1821: Το Θαύμα του Κόσμου

Άφθαρτη είναι η ουσία της κληρονομιάς μας από την παλιγγενεσία του Έθνους μας την 25^η Μαρτίου έως σήμερα. Μια κληρονομιά που φώτιζε, φωτίζει και θα φωτίζει το Έθνος μας όσοι αιώνες κι αν περάσουν. Το ’21 που δίκαια ονομάστηκε «το θαύμα του κόσμου» παραμένει η μέγιστη ώρα του λαού μας! Έπειτα από μια σκλαβιά που κράτησε 368 χρόνια, οι Έλληνες άδραξαν τα άρματα σε μια πανίσχυρη αυτοκρατορία, αποφασισμένοι να πολεμήσουν έως το θάνατο για να αποκτήσουν την Εθνική τους ελευθερία.

Ο εχθρός τα είχε όλα: στρατούς, στόλους, χρήματα και τη νομιμότητα του κυρίαρχου, που η Ιερή Συμμαχία αποφάσισε στο συνέδριο της Βιέννης στα 1815. Οι ξεσηκωμένοι είχαν για μόνο αντιστάθμισμα την απελπισία του σκλάβου. Κι όμως νίκησαν, γράφοντας στις σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας λαμπρότατο κεφάλαιο.

Απόδειξαν για μιαν ακόμη φορά, πως κανένας λαός δεν μένει υπόδουλος όταν πάρει την υπέρτατη απόφαση να είναι ελεύθερος ή να πεθάνει. Από τα πρώτα χρόνια της δουλείας οι Έλληνες δεν έπαψαν ποτέ να προσδοκούν και να ελπίζουν πως θα ξημέρωνε η μέρα της λευτεριάς. Στην αρχή, τις ελπίδες τους αυτές εναπόθεσαν στους ξένους. Αυτό φαίνεται και από το γνωστό δημοτικό τραγούδι εκείνου του καιρού:

Ακόμα τουτ’ η άνοιξη
ραγιάδες, ραγιάδες,
τούτο το καλοκαίρι
καημένη Ρούμελη
όσο να ‘ρθει ο Μόσκοβος
ραγιάδες, ραγιάδες
να φέρει το σεφέρι
Μοριά και Ρούμελη.

Οι προσδοκίες τους όμως διαψεύστηκαν. Η Γαλλική Επανάσταση έκανε κάποιους Έλληνες των παροικιών να αναθαρρήσουν αλλά σύντομα φάνηκε ότι ήταν εντελώς άσχετη με τον Εθνικό πόθο του Γένους. Πολύ σκληρότερη πικρία έφεραν τα αποτυχημένα αλλά συνεχή επαναστατικά κινήματα, άλλοτε με την στήριξη της Ρωσίας κι άλλοτε με κάποιες πενιχρές δυνάμεις από την δύση. Ο Ελληνισμός πνιγόταν στο αίμα, οι ηγέτες του εκτελούνταν με τους πιο φρικτούς τρόπους και οι υποσχέσεις των ξένων δυνάμεων ξεχνιούνταν γρήγορα.

Οι Έλληνες μένανε σκλάβοι, αλλά μέσα από αυτές τις ηρωικές ήττες κράτησαν ζωντανό το όραμα μιας Ελεύθερης και Μεγάλης Ελλάδας. Συνειδητοποίησαν ακόμα τούτη τη μεγάλη αλήθεια: «Η λευτεριά δεν χαρίζεται, η λευτεριά καταχτιέται». Για να ξεκινήσει όμως η επανάσταση του 1821 υπήρξαν τρεις βασικές προϋποθέσεις: Στα χρόνια της σκλαβιάς οι υπόδουλοι Έλληνες απόχτησαν στρατιωτική δύναμη, που ήταν και η πρώτη βασική προϋπόθεση στον υπέρτατο αγώνα για τη λευτεριά τους. Αυτό έγινε με τους κλέφτες και τους αρματολούς, που δημιούργησαν χωρίς να το ξέρουν τις πιο διαλεχτές στρατιωτικές δυνάμεις του Έθνους, για τον πιο δύσκολο απ’ όλους τους πολέμους, τον κλεφτοπόλεμο.

