την οδηγεί μέσα από το έρεβος ενός εγκόσμιου Άδη, αυτή ατρόμητη και συντεταγμένη θα εξακολουθεί να βαδίζει! Μετά από μια επιτυχημένη κατάκτηση της κολάσεως η Φρουρά αυτή, με ατσαλένια ενότητα θα επιστρέψει για την Νίκη και θα θριαμβεύσει!