Κύπρος 1974: Από την Επανάσταση της 15ης Ιουλίου στην προδοσία της Μεταπολίτευσης
Περισσότερο από μισό αιώνα πριν, σαν σήμερα στις 15 Ιουλίου του 1974 εκδηλώνεται η απόπειρα ανατροπής του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Μακαρίου του Τρίτου, σε μια «πραξικοπηματική» ενέργεια σύμφωνα με τους δημοκράτες, η οποία όμως για τους Ενωτικούς αποτέλεσε Επανάσταση. Την ίδια ημέρα ορκίζεται Πρόεδρος ο βετεράνος αγωνιστής της ΕΟΚΑ και δημοσιογράφος Νίκος Σαμψών, ο οποίος υπήρξε ένας αληθινά σπουδαίος Έλληνας πολεμιστής. Ακόμη μέχρι σήμερα, η καθεστωτική ιστορία είναι ανίκανη να κρίνει αντικειμενικά τις αιτίες που οδήγησαν στο στρατιωτικό αυτό Κίνημα, να αξιολογήσει ορθά τα αποτελέσματά του, αλλά και να ιχνηλατήσει επαρκώς τις εξωγενείς δυνάμεις που παρενέβησαν με ποικίλους τρόπους στα εσωτερικά της Κύπρου.
Μια θνησιγενής Δημοκρατία, έρμαιο στα χέρια ενός μισέλληνα Αρχιεπίσκοπου
Κάποια χρόνια πριν, στις 16 Αυγούστου του 1960, ανακηρύσσεται η «ανεξαρτησία» της Κύπρου από το Ηνωμένο Βασίλειο, επί τη βάσει των άκρως προδοτικών συμφωνιών Ζυρίχης–Λονδίνου. Ενώ ο Κυπριακός Ελληνισμός είχε πολεμήσει για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, το δίκαιό του αίτημα αγνοήθηκε για διάφορους λόγους. Το λεγόμενο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης είναι στοιχείο, ακόμα και του – παντελώς ανυπόληπτου για εμάς τους Έλληνες Εθνικιστές – Διεθνούς Δικαίου, και βασίζεται στην αρχή του one man–one vote (ένας άνθρωπος–μια ψήφος). Έτσι, ασχέτως του γεγονότος ότι οι Έλληνες ήταν η συντριπτική πλειονότητα τότε στην νήσο, δόθηκαν υπερπρονόμια στους Τούρκους, σε βαθμό που καταπατούνταν βασικές ελευθερίες και δικαιώματα για την ευρύτατη, ελληνόψυχη λαϊκή μάζα της Κύπρου.
Πρώτος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας εκλέγεται ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ο Τρίτος. Ήδη από τις πρώτες μέρες ζωής του νεοσύστατου κράτους, τα προβλήματα που δημιουργούσαν οι Τούρκοι διαφαίνονται πρόδηλα, και συν τω χρόνω πληθαίνουν. Επί παραδείγματι, δίχως προϋπολογισμό για τρία χρόνια, ο Τούρκος αντιπρόεδρος ασκούσε veto σε κάθε απόφαση. Τον Ιούλιο του 1963 ο Μακάριος εκδηλώνει την πρόθεση για τροποποίηση δεκατριών σημείων του Συντάγματος, ούτως ώστε το κράτος να γίνει περισσότερο «λειτουργικό». Από τον Οκτώβριο του ιδίου έτους ξεκινούν οι επίσημες διαβουλεύσεις, αλλά και παράλληλα αντιδράσεις από τους θρασείς Τούρκους. Λόγω της συνταγματικής αυτής κρίσης, και με αφορμή έναν έλεγχο της αστυνομίας σε αυτοκίνητο που επενέβαιναν Τούρκοι, τα Χριστούγεννα του ιδίου έτους ξεκινάνε αιματηρά επεισόδια. Το αποτέλεσμα των επεισοδίων ήταν να παραιτηθούν όλοι οι Τούρκοι κρατικοί αξιωματούχοι από τις θέσεις τους (Αντιπρόεδρος, υπουργοί, βουλευτές, δημόσιοι υπάλληλοι), στρατιωτικοί, αστυνομικοί κ.