Τιμώντας την Μνήμη του «Προφήτη του Ελληνισμού», Περικλή Γιαννόπουλου

Με μια σεπτή τελετή, κλιμάκιο του Μετώπου Νεολαίας του Εθνικιστικού Κινήματος απέτισε τον ελάχιστο φόρο Τιμής και Μνήμης στον μεγάλο Έλληνα διανοητή, Περικλή Γιαννόπουλο. Τον ελληνολάτρη με τον φλογερό λόγο, που οι κοφτερές του αλήθειες είναι επίκαιρες όσο ποτέ άλλοτε, μα και διαχρονικά επικίνδυνες για τους εχθρούς του Ελληνισμού.

Ο Περικλής Γιαννόπουλος υπήρξε λογοτέχνης, μεταφραστής και δοκιμιογράφος, αισθητικός και φυσιολάτρης, ρομαντικός οραματιστής, μα πάνω από όλα μαχητικός κήρυκας της αναγεννήσεως του Ελληνισμού, μέσω της αναζήτησης και ανάδειξης της γνήσιας ελληνικότητας, όπως αυτή πηγάζει από την Ελληνική Φύση και εκφράζεται διαχρονικά στην λαϊκή παράδοση και Ιστορία. Όντας αριστοκράτης, τόσο στην καταγωγή, όσο και στο πνεύμα, ήταν ένας εκ των δριμύτερων κατήγορων της κοινωνίας της εποχής του, της ξενομανίας και του συμπλέγματος μειονεξίας έναντι της Δύσης, της δουλοπρέπειας και της διαφθοράς, όπου αυτές εκδηλώνονταν, από τις τέχνες, την αισθητική, την φιλοσοφία έως την πολιτική.

Χαρακτηρίστηκε «πατέρας» του πνευματικού κινήματος του ελληνοκεντρισμού και του ελληνικού εθνικισμού, καθώς έθεσε την ζωή και όλες του τις δυνάμεις στην υπηρεσία ενός ανώτερου σκοπού, που δεν ήταν άλλος από την επανελληνοποίηση του σύγχρονου Έλληνα, το χτύπημα της ξενομανίας και την δημιουργία μιας νέας κοινωνίας, όπου ο κανόνας θα είναι για όλους το «Ζην κατά φύσιν ελληνικήν». Αφιερώθηκε στη μελέτη του Ελληνισμού και του Ελληνικού Πνεύματος, προσπαθώντας να εμφυσήσει στους συμπατριώτες του ένα γνήσιο – πρότυπο τρόπο ελληνικής ζωής, ενάντια στην ηθική και πνευματική παρακμή.

Λίγο πριν τον θάνατο του, τον είχε κυριεύσει μια μεγάλη απογοήτευση, καθώς αισθανόταν ότι δεν μπορούσε να μεταδώσει όπως ήθελε στους πολλούς, αυτό τον ακράτητο και ασίγαστο Ελληνισμό που έκαιγε μέσα του. Με εξαίρεση λίγα φωτισμένα μυαλά, το «μεγάλο κοινό» έδειχνε να αδιαφορεί για το κήρυγμα του. «Πρέπει να γίνω Πρακτικός», έλεγε στους φίλους του, «Πρέπει να κάνω κάτι το Πρακτικόν». Και αυτό έκανε…

Την Μεγάλη Πέμπτη, 8 Απριλίου του 1910, ο Περικλής Γιαννόπουλος δημιούργησε και εκτέλεσε το τελευταίο έργο του. Ο θάνατος του, και κυρίως ο τρόπος που επέλεξε να οδηγηθεί σε αυτόν, αποτελεί κατά πολλούς το αποκορύφωμα του έργου του, το οποίο είχε προσχεδιάσει με κάθε λεπτομέρεια πολύ καιρό πριν.

