Μακριά από ακροδεξιές παγίδες… περήφανα και Εθνικιστικά

Σε πρώτο και βασικό επίπεδο ας δώσουμε μερικούς απλούς και προσιτούς ορισμούς σε έννοιες και λέξεις που ακούμε εδώ και πολύ καιρό και τώρα τελευταία αρκετά συχνά. Πατριωτισμός λοιπόν είναι το αγνό και αυθόρμητο συναίσθημα που νιώθει ένας άνθρωπος για την Πατρίδα που τον γέννησε, για τον τόπο στον οποίο ανήκει. To βασικό συστατικό δηλαδή του Πατριωτισμού είναι η έννοια της φιλοπατρίας. Η καταχρηστική και υποκριτική όμως χρήση και έκφραση αυτού του συναισθήματος του Πατριωτισμού “στοιχειοθετεί” και την αστική έκφανση & μορφή του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του αστικού “μαζικού” Πατριωτισμού είναι η συνήθεια να θυμόμαστε και να εκφράζουμε το “Πατριωτισμό” μας με στόμφο, βαρύγδουπες εκφράσεις και παχιά παχιά λόγια όταν λόγου χάρη θίγεται ένα εθνικό δίκαιο από την Τουρκία ή τα Σκόπια, αλλά μετά από τον τεχνητό ντόρο που έχουν προκαλέσει τα ΜΜΕ να το ξεχνάμε χωρίς να έχουμε πράξει ουσιαστικά τίποτα. Στο παρελθόν πολιτικά κόμμα και “σχηματισμοί” είχαν προσπαθήσει να καπηλευτούν το πατριωτικό αίσθημα των Ελλήνων αλλά και τον αστικό πατριωτισμό των “Νεοελλήνων” για μικροπολιτικούς και ψηφοθηρικούς σκοπούς με ευτυχή κατάληξη να πέσουν οι μάσκες τους και να φανερωθούν μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου.

Όταν όμως αυτό το αγνό αίσθημα του Πατριωτισμού (και όχι η αστική μορφή του) δεν μένει στάσιμο αλλά εξελίσσεται και ωριμάζει τότε αποκτά μια πλήρως συνειδητοποιημένη μορφή και μετουσιώνεται σε μια Ιδεολογία. Μια Ιδεολογία που υπηρετεί έναν απώτερο και Ιερό Σκοπό θέτοντας ως στόχο μακροπρόθεσμα και όχι βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα και το πράττει χωρίς να χρησιμοποιεί βαριά λόγια αλλά μέσω της πολιτικής δράσης και του αγώνα. Τότε είναι που ο Πατριωτισμός μεταβάλλεται πλέον σε Εθνικισμό. Αυτή η Ιδεολογία του Εθνικισμού όταν παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο πρότυπο για μια βιώσιμη Εθνικιστική Πολιτεία (και όχι ένα αστικό κράτος) στην οποία βασική πυλώνες της θα είναι οι έννοιες του Έθνους, της Φυλής, της Ιστορίας του Πολιτισμού, του κοινού αίματος με τους προγόνους και απογόνους μας και της Γης στην οποία κατοικεί η Φυλή μας, τότε η Ιδεολογία μετατρέπεται σε βιο-θεωρία και πολιτικό σύστημα, αυτό του Λαϊκού Εθνικισμού.

Όλα αυτά καταμαρτυρούν ότι ένας Εθνικιστής δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με την “ακροδεξιά” και τους ακροδεξιούς. Θα δυσκολευτούμε βέβαια πολύ να δώσουμε παρόμοιους ορισμούς στο τι είναι ακροδεξιά. Εάν επιχειρήσουμε μια ερμυνεία ετυμολογική, εφόσον δεξιός είναι ο (νεο)φιλελεύθερος, οι ακροδεξιοί είναι ακραίοι φιλελεύθεροι (σήμερα κάποιοι εξ αυτών δηλώνουν “Θατσεριστές”). Αυτοί, είναι υπέρ της ασύμμετρης ιδιωτικοποίησης των πάντων (Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, Οδικών δικτύων, Ενέργειας έως και του Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας) προς όφελος των ξένων και “Ελλήνων” πλουτοκρατών και του μεγάλου κεφαλαίου.

