50 χρόνια μετά ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ΘΑ ΕΚΔΙΚΗΘΩ

Κάθε χρόνο, στα τέλη του μηνός Ιουλίου, οι υποκριτές που εσχάτως αυτοπροσδιορίστηκαν ως κοινοβουλευτικό τόξο, εορτάζουν μεγαλοπρεπώς την επάνοδο της δημοκρατίας, μιας δημοκρατίας της μίζας, της διαφθοράς, της ρεμούλας, των σκανδάλων, των πελατειακών σχέσεων. Γιορτάζουν για μια δημοκρατία που εφάρμοσε με τον πιο στυγνό και ληστρικό τρόπο τα μνημόνια των διεθνών τοκογλύφων, που είναι χρεωμένη με τις 4000 αυτοκτονίες των συμπολιτών μας, οι οποίοι λύγισαν υπό το βάρος της οικονομικής ανέχειας.

Γιορτάζουν τέλος για μια δημοκρατία, υπεύθυνη για την παραχάραξη και παραποίηση της Ιστορίας της ένδοξης Πατρίδας μας, καθώς και για την εισβολή εκατομμυρίων λαθρομεταναστών. Αυτό γιορτάζουν οι δημοκράτες στα τέλη του Ιουλίου. Δίχως αιδώ, περιφέρονται, δεξιώνονται ενδεδυμένοι το προσωπείο του πολιτικώς ορθού, κατακεραυνώνοντας ότι απειλεί να τους θέσει προ των ευθυνών τους. Εμείς όμως, δεν γιορτάζουμε στα τέλη Ιουλίου Για εμάς, είναι ένας ακόμη λόγος να για το μαύρο και πένθιμο χρώμα της μπλούζας μας Γιατί ήταν 20 Ιουλίου του 1974 όταν πραγματοποιήθηκε η βάρβαρη τουρκική εισβολή στην Κύπρο μας και μια σειρά γεγονότων, που έρχονται σιγά σιγά στο φως, μας επιτρέπουν να αντιληφθούμε ότι η όλη υπόθεση ήταν μια προδοσία, μια μειοδοσία, ένα καλά οργανωμένο σχέδιο διχοτόμησης του νησιού, το οποίο συντελέστηκε εις βάρος του Ελληνικού λαού και της Ελληνικότητας της Κύπρου. Δημιουργήθηκε λοιπόν με αυτό τον τρόπο ένα τετελεσμένο, ένα γεγονός στο οποίο η Ελλάς, όπως πάντα, προδόθηκε από αυτούς που υποτίθεται πως την υποστήριζαν ως σύμμαχοι της.

Ο Αττίλας I όπως ονομάζουν την τούρκικη εισβολή, έγινε με το πρόσχημα ότι καταπατούνται τα δικαιώματα των τούρκων της Κύπρου, μετά από κάλεσμα ουσιαστικά του Μιχαήλ Μούσκου (Μακάριου), ο οποίος έβλεπε πως χάνει την εξουσία. Ο ίδιος αυτοεξορίστηκε σε εξωτικά μέρη και παρέδωσε την Κύπρο στους σφαγείς μογγόλους. Ήταν αυτός, που στις 26 Δεκεμβρίου 1963 δέχτηκε την Πράσινη γραμμή και το ειρηνευτικό σχέδιο του αρχηγού των βρετανικών δυνάμεων στη Κύπρο, στρατηγού Γιάνγκ, ο οποίος χάραξε πάνω στο χάρτη της Λευκωσίας μια γραμμή μεταξύ των θέσεων των Ελλήνων και των Τούρκων, χρησιμοποιώντας για το σκοπό αυτό ένα πράσινο μολύβι, δημιουργώντας την περιβόητη «Πράσινη Γραμμή».