Το πρωινό εκείνο έβρεχε πολύ. Ντυμένος στα ολόλευκα και στεφανωμένος με αγριολούλουδα, καβάλησε το άσπρο του άλογο και κάλπασε μαζί του στην θάλασσα του Σκαραμαγκά. Όταν έφτασε πιο βαθιά, γύρισε το άλογο προς την ακτή και κρατώντας με το ένα χέρι τα χαλινάρια, αυτοπυροβολήθηκε με το άλλο στον κρόταφο και χάθηκε μέσα στα αφρισμένα κύματα. Έτσι, με μία σφαίρα στο κεφάλι, ενώθηκε για πάντα με την ελληνική φύση που τόσο είχε αγαπήσει. Το νεκρό σώμα του το έβγαλαν τα κύματα στην στεριά δέκα ημέρες μετά, στην ιερή γη της Ελευσίνας, ενώ στο πορτοφόλι του βρέθηκε ένας οβολός, που σαν Έλληνας θα πλήρωνε στον Χάρο για να τον περάσει από την λίμνη Αχερουσία στα Ηλύσια Πεδία, όπου αναπαύονται οι εκλεκτοί. Πριν ταφεί, δύο άγνωστες κυρίες, σαν νύμφες της Αττικής γης, στόλισαν τον νεκρό με λουλούδια.

Ως Έλληνες Εθνικιστές, εμπνεόμενοι από το έργο του μεγάλου αυτού διανοητή και μαχόμενοι με κάθε τρόπο για την υλοποίηση του κοινού μας οράματος, δώσαμε το παρόν στον τόπο που ο ίδιος επέλεξε να δώσει τέρμα στην ζωή του. Ακολούθησε κατάθεση στεφάνου εκ μέρους του Λαϊκού Συνδέσμου «Χρυσή Αυγή», την οποία πραγματοποίησε ο Συναγωνιστής και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Θεοδωρακάκης Λάζαρος, καθώς και ενός λεπτού σιγή εις μνήμην του.

«ΑΘΑΝΑΤΟΣ!»

Φυσικά, η ημέρα που επέλεξε να φύγει από τον κόσμο αυτό, λίγο πριν την Λαμπρή, δεν ήταν καθόλου τυχαία. Αντιθέτως, ήταν μια επιλογή βαθύτατα συμβολική, υπονοώντας πως μαζί του πεθαίνει και ο παρηκμασμένος, πλέον, ελληνικός πολιτισμός. Ο Περικλής Γιαννόπουλος ήθελε προπάντων να είναι ο ίδιος ένα παράδειγμα και η ύστατη πράξη του μια πράξη περιφρόνησης προς τους «μικρούς» που χειρίζονταν τότε τα ζητήματα του μεγάλου μας Έθνους. Η προσδοκία του ήταν τα λόγια και το έργο του να γίνουν η κινητήριος δύναμη του ελληνικού λαού προς αφύπνιση. Απαίτηση του, η ανοικοδόμηση ενός Νέου Ελληνισμού, αντάξιου του Αρχαίου ενδόξου Ελληνισμού, μια Αληθινή Ελλάδα!

Ο θάνατος του συγκλόνισε τρομερά την κοινωνία και απασχόλησε τον τύπο της εποχής, σε βαθμό που δεν είχε γίνει για τα έργα του όσο βρισκόταν εν ζωή. Για πολλές ημέρες δημοσιεύονταν λεπτομέρειες για τον τρόπο του θανάτου του και περιστατικά από την ζωή του. Αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για μεγάλους αγωνιστές όπως ήταν ο Ίων Δραγούμης και ο Παύλος Μελάς, ενώ πλήθος ανθρώπων του πνεύματος έγραψαν ύμνους προς τιμήν του, ανάμεσα στους οποίους ήταν ο Κωστής Παλαμάς και ο Άγγελος Σικελιανός.

Ο Περικλής Γιαννόπουλος υπήρξε Έλλην! Λάτρευε την έννοια «Ελλάς» σε όλη της την πληρότητα και την τραγούδησε σε μια κοινωνία «κωφών» και «τυφλών». Έζησε μια ζωή γεμάτη από Ελλάδα και πέθανε με έναν ελληνοπρεπή, θυσιαστικό θάνατο, σαν ηθοποιός αρχαίας τραγωδίας. Οι Ιδέες του ενέπνευσαν και χάραξαν αυτό που ο ίδιος έλεγε «Ελληνική Αναγέννηση».