«Μαγιά της λευτεριάς» ονομάζει τους κλέφτες ο Μακρυγιάννης. Ο λαός τους αγαπούσε, τους καμάρωνε, τους υποστήριζε, ήταν οι προστάτες του. Γι’ αυτό οι γονείς τη μεγαλύτερη ευχή που δίνανε στα παιδιά τους ήταν να βγούνε κλέφτες. Οι κλέφτες λέγανε: «Κάλλιο θάνατος χωρίς ντροπή, παρά ντροπή χωρίς θάνατο»! Η ζωή τους ήταν δύσκολη και τυραγνισμένη. «Οι κλέφτες είμαστε ελεύθεροι», λέει στη διήγησή του ο Κολοκοτρώνης, «αλλά τι ζωή τι άνθρωποι! Βασανισμένοι, αΐσκιωτοι, άγριοι εις τις σπηλιές, στα βουνά, εις τα χιόνια, σαν τα θηρία με τα οποία συζούσαμε».

Η δεύτερη προϋπόθεση για την επιτυχία της επανάστασης στάθηκε ο αξιόλογος εμπορικός στόλος εκείνης της εποχής, που αργότερα μετατράπηκε σε μια δύναμη πολεμική. Με τη καπατσοσύνη των θαλασσινών μας, όχι μονάχα μπόρεσε ν’ αντιβγεί στην τουρκική αρμάδα, αλλά και κατόρθωσε πολλές φορές να τη νικήσει, θαλασσοκρατώντας το Αιγαίο. «Θα ‘χουμε και γη και πατρίδα», προφήτεψε ο Κοραής, «όσο κατέχουμε διακόσια καράβια αρματωμένα». Εκείνα τα καράβια που στάθηκαν ο στόλος του ’21.

Η Τρίτη, τέλος, μέγιστη προϋπόθεση για την επιτυχία της επανάστασης, στάθηκε ο εθνικός διαφωτισμός, δηλαδή η ιδεολογική προπαρασκευή του Γένους. Κι αυτή η ιδεολογική προπαρασκευή ξεκινάει πρώτα από τα δημοτικά τραγούδια, που βγαλμένα μέσα από την καρδιά ανώνυμων ποιητών μίλαγαν με τρόπο μοναδικό στην καρδιά του λαού. Τον άξιο κλέφτη τον παρομοιάζουν με αετό. Συντρόφευαν τον ραγιά στον πόνο του, στη χαρά του, στους αγώνες του. Έκαναν πιο ευκολοβάσταχτη τη σκλαβιά του, καθώς τραγουδούσαν τη λεβεντιά του, τον πόθο του για λευτεριά, τους ήρωες του, την αγάπη του για τη ζωή και την περιφρόνησή του στον θάνατο. Τα δημοτικά τραγούδια σπείρανε τον σπόρο της λευτεριάς, που θα καρπίσει το ’21.

Τον δρόμο για τον διαφωτισμό του υπόδουλου γένους τον άνοιξε ένας καλόγερος, που κατεχόταν από έναν βαθύ, αληθινό και ζωντανό ανθρωπισμό. Ήταν ο παπα–δάσκαλος ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Γύριζε τα χωριά ακούραστος, με βροχές και χιόνια, και μίλαγε στους σκλαβωμένους για «το ποθούμενο», όπως ονόμαζε την επανάσταση, που θα ξεσκλάβωνε τον τόπο από τον Τούρκο. Συνάμα με τον λόγο του Θεού, δίδασκε τα φώτα στους σκλαβωμένους, προτρέποντάς τους να ανοίξουνε σχολεία. «Τα γράμματα είναι στολίδι του ανθρώπου», έλεγε, «και μόνο με τη βοήθεια των γραμμάτων θα μπορέσετε να καλυτερέψετε την τύχη σας». Μαρτυρικό ήτανε το τέλος του. Στάθηκε αληθινός νεομάρτυρας του Έθνους μας.

Κι ήρθε η ευλογημένη ώρα. Η ώρα της κήρυξης της επανάστασης. Από ευκολονόητη και ευγενική αντιζηλία, τα Καλάβρυτα, η Πάτρα και η Καλαμάτα διεκδικούν τα πρωτεία για την κήρυξη του εθνεγερτικού αγώνα. Είναι ιστορικά διαπιστωμένο ότι, από τις 21 Φεβρουαρίου έως τις 25 Μαρτίου 1821, η επανάσταση ξεκίνησε ταυτοχρόνως σε δεκαπέντε διαφορετικά μέρη, στην Μολδαβία και την Πελοπόννησο. Η τιμή για την έναρξη του αγώνα της Εθνεγερσίας ανήκει σε όλους τους Έλληνες, που, από την Άλωση έως το 1821 διαφωτίστηκαν, εργάστηκαν, αγωνίστηκαν, πολέμησαν, θυσιάστηκαν, μαρτύρησαν για την λευτεριά της Πατρίδας. Το ξεκίνημα όμως, θαρρώ, της επανάστασης, έγινε όταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας, πέρασε τον ποταμό Προύθο και κυκλοφόρησε την περίφημη εκείνη προκήρυξη: «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, η ώρα ήλθεν, άνδρες Έλληνες»!