Το θέμα της Κύπρου, η γεωστρατηγική σημασία της οποίας ταλάνιζε τις ΗΠΑ αλλά και την Ρωσία, οδήγησε τις βρετανικές βάσεις στη Δεκέλεια και το Ακρωτήρι να αποκτήσουν ακόμη μεγαλύτερη στρατηγική αξία, ειδικά μετά την εκδίωξη των Άγγλων από τη διώρυγα του Σουέζ (1956) και το Άδεν (1967). Το ΝΑΤΟ θεωρούσε το Κυπριακό ως δική του υπόθεση, εξαιτίας της στρατιωτικής παρουσίας της Αγγλίας και των ΗΠΑ στο νησί. Κύρια φροντίδα της Αμερικής ήταν να αποτραπεί μια σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας εξαιτίας της Κύπρου. Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε καταστροφή, επειδή θα επέφερε διάσπαση της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, ισχυροποίηση της παρουσίας της Ρωσίας στην Ανατολική Μεσόγειο και κίνδυνο μετατροπής της Κύπρου σε σοβιετικό δορυφόρο, μιας και η Ρωσία είχε ασχοληθεί επισταμένως με το θέμα και είχε υποσχεθεί πολλαπλή βοήθεια στην Κύπρο. Για να παύσει λοιπόν ο κίνδυνος ενός ελληνοτουρκικού πολέμου έπρεπε η τουρκία να συγκρατηθεί από το να εισβάλει στην Κύπρο. Κάτι τέτοιο ερχόταν όμως σε αντίθεση με τις επιδιώξεις της Τουρκίας αλλά και των προστατών της, των ΗΠΑ, που την ήθελαν ευχαριστημένη. Γι’ αυτό οποιαδήποτε λύση του Κυπριακού ζητήματος θα έπρεπε να έχει την έγκριση και της Τουρκίας. Οι Τούρκοι, γνωρίζοντας ότι οι Αμερικανοί δεν επιθυμούσαν γενικευμένο ελληνοτουρκικό πόλεμο τόλμησαν την από καιρό σχεδιαζόμενη εισβολή.
Λίγοι είναι πάντα αυτοί που αντιστέκονται και ενώ υπήρχαν υπόνοιες και ετοιμασίες πολλά χρόνια πριν την εισβολή, ελάχιστη έως μηδαμινή προετοιμασία είχε συντελεστεί προκειμένου να αποφευχθούν τα όσα τραγικά επακολούθησαν.

Το ξημερώματα της Παρασκευής 19 Ιουλίου 1974, ο σταθμός της Κυρήνειας έπιασε ένα σήμα με οδηγίες προς τους τουρκοκύπριους καθώς και σήματα που έλεγαν ότι η Τουρδύκ μίλαγε συνέχεια με τη Μερσίνα που ετοίμαζε στόλο για απόβαση. Ακόμη, πως η Τουρδύκ βγήκε σε διασπορά και επιφυλακή. Στις 20:00 της ίδιας ημέρας, ο διοικητής της Ναυτικής Διοίκησης Κύπρου ενημέρωσε το ΓΕΕΦ ότι παρακολουθεί δύο νηοπομπές προερχόμενες από Μερσίνα να πλέουν προς Κύπρο.

Παρά το γεγονός ότι οι ελληνικές δυνάμεις στην Κύπρο διέθεταν σχέδιο άμυνας που έλεγε ότι θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί διασπορά μάχης, εξολόθρευση των θυλάκων των τούρκων, ειδικά του θύλακα Λευκωσίας – Αγ. Ιλαρίωνα που ήταν ο σημαντικότερος και έπειτα πλήγμα στις δυνάμεις απόβασης, τίποτε από όλα αυτά δεν πραγματοποιήθηκε, λόγω πλήρους απουσίας οργάνωσης. Αντ’ αυτού, ειδοποιήθηκε ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Κύπρο, Ρότζερ Ντέιβις, που απάντησε πως πρόκειται για επίδειξη δύναμης. Στις 20 Ιουλίου 1974, σαράντα περίπου χιλιάδες τούρκοι στρατιώτες, υπό την υποστήριξη της τουρκικής αεροπορίας και του ναυτικού εισέβαλαν στην βόρεια πλευρά του νησιού.

Η απόβαση τους πραγματοποιήθηκε σε δύο φάσεις, με ένα μήνα σχεδόν διαφορά, γεγονός που οδήγησε στην παράνομη κατοχή του 37% της Κύπρου. Περίπου 200.000 άνθρωποι εκδιώχθηκαν από το σπίτια τους, ενώ οι νεκροί ανέρχονται σε 4.000 και 1.619 δηλώθηκαν αγνοούμενοι Η τουρκία υποστήριξε ότι δεν πρόκειται για εισβολή αλλά για «ειρηνική επέμβαση» . ενεργώντας όμως με βάση έτοιμα σχέδια πολλών ετών. Ο τουρκικός στόλος επιτέθηκε στο λιμάνι της Κερύνειας και στα σημεία όπου βρίσκονταν ελληνοκυπριακές δυνάμεις. Δυνάμεις αλεξιπτωτιστών ρίχτηκαν σε περιοχές τουρκοκυπριακές και στην τουρκοκυπριακή συνοικία της Λευκωσίας. Στις επιθέσεις αυτές, η αντίδραση των ελληνοκυπριακών και ελλαδίτικων δυνάμεων ήταν ανοργάνωτη και σπασμωδική. Οι εισβολείς διέθεταν όλα τα σύγχρονα όπλα της εποχής. Αντίσταση άξια λόγου πρόβαλε μόνο η ΕΛΔΥΚ και ορισμένα σώματα Κυπρίων Εθνοφρουρών, πολλοί από τους οποίους σκοτώθηκαν, αιχμαλωτίστηκαν ή χάθηκαν.