α. Ταυτόχρονα, η πλειονότητα των Τούρκων εγκαταλείπει τα μικτά χωριά και εγκαθίσταται παράνομα σε αμιγώς Τουρκικούς θύλακες με δική τους διοικητική οργάνωση, δικό τους στρατό, δική τους αστυνομία. Επομένως, οι Τούρκοι έως το 1964 είχαν παραιτηθεί αυτοβούλως από την πολιτική ζωή της χώρας, και είχαν δημιουργήσει δεκάδες άτυπα «κρατίδια» εντός της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Την ίδια περίοδο ξεκινάει ένα πρωτοφανές κύμα βίας από τους πραιτοριανούς του Μακαρίου προς όλους όσους ποθούσαν την Ένωση. Η Ενωτική Παράταξη έμελλε να έρθει αντιμέτωπη με φυλακίσεις, βασανισμούς, παρενοχλήσεις, δολοφονίες, απολύσεις και λοιπές κακουχίες. Το 1965 ο Μακάριος αρνείται να διεξάγει βουλευτικές εκλογές και αντισυνταγματικά παραμένει η Βουλή με την ίδια σύσταση έως το 1970. Την νομιμότητα της απόφασής του προάσπισε μια Βουλή η οποία ήταν ελεγχόμενη από αυτόν, και ψήφιζε κάθε χρόνο νόμο για παράταση των εκλογών. Το 1968 στις προεδρικές εκλογές ανθυποψήφιος του Μακαρίου εκ μέρους της Ενωτικής Παράταξης κατέρχεται ο Τάκης Ευδόκας. Προπηλακισμοί, άγριες αποδοκιμασίες και επιθέσεις ήταν η απάντηση από αστυνομικούς και δημοσίους υπαλλήλους του Μακαρίου! Υπήρξαν ακόμη καταγγελίες για απειλές της Αστυνομίας προς τους ψηφοφόρους, για εξαφάνιση καλπών αλλά και για αλλαγή ψήφων. Ο Μακάριος εκλέγεται πανηγυρικά πρόεδρος.
Το 1971 κατέρχεται στην Κύπρο ο Αρχηγός Γεώργιος Γρίβας και ιδρύει την ΕΟΚΑ Β’, η οποία στελεχώνεται κυρίως από βετεράνους της ΕΟΚΑ, αλλά και από νεολαίους. Στόχευση της λαμπρής αυτής εθνικιστικής οργάνωσης, αποτελούσε η άσκηση πιέσεων προς τον Μακάριο, ούτως ώστε να ξεκινήσει η πορεία για τον μεγάλο σκοπό, για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ο Γρίβας ζητάει από τον Μακάριο την διεξαγωγή εκλογών, με μόνο όρο το να υπάρχουν εκλογικοί αντιπρόσωποι και από τις δυο παρατάξεις στα εκλογικά κέντρα, κάτι που ο Μακάριος αρνείται. Η επί μια δεκαετία καταπιεσμένη Ενωτική Παράταξη, με αιχμή του δόρατος την ΕΟΚΑ Β’ ανταπαντά στην κρατική βία. Τον Ιανουάριο του 1974 ο Γρίβας πεθαίνει, δίχως να έχει διορίσει τον επόμενο Αρχηγό της οργάνωσης. Συνεπώς, μετά τον θάνατό του το ένοπλο Κίνημα μένει ακυβέρνητο και επέρχονται διασπάσεις.
