Acca Larentia: ο Αγώνας είναι ωραίος ακόμη κι όταν πεθαίνεις

Την δεκαετία του ’70 ολόκληρη η Ευρώπη βίωνε μια ακόμα ταραχώδη περίοδο. Μια χώρα στην οποία οι αντιπαραθέσεις διαδέχονταν η μία την άλλη ήταν η Ιταλία. Μια δεκαετία έντασης και βίας που ξεκίνησε από τα τέλη της δεκαετίας του ’60, με την σφαγή της Piazza Fontana στο Μιλάνο, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80, με την σφαγή στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια. Η εποχή αυτή έχει καταγραφεί στην πολιτική ιστορία με την ονομασία «Μολυβένια Χρόνια» («Anni di Piombo»), καθώς όσο εύκολα κυκλοφορούσαν τα πολιτικά έντυπα στις διάφορες οργανώσεις, εξίσου εύκολα έβρισκε κανείς και όπλα μέσα σε αυτές.

Οι πορείες και οι διαδηλώσεις, ήταν καθημερινό φαινόμενο, ενώ οι πλατείες και οι δρόμοι των μεγάλων πόλεων είχαν μετατραπεί σε εμπόλεμες ζώνες εξαιτίας των συγκρούσεων μεταξύ διαδηλωτών με την αστυνομία, καθώς και μεταξύ αριστερών και εθνικιστών. Κατά την διάρκεια των «Μολυβένιων Χρόνων» πραγματοποιήθηκαν δεκάδες βομβιστικές επιθέσεις, εκατοντάδες ένοπλες συγκρούσεις αριστερών με την αστυνομία, δολοφονίες πολιτικών προσώπων, δικαστών, κομματικών στελεχών και αθώων πολιτών. Το σύνθημα που κυριαρχούσε στους κύκλους των αριστερών ήταν: «Uccidere un fascista non e’ reato» («το να σκοτώνεις έναν φασίστα δεν είναι έγκλημα»).

Στις αρχές της δεκαετίας το ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα ήταν πανίσχυρο. Τα ποσοστά που λάμβανε στις εκλογές άγγιζαν το 35%, ενώ ξεπερνούσαν το 50% σε πολλές περιοχές, ειδικά στην Βόρεια Ιταλία. Πρωταγωνιστικό ρόλο ενάντια στις επιθέσεις των κομμουνιστών, και ενάντια στην ευρύτερη επιχείρηση τρομοκράτησης των εθνικιστών, έπαιξε το MSI (Movimento Sociale Italiano, Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα) του οποίου Γενικός Γραμματέας ήταν τότε ο Giorgio Almirante, η FdG (Fronte della Gioventu, Μέτωπο Νεολαίας) και η FUAN (Fronte Universitaria di Azione Nazionale, Πανεπιστημιακό Μέτωπο Εθνικής Δράσης), με το οποίο αρκετά στελέχη και μέλη του ΕΣΕΣΙ (Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας) είχαν επαφές, σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο. Οι συγκρούσεις μεταξύ των αντιπάλων στρατοπέδων, των εθνικιστών του MSI και των κομμουνιστών, ήταν σφοδρές και πολλές φορές αιματηρές.

Ήταν στις 28 Δεκεμβρίου 1977 όταν εκτελέστηκε μπροστά από το σπίτι του από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες ο 31χρονος εθνικιστής Angelo Pistolesi, μέλος του MSI, πατέρας δυο παιδιών. Όλα προμήνυαν μια ακόμη περίοδο σκληρής και έντονης αντιπαράθεσης με τους αριστερούς τρομοκράτες.

Δέκα ημέρες αργότερα, μια τέτοια μάχη δόθηκε στην Ρώμη στις 7 Ιανουαρίου 1978. Λίγο πριν τις 6 το απόγευμα, μια ομάδα νεολαίων «Μισίνων» (από τα αρχικά του MSI) έφυγαν από τα τοπικά γραφεία του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος που βρίσκονταν επί της οδού Acca Larentia στην περιοχή Tuscolano της Ρώμης για να διανείμουν φυλλάδια στην περιοχή Prati, στην οδό Ottaviano για την επερχόμενη συναυλία του εθνικιστικού συγκροτήματος Amici del Vento. Στην εκεί τοπική οργάνωση τρία χρόνια νωρίτερα είχε δολοφονηθεί και πάλι από αριστερούς, ο Έλληνας Εθνικιστής φοιτητής και μέλος του ΕΣΕΣΙ, Μίκης Μάντακας.