Το χρονικό της πρώτης εισβολής

Ο διοικητής της ΕΛΔΥΚ, βλέποντας την ολιγωρία των ιθυνόντων, διατάσει την εφαρμογή του σχεδίου διασποράς. Το ίδιο κάνουν και οι άλλες μονάδες εθνοφυλακής. Πράγματι, με το πρώτο φως πέφτουν βόμβες ναπάλμ στην παράκτια ζώνη του Πενταδάκτυλου, προς εξουδετέρωση των ελληνικών θέσεων, έτσι ώστε τα τουρκικά αποβατικά να κατορθώσουν να βγουν στην ακτή. Οι βομβαρδισμοί επεκτάθηκαν στο δρόμο Αγ. Ιλαρίωνα – Κυρήνειας καθώς και σε θέσεις στρατοπέδων, ανάμεσά τους και το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ. Μεταγωγικό αεροσκάφη και ελικόπτερα πραγματοποιούν ρίψη αλεξιπτωτιστών στην περιοχή Κιόνελι – Μάνδρα. Το 251 Τάγμα Πεζικού χτυπά θαρραλέο το προγεφύρωμά τους. Η μάχη πραγματοποιείται με αυτόματα, ατομικό οπλισμό και λίγους όλμους και έτσι οι τούρκοι παρά τις τεράστιες απώλειες που αντιμετωπίζουν, κατορθώνουν να διατηρήσουν τις κατειλημμένες θέσεις τους και να ενωθούν με τον τουρκοκυπριακό θύλακα στην περιοχή.

Την ίδια ώρα αλεξιπτωτιστές που έπεσαν στο χωριό Μια Μηλιά αποδεκατίστηκαν από τους κατοίκους, οι οποίοι κατόρθωσαν να αποσπάσουν τον οπλισμό τους. Δύο υποβρύχια κοντά στην Κύπρο έχουν διαταχτεί να καταστρέψουν την νηοπομπή αλλά τελικά οι οριστικές εντολές, δεν ήρθαν ποτέ. Αντ’ αυτού κατευθύνονται στην Ρόδο, η οποίο υποτίθεται ότι θα δεχόταν επίθεση, πράγμα που δεν έγινε ποτέ. Δείγμα της βαρβαρότητας των μογγόλων είναι η επίθεση στην Κυρήνεια, ο πληθυσμός της οποίας καθώς και των γύρω χωριών γίνονται θύματα μιας πρωτόγνωρης κτηνωδίας. Οι τούρκοι συγκέντρωναν αιχμαλώτους και μετά από βασανιστήρια, άλλους τους εκτελούσαν και άλλους τους έστελναν κατά την προσφιλή τακτική τους, στα ενδότερα της Τουρκίας. Πραγματοποιήθηκαν πρωτοφανείς βιασμοί και ανείπωτα βασανιστήρια. Αυτοί είναι η προσέγγιση τους για την περιώνυμη ελληνο-τουρκική φιλία, που κάποιοι εγχώριοι λακέδες ευαγγελίζονται.

Στην άμυνα της πόλης πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε το 251 ΤΠ και ο διοικητής του αντισ/χης Κουρούπης, ο οποίος με δυο μόνο λόχους κατάφερε να εγκλωβίσει την κατά πολύ μεγαλύτερη αποβατική δύναμη των τούρκων στον όρμο Πεντεμίλι και ακολούθως συμπτύχθηκε μαζί με την 33 Μοίρα Καταδρομών, υπερασπιζόμενοι μέχρι τέλους την πόλη. Έπεσε ηρωικά έξω απ’ την Κυρήνεια το απόγευμα της 22 Ιουλίου ’74, ενώ ανασύντασσε δυνάμεις για αντεπίθεση κατά του προγεφυρώματος, δεχόμενος καταιγισμό πυρών.

