Έλληνα, που θα ήσουν χωρίς εκείνον;
Είναι τέτοιες οι ημέρες αυτών των καιρών, που παρά την υποδούλωση και την αθλιότητα που μας έχουν καταντήσει εγχώριοι εντολοδόχοι και ξένα αφεντικά, μέσα από τον σύγχρονο Δούρειο Ίππο του μνημονίου, κάνοντας μια βόλτα στην γειτονιά θα δεις στα μπαλκόνια σημαίες Ελληνικές να κυματίζουν, στο συνοικιακό καφενείο τους συνταξιούχους να ανταλλάσσουν ιστορίες από ένδοξες μάχες του Ελληνισμού κατά την διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων ή κατά τον Μακεδονικό Αγώνα, ενώ στην πλατεία κάθε μικρής πόλης και χωριού θα βρεθείς μπροστά σε Νέους, να δίνουν το ραντεβού για εθνικά συλλαλητήρια, εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και πορείες.
Για εμάς τους Χρυσαυγίτες τέτοιες εικόνες είναι χαρμόσυνες και καλοδεχούμενες, πολύ παραπάνω όμως τέτοιες στιγμές καταλαβαίνουμε πως είμαστε το πιο υγιές κομμάτι του Έθνους, που χτυπάει μέσα του ο παλμός της Ιστορίας και της Ελλάδας! Τι μας έκανε, όμως, διαφορετικούς; Ποιός μας οδήγησε εμάς και εκατομμύρια πλέον άλλους Έλληνες να βγούμε στους δρόμους και να διεκδικήσουμε τα Δίκαια μας;
Το βλέμμα μου στρέφεται αφηρημένα καθώς σκέφτομαι και τα μάτια μου πέφτουν πάνω στο κάδρο που έχω στο κρεβάτι μου. Κοιτάζω τον Άνδρα που απεικονίζεται. Απλός και επιβλητικός, με ύφος καθημερινό, μα και τόσο ξεχωριστό, με σπιρτάδα στα μάτια και ένα πρόσωπο που λάμπει με ανεξήγητο τρόπο. Και από κάτω ένα όνομα : Νικόλαος Μιχαλολιάκος .
Και τότε όλα, ξαφνικά, παίρνουν μέσα στο κεφάλι μου μια σαφή πορεία.
Πού θα ήταν άραγε ο απλός Έλληνας, αν ο Άνδρας αυτός απουσίαζε; Και τι σημαίνει η παρουσία του για ένα ολόκληρο Έθνος;
Τι θα έκανες Έλληνα αν δεν υπήρχε ο Αρχηγός να σε καθοδηγεί; Ρητορικό το ερώτημα και πολλές οι εικόνες. Ραγιάς και ξενόδουλος θα ήσουνα, δεχόμενος κάθε σκληρό μέτρο λιτότητας και απάνθρωπης πολιτικής των «δανειστών» σου. Θα άφηνες την Κληρονομιά σου, την Γλώσσα σου και την Θρησκεία σου να εξαλειφθούν μέσα στην καθημερινότητα σου και θα ένιωθες ευτυχής και τυχερός γιατί έτσι θα «εκσυγχρονιζόσουν». Θα βούταγες την Ψυχή και την Αξιοπρέπεια σου στον βωμό του χρήματος και της καλοπέρασης, στον βούρκο της ανηθικότητας και της «πολιτικής ορθότητας». Θα ξεχνούσες τις ιστορίες που σε έμαθαν οι γονείς και οι παππούδες σου για Αξίες, για Ιδανικά και για Μάχες που κατέληγαν σε ποταμούς αίματος και σε Θυσίες.
Μα ποιές Θυσίες; Θα φοβόσουν να αντικρίσεις ακόμα και το αίμα που τυχόν θα έτρεχε από το χέρι σου σε κάποιον εργασιακό τραυματισμό. Στα παιδιά σου, που με απορία θα σε ρωτούσαν γιατί τα βιβλία άλλαξαν από την μια μέρα στην άλλη και γιατί η Ιστορία και η Ελληνική Γλώσσα έχουν πλέον λιγότερες ώρες διδασκαλίας, θα έλεγες πως πρέπει να συνταχθούν με τις νέες μεθόδους στο σχολείο και ότι τώρα τα νέα βιβλία είναι καλύτερα, γιατί μπορούν να τα καταλάβουν όλα τα παιδιά από όπου και αν είναι και πως πρέπει να ξεχάσουν την περίεργη ορθογραφία και τα πολλά ονόματα των Ελλήνων που έδιναν μάχες, γιατί αυτό θα ήταν επικίνδυνο να τους καλλιεργήσει τον ρατσισμό. Τι θα ήσουν Έλληνα; Θα ήσουν ένα άτομο όπως ακριβώς το θέλουν εκείνοι, που σκοπεύουν να υποτάξουν τα Έθνη και τις Πατρίδες και να μας κάνουν άτομα χωρίς εθνική συνείδηση, χωρίς γλώσσα και καταγωγή.