Στα γραφεία παρέμειναν πέντε εθνικιστές και ήταν οι: Bigonzetti, Ciavatta, d’ Audino, Segneri και Lupini. Μετά τις 6:20μμ η ομάδα των πέντε μελών της νεολαίας που είχαν μείνει στην τοπική αποφασίζει να μεταβεί στο Prati για να συμμετάσχει στην δράση. Κλείνοντας τα γραφεία και βγαίνοντας στον δρόμο, δέχεται καταιγισμό πυρών από αυτόματα πολεμικά όπλα τύπου Scorpion και πυροβόλα όπλα p38, από ομάδα πέντε–έξι ενόπλων οι οποίοι πλησιάζοντας τα γραφεία, βάλλουν αδιάκοπα εναντίον των εθνικιστών. Ο 20χρονος φοιτητής Franco Bigonzetti σκοτώνεται επί τόπου, δεχόμενος πυρά στο κεφάλι.

Ο Vincenzo Segneri παρόλο που τραυματίστηκε στο χέρι, κατάφερε να ξεφύγει και να προφυλαχθεί πίσω από την θωρακισμένη πόρτα των γραφείων μαζί με τους Maurizio Lupini και Giuseppe d’ Audino. Ο τελευταίος από την ομάδα, ο 18χρονος φοιτητής Francesco Ciavatta, τραυματίστηκε στην πλάτη και στην προσπάθεια του να διαφύγει ανεβαίνοντας τις σκάλες που βρίσκονται στο πλάι του κτιρίου των γραφείων, κυνηγημένος από τους αριστερούς δολοφόνους που πλησιάζουν ακόμη περισσότερο, πυροβολήθηκε ξανά και πάλι από πίσω. Πέθανε στο ασθενοφόρο κατά την μεταφορά του στο νοσοκομείο.

Οι τρεις εθνικιστές που γλύτωσαν της δολοφονικής επίθεσης βγαίνουν λίγο μετά από το κτίριο των γραφείων και προσπαθούν να βοηθήσουν, μάταια όμως, τους θανάσιμα τραυματισμένους Συναγωνιστές τους. Οι αριστεροί εγκληματίες έφυγαν ανενόχλητοι, πεζοί, καλυπτόμενοι από το σκοτάδι του τρόμου.

Λίγη ώρα αργότερα η περιοχή είχε γεμίσει ασθενοφόρα και έχει αποκλειστεί από την αστυνομία. Τα νέα της δολοφονίας των δυο νέων Μισίνων κυκλοφορούν γρήγορα. Τις επόμενες ώρες συγκεντρώνονται Συναγωνιστές, από κάθε περιοχή της Ρώμης, στο σημείο της αιματηρής επίθεσης και αφήνουν λουλούδια. Κάποιοι κλαίνε, άλλοι στέκονται εμβρόντητοι μετά από την νέα δολοφονική επίθεση της αριστερής τρομοκρατίας, πολλοί είναι όμως εκείνοι που στέκουν σιωπηλοί και οργισμένοι. Η οδός Acca Larentia είναι γεμάτη κόσμο, κυρίως νέους αλλά και μεγαλύτερους. Ζητούν εκδίκηση και τιμωρία των ενόχων της αριστεράς, αφού ήδη είχαν προηγηθεί αρκετές δολοφονίες τα προηγούμενα χρόνια. Επεισόδια έχουν σημειωθεί σε αρκετά σημεία της Ρώμης. Ξαφνικά, και ενώ οι Συναγωνιστές φωνάζουν συνθήματα – σύμφωνα με μαρτυρίες –, ένας δημοσιογράφος πετά ένα αποτσίγαρο εκεί που το Αίμα των νεκρών Εθνικιστών είναι ακόμη νωπό και ποτίζει το τσιμέντο, εκεί που δημιουργήθηκε ένας νέος βωμός θυσίας για τον Ευρωπαϊκό Εθνικισμό…