15η Ιουλίου: Πραξικόπημα, Κίνημα ή Επανάσταση;
Υπάρχει παρ’ όλα αυτά και ένας ιστορικός αντίλογος, σύμφωνα με τον οποίον η Επανάσταση της 15ης Ιουλίου του 1974 είχε οργανωθεί χρόνια πριν. Αυτή η θεωρία θέτει ως «κορμό» της, τον ισχυρισμό πως τόσο οι Έλληνες Κινηματίες, όσο και οι Τούρκοι εισβολείς, αποτελούσαν αμφότεροι «όργανα» των μυστικών υπηρεσιών, αλλά και της διεθνούς διπλωματίας του Δυτικού Αγγλοσαξονικού συνασπισμού. Ήδη μετά το Αντικίνημα της 13ης Δεκεμβρίου του 1967 στην Ελλάδα, ο προδότης Καραμανλής «διαβεβαιώνει» τον δειλό Βασιλέα Κωνσταντίνο Β’, πως θα επισυμβεί ένα τραγικό συμβάν για τον Ελληνισμό, και θα επιστρέψουν οι ίδιοι στην εξουσία. Αξίζει να σημειωθεί πως ο συγκεκριμένος λιπόψυχος Βασιλέας, σε προγενέστερο χρόνο είχε αρνηθεί την στρατιωτική συνδρομή της Ελλάδος στην Κύπρο όταν αυτή του ζητήθηκε, «δικαιολογούμενος» πως η Ελλάδα αποτελεί ξεχωριστό κράτος από την Κύπρο και ότι δεν θα ενέπλεκε την χώρα «του» σε σύγκρουση για λογαριασμό τρίτων!
Θρυλείται επίσης πως στο Παρίσι, στην οικία του εκδότη Πάνου Κόκκα σε συνάντηση που είχε ο Μακάριος, ο Ετζεβίτ και ο Καραμανλής αποφασίζουν από κοινού την οργάνωση του «πραξικοπήματος», μια πληροφορία πάντως η οποία παραμένει ανεπιβεβαίωτη ιστορικά. Σε συνέχεια αυτού του συλλογισμού, φέρεται να ικανοποιούνται οι δυνάστες Αμερικάνοι, οι οποίοι γνώριζαν πλέον ότι θα σταματήσουν οι τριγμοί στην νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, η «εγγυήτρια δύναμη» Αγγλία, διότι μέσω του διαμελισμού της Κύπρου παγιώνονται οι βάσεις της, ο μητραλοίας Καραμανλής, διότι έμελλε να επιστρέψει στην εξουσία σαν «ήρωας», αλλά και ο τότε Τούρκος πρωθυπουργός Ετζεβίτ, λόγω της δημιουργίας πολεμικών «τετελεσμένων» στην Κύπρο. Μέχρι και η Σοβιετική Ένωση (η οποία σαφώς και δεν ευθύνεται για τα γεγονότα στον βαθμό που η αισχύνη βαραίνει τον περίφημο δυτικό «ελεύθερο κόσμο»), μια δύναμη φαινομενικά άσχετη με τα πολιτικά τεκταινόμενα στο νησί της Αφροδίτης, στήριξε την εισβολή των βαρβάρων και έδωσε το «πράσινο φως» μέσω του δικού της πρακτορείου ειδήσεων «TASS», το οποίο αναφερόταν σε «ηρωικές τούρκικες ένοπλες δυνάμεις (που) έκαναν επιτυχημένη απόβαση»!
Ανάλογα με τις εκάστοτε πολιτικές σκοπιμότητες της εποχής, τις επιδιώξεις των λεγόμενων Μεγάλων Δυνάμεων, αλλά και των εγχώριων απολογητών της σαπρής Μεταπολίτευσης, η κίνηση ανατροπής μιας ξεκάθαρα προδοτικής Μακαριακής εξουσίας λοιδορήθηκε βάναυσα από τα ενδοτικά σκύβαλα της Δημοκρατίας.
