Η Εποποιία της Μικρασιατικής Εκστρατείας

Όταν κάποτε ο Θουκυδίδης στον περίφημο Επιτάφιο του Περικλέους έπλεξε το εγκώμιο των Αθηνών, αναζήτησε το μεγαλείο της πόλεως στα αθάνατα μνημεία που στήθηκαν για θυμίζουν την αθηναϊκή τόλμη. Μνημεία αφιερωμένα όχι μονάχα στις περίλαμπρες νίκες, μα και στις μεγάλες ήττες και καταστροφές. Κι αυτό γιατί για τον μέγιστο των ιστορικών, η ήττα, όταν πηγάζει από υψηλό όραμα και δυνατή πράξη, είναι πάντα τεκμήριο μεγαλοσύνης. Η μεγάλη ήττα συντροφεύει πάντα τους Μεγάλους Λαούς. Η μεγάλη ήττα δείχνει από τι στόφα είσαι καμωμένος και σε καθοδηγεί στην Μεγάλη Νίκη. Με βάση αυτή την αρχή, αρχή ατόφια ελληνική, θα επιχειρήσουμε να σκιαγραφήσουμε τη Μικρασιατική Εκστρατεία και το νόημά της. Νόημα για το Τότε μα και νόημα για το Τώρα.

«Η Ελλάς εν Μικρά Ασία!»

Όταν στις 2 Μαΐου 1919 οι πρώτοι άνδρες του 1/38 Συντάγματος Ευζώνων αποβιβάζονται στην προκυμαία της Σμύρνης, φαίνεται ένας εκατονταετής κύκλος να κλείνει δαφνοστεφανωμένος. Από την Εθνεγερσία του 1821 έως τους ματωμένους βάλτους του Μακεδονικού Αγώνα, ο Ελληνισμός αγωνίζεται, ματώνει και απελευθερώνει κομμάτια γης της Ελληνικής Πατρίδας. Μα πάνω από όλα, τι σπουδαία κορύφωση μιας καταιγιστικής δεκαετίας! Δεκαετία που ξεκινά με τον θρίαμβο των Βαλκανικών Πολέμων, σημαδεύεται από πολιτικές περιπέτειες, εθνικό διχασμό, ναυτικούς αποκλεισμούς, μέγα πάθος στους δρόμους και στις πλατείες, και ολοκληρώνεται με τη συμμετοχή της χώρας μας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των νικητριών δυνάμεων της Αντάντ.

Η συνθήκη των Σεβρών, που υπογράφεται το θέρος του 1920 και παραχωρεί στην Ελλάδα, πέραν της Δυτικής Θράκης, την Σμύρνη και την ενδοχώρα της, φαντάζει ως η μεγάλη δικαίωση των εθνικών πόθων. Αν και εδάφη με γνήσια ελληνικό πληθυσμό, όπως ο Πόντος, μένουν εκτός ορίων, όλα δείχνουν πως η Μεγάλη Ιδέα βαίνει προς την απόλυτη κορύφωσή της. Όμως εν τέλει, τα πάντα μέλλει να καταχτηθούν για μια ακόμη φορά με το σπαθί – κάτι που πάντα γίνεται στην ιστορία και καμία «έξυπνη» διπλωματία δεν μπορεί να ξορκίσει. Με φανερό εχθρό τις δυνάμεις του Κεμάλ, αλλά αφανή τους τάχα «συμμάχους» της Αντάντ και την ακόμη πιο ύπουλη τοκογλυφική Διεθνή του Χρήματος, ο Στρατός μας ξεχύνεται στην Ιωνική Γη για να κάνει το όνειρο πραγματικότητα.

«Εμείς δεν νικηθήκαμε!»

Η Εποποιία της Μικρασιατικής Εκστρατείας είναι η κατεξοχήν εποποιία του Έλληνα στρατιώτη. Για πρώτη φορά από ιδρύσεως της αναγεννημένης Ελλάδος, ο στρατός μας διεξάγει επιθετικές επιχειρήσεις στην καρδιά του προαιώνιου Εχθρού. Από το καλοκαίρι του 1920 και για έναν ολόκληρο χρόνο οι άνδρες μας προελαύνουν όλο και πιο βαθιά στην αφιλόξενη Ανατολία, για να συντρίψουν την τουρκική αντίσταση. Πανάρχαιες ελληνικές πόλεις απελευθερώνονται, ενώ σε οχυρές θέσεις του εχθρού κυματίζει υπερήφανη η γαλανόλευκη πολεμική σημαία: Φιλαδέλφεια, Προύσα, Κοβαλίτσα, Εσκί Σεχίρ, Κιουτάχεια, Αφιόν Καραχισάρ, αδιάψευστοι μάρτυρες της πολεμικής αρετής των Ελλήνων. Κι όλα αυτά μέσα στις πιο εξοντωτικές συνθήκες: άθλιο οδικό δίκτυο, έλλειψη εφεδρειών, δυσεντερία που θερίζει, Τούρκοι τσέτες να προσβάλλουν τα μετόπισθεν.

