Η αναβίωση της ελληνικής επαρχίας
Η αστυφιλία και ο μοντέρνος τρόπος ζωής αποτελούν ένα από τα κρισιμότερα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας. Η πρόσκαιρη υλική ευδαιμονία την οποία θεοποιεί, λησμονώντας τον αρχέγονο ρόλο και καταγωγή του Ανθρώπου, έχει προκαλέσει την ηθική και πνευματική του παρακμή. Αποτέλεσμα αυτού του παθολογικού τρόπου ζωής, που διακατέχεται από την πνευματική παράνοια του καπιταλισμού για κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στη φύση, είναι η δημιουργία ενός μοντέλου ανθρώπου – ιδιώτη, που αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο, οδηγείται στη μαζοποίηση.
Ο «μαζάνθρωπος», αλλοτριωμένος συνειδησιακά, «δρα» μονάχα όταν διαταραχθεί το σταθερό οικονομικό περιβάλλον που τον συντηρεί, όντας επιρρεπής στον καταναλωτισμό και την αποχαυνωτική οικονομική ευημερία. Έτσι, κλεισμένος στην ιδιωτική του σφαίρα, από πολίτης μετατρέπεται σε ένα κομμάτι του όχλου, συνεχίζοντας την διαίρεση της κοινωνίας σε αμέτρητα μικροσκοπικά «εγώ», προάγοντας τον ατομικισμό και τον μικρόψυχο εγωισμό. Φθείρεται τόσο σε ψυχολογικό και σωματικό επίπεδο, ώστε να καταλήγει μαλθακός και ανίκανος να διεκδικήσει μέχρι και τα πιο βασικά. Εντός αυτής της αδυναμίας αντίδρασης, φτάνει ακόμη και να ταυτίζει τον εαυτό του με ρηχότερες μορφές ζωής, αποκόπτοντας τον από οποιαδήποτε Ανώτερη Αρχή.
Απέναντι στην πλήρη παρακμή του Ανθρώπου, στεκόμαστε εμείς, οι Νέοι Εθνικιστές. Για εμάς το μεγαλείο της ελληνικής υπαίθρου θεωρείται κομβικό σημείο του Έθνους. Η αρχέγονη σύνδεση του ανθρώπου με τη Φύση, με την γη των πατέρων του, την ποτισμένη με προγονικό αίμα, είναι ο καθοριστικός παράγοντας που διαμορφώνει την φυλετική του συνείδηση, και κατά συνέπεια όλο του το «Είναι» και την κοσμοθεωρία του. Είναι αναπόφευκτο ο σημερινός τύπος δυτικής κοινωνίας, με το περιβάλλον της μεγαλούπολης, το ομοιάζον με σύγχρονη Βαβέλ, χάρη των διεθνιστικών δογμάτων που προάγουν τον «πολυπολιτισμό» και την κοινωνική σαθρότητα, να μην είναι σε θέση να προστατέψει και να διατηρήσει την εθνική, κοινωνική και πολιτιστική ταυτότητα του Έθνους.
Η ελληνική επαρχία για εμάς θεωρείται ως η πηγή ζωής και αίματος ολόκληρου του Έθνους και ο αγρότης αντιπροσωπεύει τον πολυτιμότερο φορέα της ελληνικής δύναμης και πολιτισμού. Άλλωστε, ολόκληρος ο πολιτισμός της φυλής μας έχει ως βάση τον αγροτισμό και το σύνδεσμο του χωρικού με τη γη. Το αγρόκτημα δεν αποτελεί μονάχα πηγή παραγωγής αγαθών για την οικονομική ευημερία, αλλά βάση για τη διατήρηση των παρουσών και μελλοντικών γενεών ολόκληρου του λαού. Επιπλέον, τα χωριά αποτελούν το ουσιαστικό «ακριτικό φυλάκιο» του Ελληνισμού, καθώς ως εθνοφύλακες της παράδοσης διατηρούν τα ήθη, τα έθιμα και τις τοπικές παραδόσεις. Επομένως, η αξία της ελληνικής επαρχίας δεν περιορίζεται μονάχα στον επισιτισμό της χώρας, αλλά στη συντήρηση της πηγής αναζωογόνησης και αναδημιουργίας του Έθνους και της Φυλής, ως ασφαλιστική δικλείδα της ιστορικής μας συνέχειας και βασική κοιτίδα της Εθνικής και Φυλετικής συνείδησης και ψυχής.
Εμείς οι Χρυσαυγίτες πιστεύουμε πως η ισορροπημένη ζωή βρίσκεται εκτός των σύγχρονων εκτρωματικών μεγαλουπόλεων και μακριά από την διαρκώς αυξανόμενη παθογένεια που γεννούν. Απορρίπτουμε ανάλογους νεωτερισμούς και αντιπαλεύουμε κάθε υλιστική σειρήνα, θεωρώντας πως η επιστροφή στις ρίζες αποτελεί το «κλειδί» που διαχωρίζει τον Άνθρωπο, από τον «μαζάνθρωπο». Θεωρώντας την Φύση και την φυσική ευσέβεια ακρογωνιαίο λίθο της Ιδεολογίας μας, τασσόμαστε υπέρ του Φυσικού Νόμου και θεωρούμε την οικοδόμηση των κοινωνιών βάσει αυτού το θεμέλιο ώστε μια κοινωνία να είναι ισορροπημένη και υγιής. Ο παραδειγματισμός μας από την αξία της Γης και τον τρόπο ζωής των Πατέρων μας αποτελούν το μέσο κατάκτησης της Πνευματικής Ανωτερότητας και της Ψυχικής Ισορροπίας, όντας διαχρονική απόδειξη πως η διατάραξη της κοσμικής τάξης οδηγεί νομοτελειακά στην καταστροφή του Ανθρώπου.