Κορύφωση της σύγκρουσης μεταξύ Ενωτικών και Μακαρίου
Ο Μακάριος από την άλλη, επιθυμούσε να βρει ένα «πάτημα» για να εξουδετερώσει την Ενωτική Παράταξη, και να κερδίσει την εύνοια των Αμερικανών, παρά το προσωνύμιο «Κάστρο της Μεσογείου» που του είχε αποδοθεί, αλλά και την συσχέτιση με το λεγόμενο Κίνημα των Αδέσμευτων. Στις 1 Ιουλίου του 1974 εξάλλου, και ενώ οι Τούρκοι καραδοκούν, λαμβάνει μια αψυχολόγητη απόφαση και διατάσσει την αποχώρηση των Ελλαδιτών Αξιωματικών από την Κύπρο! Σε δισέλιδη επιστολή του προς τον τότε Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, τον ελεεινό προδότη Φαίδωνα Γκιζίκη, ζητούσε την εντός είκοσι ημερών αποχώρηση εξακοσίων Ελλήνων Αξιωματικών της Εθνικής Φρουράς, αλλά και την μείωση της στρατιωτικής θητείας στην Κύπρο στους 14 μήνες. Είναι γνωστό επίσης ότι επεξεργαζόταν σχέδιο οριστικής διάλυσης της Εθνικής Φρουράς, και αντικατάστασής της από την Αστυνομία, το Εφεδρικό, αλλά και μια ομάδα χιλίων ένοπλων ΑΚΕΛικών (ήτοι Κυπρίων κομμουνιστών)!
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός, πως ο Μακάριος με την εκδήλωση της Επανάστασης (της οποίας η επιτέλεση είχε αποφασιστεί από τον τότε σκιώδη δικτάτορα της Ελλάδος Δημήτρη Ιωαννίδη, από κοινού με τους Αρχηγούς των Ενόπλων Δυνάμεων), εξαφανίστηκε και επέστρεψε στην Κύπρο πέντε μήνες αργότερα. Ενόσω η Κύπρος περνούσε πρωτοφανή κρίση, υπομένουσα τις δύο Τουρκικές εισβολές, αυτός τριγύριζε στην Νέα Υόρκη. Χαρακτηριστικό του δοσιλογισμού του «ανδρός», είναι το παρατιθέμενο απόσπασμα από το διάγγελμα του Μακαρίου στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών μετά το Κίνημα της 15ης Ιουλίου:
«Το στρατιωτικόν καθεστώς της Ελλάδος έχει κραυγαλέως παραβιάσει την ανεξαρτησίαν της Κύπρου»… Όπως εξελίχθησαν τα πράγματα, θεωρώ τον κίνδυνον εκ της Τουρκίας μικρότερον παρά τον κίνδυνον εκ μέρους των (σ. σ. εννοεί τους Έλληνες Αξιωματικούς) και απεδείχθη ότι οι φόβοι μου εδικαιώθησαν… Καθώς ήδη έχω δηλώσει, τα γεγονότα εις Κύπρον δεν αποτελούν εσωτερικήν υπόθεσιν των Ελλήνων της Κύπρου, οι Τούρκοι της Κύπρου επηρεάζονται επίσης. Το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας είναι μια εισβολή και εκ των συνεπειών της θα υποφέρει όλος ο λαός της Κύπρου, αμφότεροι Έλληνες και Τούρκοι.».
Βασικός στόχος της Επανάστασης ήταν η κατάληψη του Προεδρικού Μεγάρου και ο θάνατος του Μακαρίου. Την επιχείρηση κατάληψης ανέλαβε ο Συνταγματάρχης των καταδρομών Κωνσταντίνος Κομπόκης, ο οποίος καταθέτοντας αργότερα στην Βουλή αναφορικά με τον περίφημο Φάκελο της Κύπρου, είχε δηλώσει πως είχε λάβει εντολή από τον Ιωαννίδη να αφήσει τον Μακάριο να διαφύγει! Και αυτό ακριβώς συνέβη, καθώς ο Μακάριος έφυγε σώος και αβλαβής. Η Αθήνα αναζητούσε πρόσωπο με πολιτικό κύρος για να αναλάβει πρόεδρος στην Λευκωσία, και πολλοί «επιφανείς» της εποχής αρνήθηκαν. Εν τέλει ανέλαβε ο φλογερός πατριώτης Σαμψών, ο οποίος αποτελούσε «κόκκινο πανί» για τους Τούρκους ήδη από τις αιματηρές διακοινοτικές συμπλοκές της δεκαετίας του ’60.