Η ένταση ανεβαίνει επικίνδυνα… Το εξαγριωμένο πλήθος δεν μπορεί να ανεχτεί αυτή την προκλητική κίνηση και επιτίθεται στον δημοσιογράφο προπηλακίζοντας τον και χτυπώντας τον. Προκαλούνται φθορές στον εξοπλισμό του συνεργείου της κρατικής ιταλικής τηλεόρασης RAI και επεμβαίνει η αστυνομία. Οι συγκρούσεις γενικεύονται με την χρήση δακρυγόνων από τους καραμπινιέρους. Μάλιστα, από τα χημικά που ρίχνει η αστυνομία στο επίκεντρο των εξαγριωμένων Εθνικιστών, τραυματίζεται ο τότε Γραμματέας της Νεολαίας του MSI, Gianfranco Fini (ο οποίος έγινε κεντρώος προκειμένου να βολευτεί σε κυβερνητικά αξιώματα).

Στην χαώδη κατάσταση που επικρατεί, ο λοχαγός των καραμπινιέρων Edoardo Sivori σηκώνει το πιστόλι του και σημαδεύει στο πλήθος. Το πιστόλι παθαίνει εμπλοκή και ο λοχαγός αφού το βάζει στην θήκη, παίρνει το πιστόλι του διπλανού συναδέλφου του και πυροβολεί σε ευθεία βολή. Η σφαίρα θα βρει στο κεφάλι τον 19χρονο Εθνικιστή και μουσικό Stefano Recchioni, ο οποίος θα αφήσει την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο μετά από δυο ημέρες. Πρόκειται ξεκάθαρα για δολοφονία και όχι για ατύχημα, όπως το παρουσίαζαν τα ιταλικά καθεστωτικά ΜΜΕ δείχνοντας σε όλους πλέον την πραγματική διττή υπόσταση του εχθρού. Κράτος και παρακράτος εναντίον των αγωνιστών του Έθνους. Τα επεισόδια με τους Εθνικιστές συνεχίστηκαν με μεγάλη ένταση και τις επόμενες ημέρες στην Ρώμη, με οδομαχίες, συμπλοκές στους δρόμους, εμπρησμούς, συλλήψεις.

Η ανάληψη της ευθύνης για το δολοφονικό χτύπημα έρχεται λίγες ημέρες αργότερα μέσω μιας κασέτας που βρέθηκε δίπλα σε βενζινάδικο και μια αλλοιωμένη νεαρή φωνή αναλάμβανε την ευθύνη για λογαριασμό της οργάνωσης Nuclei Armati di Contropotere Territoriale. Η προκήρυξη ανέφερε προκλητικά εμετικά: «Ένας ένοπλος πυρήνας, αφού κατάφερε να συγκεντρώσει τις πληροφορίες και να ελέγξει τον «οχετό» (αναφερόμενοι στα γραφεία του MSI) στην Acca Larentia, έπληξε τους μαύρους αρουραίους (sic) την ακριβή στιγμή που έφευγαν για να συνεχίσουν με μια άλλη βίαιη ενέργεια. Μην κάνετε λάθος σύντροφοι, η λίστα είναι ακόμα μεγάλη.».

Για μια δεκαετία οι έρευνες και οι ανακρίσεις δεν οδήγησαν σε κάποιο αποτέλεσμα. Το 1988 ανακαλύφθηκε ότι το αυτόματο όπλο Scorpion της επίθεσης, είχε χρησιμοποιηθεί από τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» και σε άλλες τρεις δολοφονίες. Εν τέλει κατηγορήθηκαν πέντε αριστεροί της οργάνωσης Lotta Continua (Διαρκής Πάλη), εκ των οποίων ο ένας διέφυγε της σύλληψης, ο δεύτερος αυτοκτόνησε στα κρατητήρια κατά την περίοδο της ανάκρισης του, ενώ οι υπόλοιποι τρεις απαλλάχθηκαν των κατηγοριών λόγω έλλειψης στοιχείων. Κανένας ένοχος. Ούτε από τους αστυνομικούς κατηγορήθηκε κανείς για αυτήν την τρίτη δολοφονία.