Γνήσιος ιδεολόγος και άνθρωπος ιδεών επαναστατικών, μαχόταν με το ξίφος του πνεύματος ενάντια στην πνευματική παρακμή. Οραματίστηκε την Ελληνική Αναγέννηση, μέσω της επανάληψης του αρχαίου Ελληνικού Θαύματος στη σύγχρονη του μορφή. Υπήρξε αθεράπευτα Μεγαλοϊδεάτης και ρομαντικός Ελληνολάτρης, ενώ οι ιδέες του ομοίαζαν με αιχμηρά βέλη που αφύπνιζαν ναρκωμένες συνειδήσεις, σε μια εποχή όπου η Ελλάδα βρισκόταν σε βαθύ κοινωνικό και πολιτιστικό τέλμα, εξαθλιωμένη και ταπεινωμένη από τον πόλεμο του 1897.

Αξίζει να σημειωθεί πως στο έργο του «Έκκλησις Προς Το Πανελλήνιον Κοινόν», που κυκλοφόρησε το 1907, γίνεται μαστιγωτής προς πάσα κατεύθυνση. Πρόκειται για ένα βιβλίο που αποτυπώνει συμπυκνωμένη την Ιστορία της Ελληνικής Φυλής, ιδωμένης πάντα μέσα από το πρίσμα μιας Μεγάλης Ιδέας, καθώς ο μεγάλος διανοητής δεν δίνει μόνο ιδεαλιστικό χαρακτήρα στη μεγάλη ιδέα του, αλλά και την εδαφική της διάσταση, που σημαίνει την λύτρωση των υποδούλων Ελλήνων.

Δυστυχώς, ο Περικλής Γιαννόπουλος δεν πρόλαβε να δει μια σπουδαία και μεγαλειώδη ανάταση του Νέου Έλληνα με τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913, που ήταν για την Ελλάδα η κορυφαία ιστορική στιγμή δόξας του αιώνα που έφευγε και η οποία είχε σαν αποτέλεσμα τον διπλασιασμό της μικρής και μίζερης Ελλάδας, στην οποία έζησε και πέθανε ο ίδιος.

Αναμφισβήτητα, όμως, οι ιδέες του Περικλή Γιαννόπουλου κεντρίζουν ακόμη και σήμερα την νοσηρή πραγματικότητα, την οποία άπαντες βιώνουμε. Το έργο του συνεχίζει και φωτίζει τον δρόμο του Ελληνικού Εθνικισμού προς την απελευθέρωση του Γένους, από τους πάσης φύσεως δυνάστες του. Και ο τρόπος που μας υποδεικνύεται για να επιτευχθεί αυτό είναι ένας: Η Επανάσταση που ο ίδιος ευαγγελίστηκε. Μια ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ βαθύτατα πνευματική, ηθική, ατομική, κοινωνική, πολιτική, ιδεολογική, φιλολογική, καλλιτεχνική, που θα οδηγήσει αποφασιστικά στην δημιουργία ενός Νέου Εθνικού Πνεύματος, ενός Νέου Εθνικού Ιδανικού και μιας Νέας Εθνικής Πίστης.

 ΦΥΛΑΤΕ ΤΗ ΓΗ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΜΟΝΟ ΜΕ ΣΠΑΘΙ.
ΠΑΨΕΤΕ ΣΑΠΙΟΔΑΣΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΣΑΠΙΟΡΗΤΟΡΕΣ- ΑΝΑΦΟΡΑΤΖΗΔΕΣ- ΝΑ ΕΞΕΥΤΕΛΙΖΕΤΕ ΤΗ ΦΥΛΗ.
ΠΑΨΕΤΕ ΠΑΛΙΟΓΡΗΕΣ ΤΙΣ ΚΛΑΨΕΣ, ΤΑ ΣΑΛΙΑ, ΤΑ ΜΕΛΑΝΙΑ ΚΑΙ ΠΙΑΣΤΕ ΤΟ ΣΠΑΘΙ.
ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ -Η ΦΥΣΙΣ ΤΟ ΛΕΕΙ- ΚΑΤΑΚΤΩΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΣΠΑΘΙ!