Εμείς μείναμε όρθιοι…

Πριν από λίγα χρόνια το Κίνημα μας περνούσε σε μια νέα σελίδα της τεσσαρακονταετούς ιστορίας του. Στις εκλογές που μόλις είχαν πραγματοποιηθεί (2019), ο κομματικός φορέας της Χρυσής Αυγής κέρδισε «μόλις» 165 χιλιάδες ψήφους. Πολιτικά γραφεία δεν άνοιγαν πλέον, αντίθετα κάποια αναγκάστηκαν να αναστείλουν την λειτουργία τους υπό το βάρος των οικονομικών υποχρεώσεων. Τα λιγοστά μέσα επικοινωνίας των θέσεων και των δράσεων μας είχαν εκμηδενιστεί, καθώς όσοι λογαριασμοί κοινωνικών δικτύων μας υποστήριζαν λογοκρινόταν, συχνά από αναφορές δήθεν «εθνικιστών». Ακόμα και οι ιστοσελίδες μας είχαν όλες απενεργοποιηθεί μετά από συντονισμένες επιθέσεις. Επιπλέον, αντιμετωπίζαμε την προδοσία απέναντι στο Κίνημα, ανθρώπων για τους οποίους είχαμε αφιερώσει χρόνο και είχαμε εγγυηθεί στους οικείους μας, θεωρώντας τους μέχρι πρότινος τίμιους Συναγωνιστές. Τέλος, οι φυλακίσεις που ακολούθησαν μας στέρησαν πολύτιμα στελέχη και έδωσαν την ευκαιρία στα ΜΜΕ (και σε κάθε λόγης σκουπίδι του διαδικτύου) να ψεύδονται, πείθοντας ακόμα και υποστηρικτές μας ότι διαλυθήκαμε και τεθήκαμε εκτός νόμου.

Υπό αυτές τις συνθήκες, μια χούφτα Συναγωνιστές του Μετώπου Νεολαίας συζητούσαμε για το μέλλον του Κινήματος. Καταλαβαίναμε πως όσοι είχαμε μείνει πιστοί δεν θα εγκαταλείπαμε, οι δικαιολογίες είχαν τελειώσει και όσοι τις έψαχναν για να καλύψουν το ηθικό τους κενό, βρίσκονταν ήδη μακριά μας. Όμως, ήμασταν βέβαιοι πως για πολλά χρόνια ακόμα θα ήμασταν μόνοι και ελάχιστοι θα είχαν το θάρρος να πάνε κόντρα στο «ρεύμα» της λιποταξίας και να έρθουν μαζί μας. Με απόλυτη ειλικρίνεια λοιπόν προετοιμάζαμε ο ένας τον άλλον για χρόνια δύσκολα. Την ίδια ώρα, η αντίδραση κάποιον άλλων ήταν να αρχίσουν να υπόσχονται παντού «τον ουρανό με τα άστρα», εξαπατώντας ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό. Στο μυαλό τους ήταν ήδη βουλευτές, ίσως ακόμα και κυβερνήτες της χώρας, αφού μέσα σε λίγους μήνες νόμισαν πως έκαναν καλύτερα και περισσότερα απ’ όσα έκανε η Χρυσή Αυγή μέσα σε 40 χρόνια.

Και τι δεν ακούσαμε τα 4 χρόνια που ακολούθησαν… Μας είπαν ότι έπρεπε να είχαμε αλλάξει μήπως και μας χαριστεί το σύστημα και άρα φταίμε για κάθε τι που συνέβαινε (ακόμα και για την φυλάκιση μας!). Μας είπαν ότι ο Εθνικισμός είναι τελικά «ακέφαλη δράση» χωρίς πίστη και ηγεσία, αλλά ταυτόχρονα ότι οφείλαμε να υποτάξουμε την συνείδηση μας στο κάθε ευκαιριακό προσωποκεντρικό «ρεύμα». Η ίδια μας η ύπαρξη αμφισβητήθηκε πολλές φορές από τους μανιακούς, που δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι συνεχίζαμε εκεί που άλλοι δεν είχαν το θάρρος και την υπομονή να παραμείνουν.

Και τι δεν είδαμε τα 4 χρόνια που ακολούθησαν… Είδαμε τους πιο απίθανους τύπους να εμφανίζονται από το πουθενά και να προκαλούν σύγχυση αλλάζοντας θέσεις (ακόμα και αντιφασιστικές!) σαν τρύπια πουκάμισα, με τρόπο που αν δεν οφειλόταν σε απύθμενη βλακεία τότε σίγουρα ήταν υποκινούμενος. Είδαμε «αυτόνομους» που παραληρούσαν εναντίον των κομμάτων, να διαφημίζουν κομματικές φιέστες και να γίνονται «ντεκόρ» σε καμπάνιες εκλογομανών. Είδαμε και κάθε λογής «αλεξιπτωτιστή» της ΝΔ και του Βελόπουλου, που ξαφνικά ανακάλυψε τον Εθνικισμό, να βρίζει και να κάνει υποδείξεις. Κοινή συνισταμένη όλων αυτών, από κοντά με έμμισθα τρολς της κυβέρνησης, το μένος εναντίον του Κινήματος μας και του Νικόλαου Μιχαλολιάκου.

Τι έμεινε όμως σήμερα από όλα αυτά; Τίποτα σχεδόν! Μονάχα οι στάχτες μιας «δόξας» που υπήρξε αποκλειστικά στα λόγια των απατεώνων και στη φαντασία των θυμάτων τους. Κομματίδια και οργανώσεις που διεκδικούσαν δάφνες, που εκπροσωπούσαν το «κάτι νέο», όχι μόνο διαλύθηκαν αλλά ξεχάστηκε και η ίδια τους η ύπαρξη. Εμείς όμως είμαστε ακόμα εδώ!