Από ‘κει και πέρα η ανθρωπότητα παρακολούθησε θαμπωμένη το θαύμα που κατάφερε αυτός ο βασανισμένος λαός. Μεγάλοι και πολλοί οι ήρωες που διατέλεσαν κυριότεροι συντελεστές του θαύματος. Ήρωες λαϊκοί, στο τετραβάγγελο της Ρωμιοσύνης, ο Κολοκοτρώνης, ο Παπαφλέσσας, ο Διάκος, ο Ρήγας και πλήθος άλλοι. Μορφές δικές μας που κάθε μέρα μας αγναντεύουν μέσα από τα καφετιά τους κάδρα, και μας γνέφουν με τα σημάδια της ζωής τους, μαθαίνοντάς μας «από πρώτο χέρι» της πατρίδας μας τις ομορφιές. Τόποι λευτεριάς τα Δερβενάκια, της Γραβιάς το χάνι, η Τριπολιτσά, το Κούγκι, το Αρκάδι, η Αγία Λαύρα, το Μεσολόγγι, το Ναυαρίνο, τόποι δικοί μας, φράχτες της ζωής μας, πηγάδια τρίσβαθα, πηγές με αίμα και νερό. Δικός μας και ο Διγενής και οι παλιοί θρύλοι. Δικοί μας σαν το σταρένιο ψωμί στο χαμηλό τραπέζι.

Ενδεικτικά μόνον, αρχίζοντας από το Μοριά ξεχωρίζουμε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Το μεγάλο του παράστημα, η στεντόρεια φωνή του, η παράξενη φορεσιά του, το αξίωμά του στον στρατό μεγάλου πολιτισμένου κράτους, η φήμη του παρελθόντος του, το γόητρο του ονόματός του, που ψαλλόταν στα τραγούδια, το φωτεινό του μυαλό, η στρατηγική του οξυδέρκεια κατάχτησαν την ψυχή του λαού, που ήξερε να τον ενθαρρύνει και να τον εμπνέει όσο κανείς άλλος. Ο Κολοκοτρώνης πέρασε στην ιστορία ως ο θρυλικός Γέρος του Μοριά.

Ό,τι ήταν για το Μοριά ο Κολοκοτρώνης στάθηκε για τη Ρούμελη ο Καραϊσκάκης. Ορμητικός ως την αποκοτιά, δεν ξέρει τι θα πει κίνδυνος μήτε φόβος. Χυνόταν πρώτος στον εχθρό, παρασύροντας με το παράδειγμά του κι αυτούς τους κιοτήδες. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του ήταν δύσκολα και κατατρεγμένα. Από μικρός βρίσκεται κλέφτης στα βουνά, πρωτοπαλίκαρο του Κατσαντώνη, Τζοανταραίος του Αλήπασα, σωτήρας του Έθνους στην πολύκροτη εκστρατεία του στη Ρούμελη. Ήταν η μεγαλύτερη, ίσως, στρατιωτική ιδιοφυία του ’21. Άρρωστος, ακαταπόνητος, γενναίος, υψώθηκε σύμβολο λεβεντιάς και θυσίας. «Αχιλλέας της Ρωμιοσύνης» τον ονομάζει ο Παλαμάς.

Μακρύς στάθηκε ο δρόμος του αγώνα. Το σύνθημα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ» εκφράζει την ασυμβίβαστη αγωνιστική θέληση εκείνης της γενιάς του ’21. Πίσω από αυτούς τους αγωνιστές ήταν η κόλαση της σκλαβιάς και μπροστά τους η πύρινη τάφρος του πολέμου. Δεν τους απέμενε άλλο, παρά να τη διαβούν. Και τη διάβηκαν στέλνοντας το διαχρονικό μήνυμα «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία», στις νεότερες γενιές.

Κι εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες που ζούμε κάτω από τη σκλαβιά της Νέας Παγκόσμιας Τάξης των Αμερικανοσιωνιστών και των ντόπιων υποτακτικών τους, τι κάνουμε; «Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα»; Όχι βέβαια! Και μόνοι και μετά πολλών, όσοι αισθανόμαστε πραγματικά την κληρονομιά του ’21, δίνουμε τις δικές μας μάχες για να ανατείλει επιτέλους στον ευλογημένο τούτο τόπο η Χρυσή Αυγή του Ελληνισμού. Γιατί ο Αγώνας που ξεκίνησε 200 χρόνια πριν, δεν τέλειωσε ακόμα!

Μέτωπο Νεολαίας – Τομέας Ιστορίας