Αργότερα είχε κυκλοφορήσει μια φήμη ότι την δολοφονία διέπραξαν οι αριστεροί ορμώμενοι από την κατάληψη της οδού Calpurnio Fiamma που βρίσκονταν στην περιοχή Cinecitta της Ρώμης. Στην πρώτη επέτειο της δολοφονίας των Συναγωνιστών, ξέσπασαν αναταραχές στην περιοχή Centocelle της Ρώμης κατά την διάρκεια των οποίων ο αστυνομικός Alessio Speranza πυροβόλησε και σκότωσε τον 17χρονο Alberto Giaquinto. Στην συνέχεια απαλλάχθηκε και αυτός των κατηγοριών…

Η σφαγή της Acca Larentia θεωρείται ως κομβικό σημείο όχι μόνο για το Ιταλικό Εθνικιστικό Κίνημα, αλλά και γενικότερα για την πολιτική ζωή της χώρας. Πρώτον γιατί κάποια μαχητικά τμήματα της νεολαίας του MSI θα έλθουν σε πλήρη ρήξη με το κόμμα κατηγορώντας το για αδράνεια έναντι της βίας που υφίστανται και θα αποφασίσουν το πέρασμα στην ένοπλη δράση. Πολλοί νέοι Μισίνοι μετά από αυτή την ημέρα θα αποφασίσουν να καταφύγουν στα όπλα. Είναι γεγονός ότι, και πριν την 7η Ιανουαρίου, διάφοροι μέσα στον ιταλικό εθνικιστικό χώρο μιλούσαν για υποτιθέμενες εξεγέρσεις, αλλά πολλοί από τους οποίους αποδείχθηκε ότι ήταν ήδη προβοκάτορες, πληροφοριοδότες των μυστικών υπηρεσιών. Η δημιουργία ένοπλου επαναστατικού φορέα (Nuclei Armati Rivoluzionari) ως απάντηση στην ένοπλη δράση της αριστεράς, αλλά και για πρώτη φορά εναντίον του κράτους και των υπηρεσιών του, καθιστώντας το προφανώς ως ένα σημείο μη επιστροφής, είναι ένα δεύτερο σημαντικό στοιχείο. Τρίτον και αναπόφευκτο γεγονός που προκύπτει είναι η κλιμάκωση της βίας μεταξύ Εθνικιστών και αριστερών επιτείνοντας τις εντάσεις που προϋπήρχαν.

Κάθε χρόνο στις 7 Ιανουαρίου, στην οδό Acca Larentia της Ρώμης, Εθνικιστές από όλη την Ιταλία (και όχι μόνο) συγκεντρώνονται και τιμούν την Μνήμη των τριών νέων Εθνικιστών που έπεσαν άνανδρα από τις παρακρατικές δυνάμεις της αριστεράς αλλά και του κράτους. Μαζί μνημονεύεται το σύνολο των περισσότερων από είκοσι νεκρών των «χρόνων του μολυβιού». Δίπλα σε εκείνους, τιμώνται και οι πεσόντες Συναγωνιστές μας, ο Γιώργος Φουντούλης και ο Μανώλης Καπελώνης, που δολοφονήθηκαν από τρομοκράτες οι οποίοι ακόμη παραμένουν ασύλληπτοι. Καθώς φαίνεται οι ομοιότητες μεταξύ των δυο δολοφονικών επιθέσεων στην Ρώμη το 1978 και στο Νέο Ηράκλειο του 2013 δεν είναι όχι μόνο τυχαίες αλλά και είχαν και όμοια κίνητρα…

Εμείς οι Έλληνες Εθνικιστές της Χρυσής Αυγής, ενθυμούμενοι πάντα το Αίμα του Γιώργου και του Μάνου, τιμούμε τους Συναγωνιστές της Acca Larentia που όπως γράφει και η αναμνηστική πλάκα στο σημείο της δολοφονίας έπεσαν: «Δολοφονημένοι από το κομμουνιστικό μίσος και από τους υπηρέτες του συστήματος».

Franco, Francesco, Stefano, Γιώργος, Μάνος: PRESENTI!

Μέτωπο Νεολαίας – Τομέας Ιστορίας