Συγκλονιστικά τεκμήρια του καλοκαιριού εκείνου μπορούν οι αναγνώστες να διαβάσουν και στο, απόλυτα σχετιζόμενο με τα γεγονότα της εποχής, ιστορικό έργο του εμβληματικού Αρχηγού του Ελληνικού Εθνικιστικού Κινήματος, Νικολάου Μιχαλολιάκου. Στο βιβλίο του υπό τον τίτλο «Ημερολόγιο Φυλακών Δ’: Μια Νύχτα του Ιούλη του 1974 – Η Μεταπολίτευση από την άλλη πλευρά του λόφου», ο Συναγωνιστής αποτυπώνει γλαφυρά την μοιραία διχοτομία ενός Έθνους, το οποίο βίωνε ημέρες ζοφερές, ως προπομπός της εγκαθίδρυσης ενός διεφθαρμένου συστήματος μιας βδελυρής κομματοκρατίας: «Κεριά και πανηγυρισμοί στην λεωφόρο Πανεπιστημίου και στην Λευκωσία Ναπάλμ και σαν λαμπάδες αναστάσιμες να καίγονται Ελληνόπουλα φορώντας το τίμιο χακί. Αφίσες κομμάτων τα λάβαρα στην άρρωστη καρδιά της χώρας, την νέα Βαβυλώνα, την Αθήνα. Σημάδια από σφαίρες και όλμους γεμάτοι οι τοίχοι της Κερύνειας, της Μόρφου και της Αμμοχώστου.».
Πεθαίνοντας στο καυτό λιοπύρι για την Ελληνικότητα της Κύπρου
Παρά την γενναία αντίσταση στην εισβολή του Αττίλα στις 20 Ιουλίου από τα όμαιμα αδέλφια μας στην μαρτυρική Κύπρο, όπου οι ηρωικοί Ακρίτες του Ελληνισμού καταφέρνουν να καθαρίσουν σχεδόν ολόκληρο το νησί από τις εστίες των αλλογενών εισβολέων, η ελλαδική κυβέρνηση δεν αποστέλλει καμία στρατιωτική βοήθεια, αποδεικνύοντας την πλήρη ψυχική και πνευματική της ανεπάρκεια να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Η βραχύβια Ελληνοκυπριακή κυβέρνηση από την άλλη, αντιμετωπίζει επιτυχώς την αποβίβαση των μιαρών Τούρκων εις ό, τι αφορά την πρώτη φάση της εισβολής. Οι άλλες δυνάμεις της νήσου (Εφεδρικό, αριστερά, αλλά και παραστρατιωτικές ομάδες πιστές στον Μακάριο και τον Λυσσαρίδη) δεν έπραξαν τίποτε, καθώς είδαν στην εισβολή των Αγαρηνών την «ευκαιρία» να καταπέσει η κατ’ αυτούς «Χουντική πραξικοπηματική» εξουσία, και να επιστρέψει ο παποκαίσαρας Μακάριος!