Η μοίρα, όμως, πριν από την καταστροφή σου, σου έδωσε μια τελευταία ευκαιρία να ξυπνήσεις από τον λήθαργο, ακολουθώντας αυτόν τον Αρχηγό. Τον γνωρίζεις καλά. Είναι Αυτός που εδώ και δεκαετίες, ενώ όλοι πίστευαν στην ψευδεπίγραφη ευημερία, έδινε τον Αγώνα τον καλό στον δρόμο της Αρετής, βλέποντας την πραγματικότητα πίσω από κάθε οφθαλμαπάτη. Είναι Εκείνος που τάραξε τα λιμνάζοντα νερά της πολιτικής ζωής του τόπου και έδωσε εκ νέου νόημα στον Λαϊκό Εθνικισμό, εμπνέοντας σε όλους τους συμπατριώτες μας την Εθνική Ιδέα. Είναι Αυτός που σε έμαθε Έλληνα να τιμάς τα Ίμια. Που σε έκανε να λες «Και του χρόνου στην Κωνσταντινούπολη». Που σου δίδαξε τι έγινε στον Πόντο και στην Μικρά Ασία. Που σου θύμισε την Θυσία λίγων εκατοντάδων Λακεδαιμονίων εναντίον των βαρβαρικών ορδών. Που σου άνοιξε τα μάτια και είπε τους κλέφτες με το όνομα τους. Που σε έκανε να αφήσεις τον καναπέ και να πάρεις μια ελληνική σημαία για να διαμαρτυρηθείς ενάντια στην ισλαμοποίηση της χώρας μας. Που σε ξεσήκωσε με τους πύρινους λόγους του να πας να διαδηλώσεις για την Μακεδονία μας. Που σε ενέπνευσε να βοηθήσεις τον άπορο συμπατριώτη σου για να έχει κάθε μέρα στο σπίτι του φαγητό για τα παιδιά του. Και αίμα αν χτυπήσει και το χρειαστεί.
Είναι Εκείνος που σε έκανε να δεις τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση. Έβαλε μπροστά από όλες αυτές τις πράξεις το Όνομα του. Και γι’ αυτό τον φυλάκισαν. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που ένιωσες έντρομος. Ότι είναι αδικία να οδηγείται ένας αθώος άνθρωπος στην φυλακή και ένα κόμπο αισθάνθηκες στο στομάχι σου. Είδες ότι τελικά δεν ζούμε σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο και βγήκες στον δρόμο να φωνάξεις για την άδικη δίωξη του, πανικόβλητος και αναστατωμένος. Εκείνος, όμως, κοίταξε το τέρας στα μάτια, με την ηρεμία που μόνο Αυτός μπορεί να έχει ακόμα και στις πιο άσχημες στιγμές. Δεν φοβήθηκε όπως εσύ. Εξάλλου, είχε φυλακιστεί ξανά. Και όπως και τις άλλες φορές, έτσι και αυτή έγινε ακόμα πιο δυνατός. Γι’ αυτό είναι ο Αρχηγός.
Αλήθεια Έλληνα, έχεις καταλάβει ποσά πραγματικά χρωστάς σε αυτόν τον Άνδρα; Σε ξύπνησε από τον βαθύ ύπνο της παγκοσμιοποίησης και της σήψης και σε έκανε να δεις τι πραγματικά είσαι και τι σου πρέπει. Δεν χρειάζονται ευχαριστίες. Το μόνο που χρειάζεται Έλληνα είναι να σταθείς ακριβώς από πίσω του. Να βαδίσεις στα βήματα του. Και με Αυτόν Πρωτοπόρο και Αρχηγό, να ελευθερώσεις επιτέλους την Ψυχή και την Πατρίδα σου.
Μαζί του Έλληνα, μέχρι την Νίκη!
Ζήτω Ο Αρχηγός!