Τα γεγονότα που συμβαίνουν απασχολούν την διεθνή κοινή γνώμη. Στη Νέα Υόρκη συνέρχεται το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και αποφασίζει την κατάπαυση του πυρός από τις 4 το απόγευμα της 22ης Ιουλίου. Οι τούρκοι αδιαφορούν και προχωρούν καταλαμβάνοντας την Κερύνεια και επεκτείνοντας τη ζώνη κατοχής τους. Ενώ από την ελληνοκυπριακή πλευρά εφαρμόστηκε η απόφαση για κατάπαυση του πυρός, δεν συνέβη το ίδιο και από τους Τούρκους, οι οποίοι προώθησαν τις δυνάμεις τους και κύκλωσαν το αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Η αντίδραση των τούρκων της Κύπρου έδειξε ότι η τουρκική κοινότητα ήταν άψογα οργανωμένη και προετοιμασμένη για ένα σχέδιο εισβολής, από καιρό.

Την επομένη της κατάπαυσης πυρός οι Τούρκοι προωθήθηκαν ανάμεσα στην ΕΛΔΥΚ και στο αεροδρόμιο, το οποίο προσπάθησαν να πλησιάσουν, αλλά ανακόπηκαν από τη Β’ Μοίρα Καταδρομών. Ταυτόχρονα, στη Γενεύη συνεχίζεται η διάσκεψη για το κυπριακό, με τη συμμετοχή του Έλληνα υπουργού εξωτερικών Γ. Μαύρου, του τούρκου Τ. Γκιουνές και του Βρετανού Κάλαχαν. Παρών είναι και ο αμερικανός Μπάφαμ, άνθρωπος του Κίσινγκερ, ο ρόλος του οποίου είναι πασίγνωστος στην προδοσία και τη σφαγή της Κύπρου.

Η τουρκία παρουσιάζεται στις συνομιλίες με τον αέρα του νικητή, ανένδοτη και ανυποχώρητη στις θέσεις και τις απαιτήσεις της, τις οποίες προβάλλει με ιδιαίτερη θρασύτητα. Ένα περίεργο περιστατικό, που καταδεικνύει την προσχεδιασμένη τροπή των πραγμάτων λαμβάνει χώρα. Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων της Γενεύης, ο υπουργός εξωτερικών Μαύρος δίνει εντολή για την άμεση απελευθέρωση ενός τούρκου συνταγματάρχη και 14 άλλων αξιωματικών αιχμαλώτων, χωρίς να απαιτήσει οποιουδήποτε είδους αντάλλαγμα. Ο συνταγματάρχης, προτού αφεθεί ελεύθερος, παραδέχτηκε πως είχε εισέλθει στην Κύπρο με πολιτικά, μαζί με 300 ακόμη αξιωματικούς, από τις 5 Ιουλίου 1974, προετοιμάζοντας το έδαφος της εισβολής. Αδιαμφισβήτητα λοιπόν διαφαίνεται πως η εισβολή σχεδιαζόταν πολύ καιρό και το μόνο που περίμεναν οι τουρκομογγόλοι ήταν μια αφορμή.

Η διάσκεψη της Γενεύης διακόπτει προσωρινά τις εργασίες της στις 30 Ιουλίου. Αποφασίζεται από τους υπουργούς εξωτερικών Ελλάδος, Τουρκίας και Βρετανίας η δημιουργία ζώνης ασφαλείας στα όρια των κατεχομένων, η ανταλλαγή αιχμαλώτων, η εκκένωση των θυλάκων που είχε καταλάβει η Εθνοφρουρά καθώς και ότι δεν θα επεκταθούν οι περιοχές που ελέγχονται από τις δυο πλευρές. Την ίδια όμως μέρα η τουρκία, αποφασίζει την επέκταση των θέσεων της σε Λάπηθο και Καραβά, πράγμα που προσπαθεί ανεπιτυχώς μιας και τη νύχτα ο 2ος λόχος της 31ης Μοίρας Καταδρομών με αιφνιδιαστική καταδρομική επίθεση ανακαταλαμβάνει τις περιοχές.