Βέβαια η επαφή με τους ακροδεξιούς καταμαρτυρά ανθρώπους χωρίς ιδεολογία, ανθρώπους γραφικούς, “φωνακλάδες”, φετιχιστές και ψυχαναγκαστικά γελοίους. Κύριο χαρακτηριστικό τους, σε ακολουθία με τα παραπάνω, είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι εκφράζουν τον αστικό Πατριωτισμό τους ως μέσο εκτόνωσης, επίδειξης και οργής και σε καμία περίπτωση δεν τον έχουν υιοθετήσει ως Ιδεολογία, κοσμοθεωρία και πολύ περισσότερο τρόπο ζωής. Δεν έχουν καμία επαφή με τον πολιτικό και κοινωνικό αγώνα και την πραγματική διάδοση των ιδεών τους (που στην ουσία δεν έχουν) αλλά εφησυχάζονται στον δύσκολο “αγώνα” από τον καναπέ, τις καφενειακές συζητήσεις και φυσικά το διαδίκτυο, ενώ οι πλέον τυχεροί μπορεί να φτάσουν έως και κάποιο βολικό τηλεοπτικό πάνελ (με μια φυσική ροπή προς την “trach TV”). Σε κάθε περίπτωση τα στοιχεία του κενού συντηρητισμού και του αστισμού κυριαρχούν στην νοοτροπία τέτοιων ανθρώπων με αποτέλεσμα συχνά να ταράσσονται από τον ριζοσπαστικό και επαναστατικό πυρήνα της Ιδεολογίας μας.

Ο ρόλος τους επί του πραγματικού και επί της ουσίας είναι τόσο γνωστός όσο και ύπουλος. Το επίσημο κράτος (κυβερνήσεις, κρατικοί αξιωματούχοι, κόμματα κτλ) και το παρακράτος (τρομοκρατία, ΜΚΟ κτλ) είναι ο εχθρός ο οποίος στέκεται ξεκάθαρα απέναντί μας. Από την άλλη, οι (ακρο)δεξιοί είναι ο εχθρός ο οποίος συχνά μπορεί να επιχειρήσει να σταθεί “δίπλα μας” και από εκεί να μας χτυπήσει “φιλικά” και με τον πιο μοχθηρό πάντα τρόπο. Πατριδοκάπηλοι και υποκριτές διαβρωμένοι από το σύστημα, εξυπηρετώντας το είτε το ξέρουν είτε όχι, πάντα τοποθετούνταν ως ανάχωμα του κατεστημένου για να εμποδίσουν, να καπηλευθούν και να ελέγξουν την ροπή του αληθινού πατριωτικού συναισθήματος προς την Εθνικιστική μας Ιδεολογία.

Για δεκαετίες το πολιτικό κατεστημένο επετύγχανε τον παραπάνω έλεγχο, ώσπου το Κίνημα της Χρυσής Αυγής κατάφερε να σπάσει τα αναχώματα και να αναδείξει τον Εθνικισμό ως μια υπολογίσιμη πολιτική δύναμη για πρώτη φορά στην μεταπολεμική Ελλάδα. Σήμερα, τρέμουν την επανάληψη αυτού του άθλου, με τους καρπούς της πρότερης νίκης ως ανώτερο σημείο εκκίνησης, και γι’ αυτό πληθαίνουν οι φωνές που αξιοποιούνται ως αναχώματα. Όμως, σε καιρούς κρίσης και ταραχής τα Εθνικά ένστικτα ενός λαού δύσκολα χαλιναγωγούνται.

Στα χρόνια που έρχονται οι εχθροί μας θα πρέπει να είναι τυχεροί σε κάθε νέα συγκυρία, σε κάθε ημέρα που περνά, εμείς από την άλλη θα χρειαστούμε μόλις μια ευκαιρία και έχουμε αποδείξει ότι γνωρίζουμε πως θα την αξιοποιήσουμε. Καθήκον μας λοιπόν σήμερα είναι η επιμονή και η προετοιμασία, μακριά από ακροδεξιές παγίδες… περήφανα και Εθνικιστικά!

Μέτωπο Νεολαίας – Τομέας Ιδεολογίας