Η συμπαιγνία των αρχιπροδοτών Καραμανλή, Αβέρωφ και Μακαρίου, οι ανάμειξη των υποτιθέμενων «προστατών» μας (Αγγλία, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, ΟΗΕ) αλλά και σκοτεινών παραγόντων του παρασκηνίου όπως ο Ιουδαίος Henry Kissinger, υπέγραψαν την τραγωδία της απώλειας σημαντικού κομματιού της νήσου από τους Τούρκους. Η εγκληματική αφέλεια του Ταξίαρχου Ιωαννίδη επίσης, ο οποίος παρά την εντολή του για διεξαγωγή πολέμου (η οποία δεν εισακούστηκε και δεν εκτελέστηκε από την άκρως προδοτική ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων), πίστεψε στις κίβδηλες υποσχέσεις των διαχρονικά μισελλήνων ΑμερικανοΝΑΤΟϊκών περί δήθεν «ευόδωσης» των Ενωτικών σχεδιασμών, φέρει το δικό του σημαντικό μερίδιο ευθύνης σε αυτό το εθνικό έγκλημα που συντελέστηκε το θέρος του 1974.
Πιστοί στο ζωογόνο μας όραμα για μια Μεγάλη Ελλάδα σε μια Ελεύθερη Ευρώπη, για μια σύγχρονη επαναφορά της Μεγάλης Ιδέας στο προσκήνιο μιας καθάρια Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, αλλά και για την διεκδίκηση του διαχρονικά απαραίτητου για την Φυλή μας ζωτικού χώρου, οι Έλληνες Εθνικιστές της Χρυσής Αυγής τιμούμε όσους πάλεψαν για να μείνει όρθιος ο Ελληνισμός της νήσου της Αφροδίτης. Κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ στον Νικόλαο Σαμψών και στα παλληκάρια της ΕΟΚΑ Β’, στην ΕΛΔΥΚ, αλλά και σε σημαντικό τμήμα της Εθνικής Φρουράς, οι οποίοι σήκωσαν το βάρος της άμυνας του Πατρίου εδάφους, καθ’ όλη την διάρκεια των πολεμικών αναμετρήσεων από τα μέσα Ιουλίου, έως και τα μέσα Αυγούστου του 1974. Φτύνουμε επίσης κατάμουτρα όλον αυτό τον δημοκρατικό αντιεθνικιστικό εσμό ο οποίος «τιμάει» τους προδότες σαν «ήρωες» και λασπολογεί εις βάρος των αληθινών Ηρώων», απορρίπτουμε όλον αυτό τον συρφετό που προωθεί την εθνοκτόνα φρεναπάτη της «ελληνοτουρκικής φιλίας», όπως επίσης και το επαίσχυντο «Η Κύπρος κείται μακράν» της ανέκαθεν ξενόδουλης ελλαδικής Δεξιάς, η οποία διακηρύσσει το «ανήκομεν εις την Δύσιν». Εμείς, σε πλήρη αντιδιαστολή με όλες αυτές τις πολιτικές βδέλλες του καθεστώτος, διακηρύσσουμε υπερήφανα το δόγμα «Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ». Και ασφαλώς για εμάς, η Ελλάδα των ονείρων μας δεν περιορίζεται από τα προσωρινά κρατικά σύνορα ενός καχεκτικού ελλαδικού κρατιδίου, αποικίας των ξένων που επιβουλεύονται την Γη μας.
Ως εν δυνάμει συνεχιστές του έργου αυτών των σπουδαίων, ερασιθάνατων Ελλήνων μαχητών, αλλά και ως ενεργοί ιδεολόγοι ακτιβιστές, παραμένουμε στις επάλξεις και προσμένουμε την Ιερή εκείνη στιγμή της εκπλήρωσης των εθνικών μας πόθων. Είθε η Συμπαντική Θεϊκή Πρόνοια να μας αξιώσει να είμαστε εκείνη η Γενιά, η οποία θα παραδώσει στα παιδιά της μια μεγάλη Ελληνική Πατρίδα, η οποία θα εκτείνεται από τα καταγάλανα ακρογιάλια του Ριζοκαρπάσου στην Ανατολική Μεσόγειο, έως την ευλογημένη μα λησμονημένη – και ευρισκόμενη προσωρινά στην υπό κατεχόμενη Βόρειο Ήπειρο – Επίδαμνο!
Μέτωπο Νεολαίας – Τομέας Ιστορίας