Η δεύτερη φάση της εισβολής

Τα ξημερώματα της 14ης Αυγούστου η τουρκική αεροπορία, προετοιμάζοντας την επίθεση του Αττίλα 2 στην Μόρφου, την Αμμόχωστο και στην Λευκωσία, ξεκινάει αεροπορικές επιδρομές κατά των προαναφερόμενων θέσεων. Στη Λευκωσία, κεντρικός στόχος είναι το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ. Η κύρια αμυντική δύναμη των ελληνικών θέσεων ήταν στα βόρεια και ανατολικά της Λευκωσίας στην θέση Μια Μηλιά. Όταν διασπάστηκε αυτή η θέση άμυνας, τα τουρκικά άρματα προέλασαν με κατεύθυνση την Αμμόχωστο, ενώ οι δυνάμεις της Εθνοφρουράς αναδιπλώνονταν στη γραμμή Λευκωσία – Λάρνακα, ενώ άλλες υποχωρούσαν ανατολικά προς Αμμόχωστο. Πολλοί εθνοφρουροί, στην προσπάθεια τους να αποχωρήσουν ή να αναδιπλωθούν προς τα ανατολικά, σκοτώνονται ή αιχμαλωτίζονται. Οι περισσότεροι δεν θα ξαναδούν τους δικούς τους. Στο δυτικό μέτωπο η προέλαση των τουρκικών δυνάμεων προς Μόρφου έγινε ανεμπόδιστα.

Η μάχη του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ

Το πρωί της 14ης Αυγούστου οι Τούρκοι άρχισαν να χτυπούν με πυρά βαρέος πυροβολικού και αεροπορίας το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ. Την άμυνα του αποτελούσαν στρατιώτες του 1ου λόχου, όσοι απόμειναν από τον Καραβά, με υπολείμματα του 6ου λόχου του 2ΤΠ υπό τον ταγματάρχη Στεργιόπουλο, ο 2ος λόχος με διοικητή τον υπολοχαγό Κωσταντούλα, ο 4ος λόχος με τον Κύπριο λοχαγό Ιωαννίδη, ο λόχος διοικήσεως της ΕΛΔΥΚ με διοικητή τον ταγματάρχη Δελή, μια διμοιρία μηχανικού με διοικητή τον ηρωικό λοχαγό Σταυριανάκο και άλλα μικρά τμήματα εφέδρων Κυπρίων, σε διμοιρίες τυφεκιοφόρων. Διοικητής αυτών των δυνάμεων ήταν ο αντ/χης Σταυρουλόπουλος. Στις 10:00 εκδηλώθηκε η πρώτη επίθεση πεζικού η οποία αποκρούσθηκε επιτυχώς, με πολλές απώλειες για τους Τούρκους. Στις 11:00 δεύτερη προσπάθεια τουρκικού πεζικού και αρμάτων αποκρούστηκε πάλι. Την ίδια τύχη είχε και η επίθεση τους στις 15:00. Σε όλη αυτή τη διάρκεια η αεροπορία τους, χτυπούσε τους υπερασπιστές του στρατοπέδου. Την επομένη, ξανάρχισαν να βάλλουν εναντίον της ΕΛΔΥΚ με πυρά πυροβολικού και αεροπορίας αδιάκοπα, χωρίς όμως να τολμήσουν επίθεση πεζικού ή αρμάτων.

Σε όλες τις συγκυρίες και τις δυσκολίες πρέπει να επισημανθεί και ο ύπουλος ρόλος από άνδρες των Ηνωμένων Εθνών, οι οποίοι αποκάλυπταν στους τούρκους πληροφορίες θέσεων των Ελληνικών Δυνάμεων. Αυτό αποδεικνύεται από μαρτυρίες στρατιωτών, όπως του Σπανογιάννη της ΕΛΔΥΚ, ο οποίος είδε τεράστια διαφορά στις βολές του πυροβολικού των τούρκων, πέντε λεπτά μετά την πτήση ελικοπτέρων του ΟΗΕ πάνω από τις Ελληνικές θέσεις ενώ πέντε λεπτά νωρίτερα οι βολές ήταν παντελώς άστοχες. Καναδοί στρατιώτες περνούσαν ανάμεσα από τις ελληνικές θέσεις, στις στιγμές ανάπαυλας ή παύσης πυρών και στη συνέχεια μετέφεραν τα σχέδια οχύρωσης των Ελλήνων.

Στις 08:30 το πρωί της επόμενης μέρας άρχισε καταιγισμός πυρών από την τουρκική αεροπορία και την ίδια στιγμή κινήθηκαν προς το στρατόπεδο δύο ίλες αρμάτων Μ-47 μαζί με τάγματα πεζικού, υποστηριζόμενα από πυρά πυροβολικού ενώ ταυτόχρονα παρατηρήθηκε και ένας τρίτος σχηματισμός αποτελούμενος από μία ίλη αρμάτων Μ-48 και πεζικό, προς τη θέση του 4ου Λόχου και του Λόχου Διοικήσεως. Οι ελάχιστοι υπερασπιστές, φυλάσσοντας τις δικές τους Θερμοπύλες, απέκρουσαν γενναία όλες τις επιθέσεις των τούρκων.