Όμως το ηθικό παραμένει άκαμπτο. Οι Τούρκοι υποχωρούν. Καλοκαίρι του 1921. Η μεγάλη αναμέτρηση στήνεται τώρα γύρω από την φιδοφωλιά του Εχθρού. Εκατό χρόνια μετά την Εθνεγερσία, το πεπρωμένο μας φέρνει στις πύλες της Άγκυρας. Μάχη του Σαγγαρίου. Όλα ή τίποτα! Με μια χούφτα καλαμπόκι στις τσέπες οι πολεμιστές της ένατης Μεραρχίας βαδίζουν νικητές μέσα από το λιοπύρι της Αλμυράς Ερήμου. Οι πρώτες τουρκικές γραμμές σπάνε. Στα υψώματα του Καλέ Γκρότο, το ανώτατο όριο της ελληνικής προώθησης, πέφτουν οι πιο διαλεχτοί του Ελληνικού Έθνους. Τα πάντα βρίσκονται σε τεντωμένο σχοινί. Όμως, η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία θα φανεί ανάξια των περιστάσεων και θλιβερά κατώτερη του τιτάνιου ηρωισμού του Έλληνα στρατιώτη. Ολιγωρεί, ψελλίζει δικαιολογίες, είναι αναποφάσιστη και ανεύθυνη. Οι Τούρκοι δυστυχώς έχουν αρχηγό, ενώ εμείς δημόσιους υπαλλήλους… Έτσι η ορμή του στρατού κάμπτεται, διατάσσεται απαγκίστρωση και η πρωτοβουλία περνά στα χέρια του αντιπάλου.

Την ίδια ώρα, στα μετόπισθεν εκτυλίσσεται ένα αίσχος. Οι αστοί πολιτικοί και οι γόνοι των «καλών οικογενειών» ξεφαντώνουν με χοροεσπερίδες. Όπως και σήμερα, είναι αυθεντικοί «κοσμοπολίτες», κοινώς παλιοτόμαρα. Συγχρόνως, οι μπολσεβίκοι, επίγονοι της εβραϊκής Φεντερασιόν και του Σ. Ε. Κ. Ε., λειτουργούν ως πέμπτη φάλαγγα, δηλητηριάζοντας τον στρατό με την αντεθνική τους προπαγάνδα. Υπακούουν ασφαλώς στα κελεύσματα του πατρός Λένιν, που χρηματοδοτεί πλουσιοπάροχα και εξοπλίζει τον Κεμάλ, όπως ακριβώς έπρατταν και οι «σύμμαχοι» της Αντάντ Γάλλοι και Ιταλοί.

Έτσι, το 1922 θα είναι το μοιραίο έτος. Ένας στρατός, που έως τότε δεν γνώρισε ήττα στο πεδίο της μάχης, όπως με παράπονο μονολογούσαν οι στρατιώτες μας και φιλοτέχνησε ο ζωγράφος Γεώργιος Προκοπίου, έπεσε από πισώπλατη μαχαιριά. Θριάμβευσαν οι άθλιοι των Αθηνών και οι τοκογλύφοι των διεθνών σαλονιών…

Προς Ανατολάς!

Ας μην γελιόμαστε. Η σημερινή αθλιότητα έχει τον σπόρο της στο μαύρο εκείνο 1922. Είναι η «στρατιά της ήττας», η «στρατιά» των φυγόστρατων και των κλόουν που άπλωσε βαριά την σκιά της πάνω από την Ελλάδα. Τα εκατό χρόνια εθνικιστικού μεγαλείου τα διαδέχθηκαν εκατό χρόνια αστικού φιλοτομαρισμού. Τα εκατό χρόνια Μεγάλης Ιδέας τα διαδέχθηκαν εκατό χρόνια μαρξιστικού δηλητηρίου. Τα εκατό χρόνια εθνικού πολιτισμού τα διαδέχθηκαν εκατό χρόνια ρωμαίικης χαμοζωής. Και έτσι έναν λαό ηρώων τον κατήντησαν έναν όχλο φασουλήδων.

Απέναντι σε όλα τούτα εμείς τραβάμε κόκκινη γραμμή. Περιφρονούμε το πνεύμα της κλάψας και μοιρολατρίας που συνειδητά υπνωτίζει τον Λαό μας στους ρυθμούς των ταπεινών και καταφρονεμένων. Εμείς δεν είμαστε ταπεινοί. Για εμάς, όσο οι ψυχές των νεκρών πολεμιστών μένουν αδικαίωτες πάνω σε τάφους που δεν μιλιέται λαλιά ελληνική, τίποτα δεν έχει λήξει, τίποτα δεν έχει οριστικά κριθεί.

Τώρα, μετά από έναν εκατονταετή κύκλο παρακμής, κύκλο των ασήμαντων, τώρα που η άλλοτε απαστράπτουσα Ελλάς κατήντησε μια «πόρνη ρωμιοσύνη», τώρα οφείλει να ανατείλει η αυγή για το μεγάλο ξανάνιωμα, για την μεγάλη υγεία, την μεγάλη σπορά, για την μεγάλη επιστροφή. Γυρνάμε πίσω, εκεί που για εμάς πάγωσε ο χρόνος, στεκόμαστε νοερά με δέος μπροστά από τους τάφους αυτών που έπεσαν στις πύλες της Άγκυρας, και μια φωνή αντηχεί μέσα μας: Προς Ανατολάς!

Νέε Συναγωνιστή, να θυμάσαι πάντα πως οι ψυχές των πεσόντων απαιτούν από εμάς δικαίωση!

Μέτωπο Νεολαίας – Τομέας Ιστορίας