Από την δική μας πλευρά, τέθηκε ο στόχος να παλέψουμε με υπομονή και επιμονή για την διαμόρφωση κοινωνικής επιρροής, έχοντας ως φυσικό επίκεντρο την Νεολαία, το μέλλον του Ελληνισμού. Καταλαβαίναμε ότι αυτή είναι η βάση που έχει ανάγκη η Ιδεολογία μας πριν από οποιαδήποτε νέα εκλογική προσπάθεια. Πραγματοποιήθηκαν δράσεις που πολλές φορές έφεραν στο προσκήνιο της επικαιρότητας τον γνήσιο Εθνικισμό και τις θέσεις του, διαμορφώνοντας συχνά τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης. Κυρίως όμως, κτίστηκαν σιγά-σιγά νέες δομές, προσαρμοσμένες στις ανάγκες και τις δυνατότητες του καιρού μας, χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, με πολλή προσωπική εργασία και φιλότιμο.

Τι ήρθε λοιπόν, ακόμα και όσο διαρκούσε η παράνοια των μισούντων την Χρυσή Αυγή; Ήρθε μια νέα γενιά που διέψευσε ακόμα και τις δικές μας προβλέψεις! Μια νέα γενιά που έφτυσε κατάμουτρα τους εμπαθείς μπουρδολόγους και αγκάλιασε την σταθερότητα και την προσπάθεια των Πιστών Συναγωνιστών. Είναι παιδιά που δεν έζησαν τα χρόνια και τις «προσωπικότητες» της βουλής, κι ευτυχώς δεν τους ενδιαφέρουν και πολύ. Νέοι Συναγωνιστές που μαθαίνουν τον Εθνικισμό από βάσεις καθαρές, μακριά από τα νοθεμένα θεωρήματα των διαφόρων επιτηδείων. Ακόμα και τα πολιτικά γραφεία που έκλεισαν αντικαταστάθηκαν σε πολλές περιπτώσεις από δραστήριους μαθητές και φοιτητές που δεν τα έχουν ανάγκη, που δεν φοβούνται να ξεκινήσουν και χωρίς αυτά.

Τέσσερα χρόνια μετά, μετρηθήκαμε και βγήκαμε και περισσότεροι και καλύτεροι. Απέναντι σε αυτό το αναμφισβήτητο γεγονός ακόμα και κάποιοι βιαστικοί επικριτές μας αναγκάζονται να ανακαλέσουν, ενθυμούμενοι πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί ισχυρής Χρυσής Αυγής. Όμως δεν επαναπαυόμαστε, αντίθετα, συνειδητοποιούμε ότι έχουμε ένα μεγάλο χρέος και φυσικά πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας. Η δικαίωση της θέσης μας (και) από τις πρόσφατες εκλογικές εξελίξεις, πρέπει απλά να μας οδηγήσει στα επόμενα βήματα. Το «σας τα λέγαμε» (που όντως τα λέγαμε) απέναντι στην αποτυχία των επικριτών μας δεν μας αρκεί και ούτε θα έπρεπε φυσικά.

Δεν αιθεροβατούμε, οι δυσκολίες του σήμερα δεν διαφέρουν πολύ από εκείνες του χθες. Αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να κοιτάμε μπροστά. Τώρα ακόμα περισσότερο ας κάνει ο καθένας μας την ενδοσκόπηση του ώστε η εμπειρία που αποκομίσαμε να φέρει στην επιφάνεια τον καλύτερο μας εαυτό. Ως Χρυσαυγίτες, οφείλουμε να έχουμε για μέτρο σύγκρισης της Αγωνιστικής μας βελτίωσης τον προηγούμενο εαυτό μας. Άλλωστε, οι «απέναντι» είναι ένας «πήχης» υπό κατάρρευση.

Στην συνεχιζόμενη προσπάθεια του Κινήματος μας ας αναλάβει ο καθένας μας όσο μεγαλύτερο μέρος του «βάρους» μπορεί. Τίποτα να μην περιμένουμε από τον διπλανό μας αν μπορούμε να το κάνουμε (και) εμείς, κι έτσι η συλλογική μας απόδοση θα πολλαπλασιαστεί. Η συνεργασία και η υγιής πρωτοβουλία είναι η ζωή του Κινήματος. Αν έχουμε το προνόμιο να βρισκόμαστε ήδη εντός οργανωτικών δομών ας αφιερωθούμε με συνέπεια και ζήλο σε όλα τα καθήκοντα μας, μη διστάζοντας να προσφέρουμε περισσότερα. Αλλά και όποιος έτυχε να βρίσκεται εκτός για λόγους πρακτικούς (ίσως σε κάποια περιοχή της επαρχίας) έχει στην διάθεση του μέσα που του επιτρέπουν να μην μείνει αδρανής, να μελετήσει, να προετοιμαστεί, ίσως και να βοηθήσει έστω και εξ αποστάσεως.

Με οδηγό την Πίστη και τα Ιδανικά μας, που δεν χωρούν κανέναν συμβιβασμό, σταθήκαμε ακέραιοι μέχρι σήμερα σε χρόνια δύσκολα. Μπροστά μας έρχονται χρόνια νέων ευκαιριών που πρέπει να αδράξουμε με σύνεση αλλά και αποφασιστικότητα. Όποιος λοιπόν θέλει να ζήσει ας πολεμήσει!