Στις 13:00 διατάχτηκε απαγκίστρωση, χωρίς κάλυψη και σε έδαφος επικλινές. Στις 13:35 τα άρματα των τούρκων έμπαιναν οπό όλες τις μεριές στο στρατόπεδο. Τότε ένας ηρωικός Ανθυπασπιστής με την Διμοιρία Πολυβόλων αρνήθηκε να υποχωρήσει ώστε να μπορέσει να καλύψει τους συναδέλφους του. Από εκείνη τη στιγμή θεωρείται αγνοούμενος.

Οι τούρκοι μάζεψαν τους νεκρούς στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ μπροστά οπό το στρατόπεδο και αφού τους απογύμνωναν, τους έκοβαν τα κεφάλια και τους φωτογράφιζαν. Ένας από τους ηρωικά πεσόντες Αξιωματικούς της ήταν ο Λοχαγός Σταυριονάκος, επικεφαλής της διμοιρίας Μηχανικού της Μονάδας, ο οποίος αφού έχασε τους 25 από τους 30 άνδρες του, πυροβολήθηκε από συζυγές πολυβόλο άρματος. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του λοχία Φλέσσα, μέχρι την τελευταία στιγμή διέταζε τους άνδρες του να μείνουν στα ορύγματά τους και αν χρειαστεί τα Τουρκικά άρματα να περάσουν από πάνω τους. «Το στρατόπεδο είναι Ελλάδα και θα το υπερασπιστούμε μέχρι ενός» είπε λίγο πριν περάσει στα Ηλύσια πεδία, δίπλα στους ήρωες της Φυλής μας.

Ο υποδιοικητής της ανδρείας αυτής ομάδας που υπερασπίστηκε μέχρις εσχάτων το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, Ταξίαρχος ε.α. Παν. Σταυρουλόπουλος, σε συνέντευξη του στην εφημερίδα ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ξεσκεπάζει το βρώμικο ρόλο των πολιτικάντηδων σε Αθήνα και Κύπρο: «Όπως γνωρίζετε οι διαβιβαστές ακούνε οπό τους ασυρμάτους κάθε επικοινωνία μεταξύ διοικήσεως και μονάδων Μετά το τέλος του πολέμου ήρθαν και με βρήκαν περίπου 10 στρατιώτες των διαβιβάσεων και μου είπαν επί λέξει «Κύριε διοικητά, τα τηλεφωνήματα που λαμβάναμε και από εδώ και από εκεί, εννοώντας Κύπρο και Ελλάδα αντίστοιχα, έλεγαν αφήστε τους να πεθάνουνε». Άλλωστε, ο υπάνθρωπος που υποδέχτηκαν στην Αθήνα ως «Εθνάρχη», το είχε δηλώσει ξεκάθαρο, λέγοντας πως «η Κύπρος κείται μακράν».

Επίλογος

Καμία πρόνοια δεν λήφθηκε για τις πληγωμένες ψυχές αυτών που γύρισαν από τον πόλεμο. Η ανακάλυψη ομαδικών τάφων, η ταυτοποίηση των οστών με το DNA, οι αποκαλυπτικές φωτογραφίες που είδαν το φως με αιχμαλώτους να οδηγούνται στο άγνωστο, δεν παίζουν κανένα απολύτως ρόλο για τους εδώ και περίπου 40 έτη κυβερνώντες, που στρουθοκαμηλίζουν αδιαλείπτως, ενώ την ίδια στιγμή αρέσκονται να παπαγαλίζουν τσιτάτα περί ελληνοτουρκικής φιλίας, αλληλεγγύης των λαών και λοιπές φαιδρολογίες που στη συνείδηση του Έλληνα είναι αβάσιμες και αδικαιολόγητες. Όσο κι αν προσπάθησαν με τους σάπιους διδασκάλους ινστρούχτορες και τις αχταρμάδικες θεωρίες τους να εξυπηρετήσουν τους μπίζνεσμαν της ελληνοτουρκικής απατηλής φιέστας, οι Έλληνες Εθνικιστές είναι εδώ και με στεντόρεια και αρειμάνια φωνή κραυγάζουν: ΚΥΠΡΟΣ 74 – ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ΘΑ ΕΚΔΙΚΗΘΩ

ΜΑΙΑΝΔΡΟΣ Α.Τ. 5